(۲۵ شهریور ۱۳۹۸ ۰۸:۴۳ ب.ظ)Riemann نوشته شده توسط: وقتی که آدمایی که تو زندگیشون هدف دارن رو میبینم، ناراحت میشم. یه غم و حس عجیبی که نمیدونم چیه منو در بر میگیره. حسودی نیست ولی اینکه میبینم هدف دارن و هر روز استتوس آپدیت میکنن و ... ناراحت میشم و بیشتر توی خودم فرو میرم.
ولی من میدونم چیه
یه جور اضطراب اجتماعیه. ترس جا موندن از بقیه.
که هممون کم و بیش داریم. از کامنت هایی که اینجا بچه ها میزارن میشه تشخیصش داد قشنگ.
تو که طبق گفته های خودت داری خوب پیش میری خدا رو شکر. لااقل در کوتاه مدت هدفمندی. من همونم نیستم. و هیچوقت تو زندگیم نبودم.
قبلاً نداشتمش. ولی هرچی از عمرم بیشتر میگذره انگار مثل تابع نمایی داره پیشرفت میکنه در وجودم.
واقعاً از ۲۵ سالگی به بعد زندگی یه جور دیگه میشه.
اضطراب البته خیلیش دست ما نیست. هر چقدر سرعت پیشرفت صنعت و تکنولوژی و.... بالا بره فراگیرتر میشه.
خودباوری واقعاً سخته این روزا.
پ.ن: با تعریف SAD اشتباه نشود. اون یه چیز دیگست.
