(۲۲ دى ۱۳۹۶ ۰۱:۵۷ ب.ظ)Milestone نوشته شده توسط:  از آدمایی که راهکار موفقیت رو پیدا کردن ولی فقط می‌خوان تنهایی موفق باشن و راهشو به کسی نگن خوشم نمیاد! |: بابا مگه از تو چی کم می‌شه که دست یکی رو بگیری؟ فکر می‌کنی کسی جات رو می‌گیره؟ اگه اینطوری فکر می‌کنی که خیلی بدبختی...

اینکه جلوی یه آدم تازه‌کار، ضعیف و امیدوار به پیشرفت هی از واژه‌های فنی دهن پر کن استفاده کنی که مثلا بقیه فکر کنن خیلی خفنی و یادت بره که دو سال پیش کی بودی و کجا بودی و حالا با رفتن تو یک شرکت و دانشگاه فرضا معتبر، هی بیای "من من" کنی و نقطه‌ای که توش ایستادی رو دست‌نیافتنی نشون بدی و ناامیدش کنی، افتخار نیست. اینکه خودت رو بگیری و پیامش رو بخونی و از قصد ۳۰ روز بعد اونم با دو کلمه که توش جواب سلام هم نیست پاسخش رو بدی افتخار نیست، هرچقدر هم که قوی و نخبه و باهوش باشی بازم افتخار نیست، آدم خجالت می‌کشه از دیدن این آدم‌ها و رفتارها...

غره مشـــو ز جاه مجازی به اعتبـار؛
کاین جاه را به نزد خدا اعتبار نیست ... (امیرخسرو دهلوی)

(۰۶ تیر ۱۳۹۶ ۱۱:۲۷ ب.ظ)shahlaj نوشته شده توسط:  
مهمان عزیز شما قادر به مشاهده پیوندهای انجمن مانشت نمی‌باشید. جهت مشاهده پیوندها ثبت نام کنید.

(۰۳ فروردین ۱۳۹۶ ۱۲:۳۱ ق.ظ)Milestone نوشته شده توسط:  من فکر می‌کنم که ما ایرانی‌ها استعداد خاصی در شروع‌های عالی ولی پایان‌های بد داریم؛
خیلی‌ها این آخرا می‌برن ولی همین مسئله می‌تونه واسه هر آدم هوشمندی به یک فرصت و انگیزه تبدیل بشه که به جای اینکه خودش به دسته بازنده‌ها اضافه بشه، اتفاقا بیاد و با کلی انرژی بیشتر حتی از خیلی از اون افرادی که تاحالا بیشتر ازش کار کردن هم جلو بزنه! می‌گن کسب مدال طلای افراد تو دوی صد متر المپیک بیشتر بر اساس قدرت فیزیکی بدنشون هست ولی تو دوی استقامت چیزی که نقش مهم‌تری رو داره هوش افراده، ممکنه اونی که آخرسر مدال طلا رو می‌گیره اون اوایل بین بقیه دوندگان آخر یا اون وسطا باشه اما نهایتا وقتی بقیه داره انرژی‌شون تحلیل می‌ره میاد با یک حرکت طوفانی و انفجاری بقیه رو جا می‌زاره و اول می‌شه! کنکور هم دقیقا شبیه به دوی استقامته؛

از همین الان شما ۳۶ روز یعنی ۸۶۴ ساعت زمان تمیز و دست نخورده در اختیار دارین، ۸۶۴ ساعت خیلی هستا! حتی اگه ۱/۳ رو کنار بزاریم (واسه خواب و...) ۵۷۶ ساعت مفید داره، یعنی ۱۶ تا کلاس ۳۶ ساعته کامل می‌شه توش برگزار کرد! الان دیگه باید کوبید و رفت جلو، بدون نگاه به تقویم، بدون نگاه به عقربه‌های ساعت، بدون توجه به استرس‌های بازنده‌های مسیر، بدون وقت تلف کردن (اینترنت و تلویزیون و...)، کسی که می‌خواد برسه دیگه واسش "آخر هفته‌ست یکم استراحت کنم" و "ساعت ۱۰ شب شده ببندم کتابو" و... معنی نداره؛ انقدر درجه یک و عالی کار می‌کنه و حتی دو ساعت بیشتر می‌مونه از برنامه خودش هم جلو می‌زنه که حتی اگه یه روز دیر از خواب بیدار شد یا خدای نکرده مریض شد دیگه استرس براش به وجود نمیاد، واقعا چقدر آدم احساس اعتماد به نفس و آرامش می‌کنه اگه اینطوری باشه، اصلا کِیف می‌کنه از این همه عالی بودن و بازدهی شگفت‌انگیز...