انجمنصفحه اولجستجوی انجمن

[admin]

همه ما آدم‌ها همیشه دنبال بهترین‌ها هستیم. وقتی می‌ریم ماشین بخریم بهترین ماشین رو انتخاب می‌کنیم. می‌خوایم همسر انتخاب کنیم بهترین رو انتخاب می‌کنیم و ... اما همیشه یه محدودیتی وجود داره! پول، اعتبار،‌ سطح فرهنگی، هوش و ...
یادمه ۶ سال پیش، زمان اعلام نتایج، کلی افسرده بودم. با اینکه توی ۳ ۴ گرایش مختلف (آی‌تی و نرم‌افزار و هوش و معماری) رتبه زیر ۴۰ بودم و تقریباً می‌تونستم جاهای خوبی قبول بشم، ولی اصلاً خوشحال نبودم. همه بهم تبریک می‌گفتن ولی من شب و روز فقط حسرت می‌خوردم. حسرت اینکه چرا رتبه من بهتر نشده!
من فکر می‌کنم توی این رقابت حتی رتبه ۲ هم عمری حسرت رتبه‌اش رو بخورده. و بالاتر از اون حتی فکر می‌کنم که رتبه ۱ هم حسرت بخوره! منتهی به شیوه‌ای دیگه. یعنی چنین کسی ممکنه کلاً از رشته‌ای که داره راضی نباشه و حسرت رتبه‌های رشته‌های دیگه رو بخوره.

می‌خواستم از شما بپرسم. آیا این اتفاق واقعاً برای شما هم وجود داره؟ به نظرتون چه کنیم که این حسرت‌ها خودشون رو با خوشحالی عوض کنند؟ به جای اینکه حسرت رتبه ۱ رو بخوریم به رتبه ۵۰ خودمون راضی باشیم و خوشحال باشیم؟

[۸Operation]

سلام آقای دکتر....شعار نمی دم!این حرفه دلمه: طبق رتبه های پارسه من انتظار رتبه زیر ۵۰ داشتم ... اما عهد کردم که تلاشمو بکنم و نتیجه رو بسپارم به خدا!درسته رتبم خوب نشده اما چون به خدا توکل کردم و خواستم که نظر اون محقق بشه نه نظر بندش، خدایش راضیم....خدایا شکرت... خیلی بزرگی!ممنون که بهم توفیق تلاش دادی....ممنون....خدایا آن ده که آن به...
---
با آرزوی موفقیت برای شما و همه دوستان عزیزم...

[admin]

(۲۳ اردیبهشت ۱۳۹۲ ۱۰:۳۰ ب.ظ)۸Operation نوشته شده توسط:  اما عهد کردم که تلاشمو بکنم و نتیجه رو بسپارم به خدا

دنبال یه همچین چیزهایی توی پاسخ‌ها می‌گردیم.

[just4fun]

همه چیز را دایورت کنید به ... و خونسرد باشید....

داستان من:
سال ۹۰ برای کنکور ۹۱ من بسیار با انگیزه بودم و خیلی هم تلاش کردم (شاید کافی نبوده) یک ترم مرخصی گرفتم و از خیلی چیز ها زدم. تقریبا به طور میانگین روزی ۶ ساعت مطالعه کردم کتاب های مختلفی رو خوندم و ... روز امتحان همه چی عوض شده بود همه چی و من خراب کردم با اینکه خونسرد بودم. رتبه ام حول وحوش ۱۶۰۰ شد.

اسفند ۹۰ که ترم آخر دوره کارشناسی ایم شروع شد. طبق قولی که به یکی از دوستان داده بودم اومدم تهران و در شرکت ایشون مشغول به کار شدم و تقریبا بدون اینکه سر کلاس ها حاضر باشم ترم آخر تموم شد. من از اسفند ۹۱ دیگه هیچ وقت لای کتاب ها مرتبط رو باز نکردم.

مهر ۹۱ برای اینکه فعلا سربازی نرم رفتم دانشگاه آزاد برای مقطع کارشناسی ارشد در رشته مهندسی نرم افزار که قبول شده بودم ثبت نام کردم که باز هم سر کلاس ها حاضر نمی شدم (دلیل: تهران مشغول به کار بودم و همین طور اساتید محترم دانشگاه مربوطه دانشی برای انتقال نداشتند)

چند ماه بعد فقط برای فان برای کنکور ۹۲ ثبت نام کردم در حالیکه در هفته حدود ۳۲ ساعت کار می کردم و آخر هفته هم (پنجشنبه، جمعه، شنبه) برای استراحت و کارهای شخصی گذاشته می شد.

شب امتحان خیلی ریلکس خوابیدم صبح خیلی سرحال از خواب بیدار شدم صبحانه کامل صرف شد و تقریبا با تاخیر سر جلسه حاضر شدم اما این بار با سال قبل خیلی فرق می کرد سال قبل من همش به این فکر می کردم که باید قبول شم اگه قبول نشم چی اگه نشم همه چی خراب میشه و به بن بست می رسم... این بار من همه چیز را دایورت کردم به ... و البته مثل همیشه خونسرد سر جلسه حاضر شدم و فقط رو سوال هایی تمرکز کردم که احساس می کردم در یک زمان کوتاه توانایی پاسخ دادن دارم. مثلا من به سوال های درس های ریاضیات گسسته و شبکه پاسخ ندادم چون بعضی از نکات مربوطه رو یادم نمونده بود...

دیروز کارنامه اولیه رو دیدم، نتیجه ام شده اینی که پیوست کردم.

من از نتیجه به دست اومده راضی ام هرچند که با این رتبه نمی شه جایی قبول شد. من از رتبه پارسال ناراضی بودم اما همون رتبه باعث شد من خیلی چیز ها یاد بگیرم و مسیر زندگی م عوض شد.

شاید شمایی که داستان من رو خوندین و سال دیگه خواستید امتحان بدین اگه خودتون رو درگیر نکنید و دایورت کنید به ... توی آزمون موفق بشید.

با احترام

[mammad_asir]

به قول پیر جماران ما مامور به تلاشیم نه مامور به نتیجه

[saba_1984]

در یک بیان جامع مى توان گفت: نفس مطمئنه نفسى است که در پرتو یاد و توجه به خداوند به سکینه و آرامش حقیقى دست یافته و به آنچه خداوند رضاى و خشنود است رضایت مى دهد
و در نتیجه
خود را بنده اى مى بیند که مالک هیچ خیر و شرّ و هیچ سود و زیانى براى خود نیست و نیز زندگى دنیا را یک زندگى مجازى و گذرا مى بیند.
از این رو بى نیازى و فقر و نفع و ضرر دنیا را آزمونى الهى مى داند و در نتیجه اگر غرق در نعمت ها و خوشى هاى دنیوى گردد به سرکش و فساد و برترى طلبى و استکبار دچار نمى شود
و اگر به فقر و ندارى مبتلى گردد این تهیدستى و ناملایمات او را به کفر و ناسپاسى وانمى دارد؛ بلکه همواره در همه شرایط و خوشى و ناخوشى هاى زندگى در راه عبودیّت و بندگى خداوند پابرجا و استوار است و از راه راست و اعتدال به سمت افراط و تفریط کشیده نمى شود. تفسیر المیزان، ج ۲۰، ص ۶۶۷/
تعبیر به «مطمئنه» اشاره به آرامشى است که در پرتو ایمان به پروردگار او یاد و ذکر او به دست مى آید چنان که قرآن کریم مى فرماید:
«الَّذِینَ آمَنُوا وَ تَطْمَئِنُّ قُلُوبُهُمْ بِذِکْرِ اللَّهِ أَلا بِذِکْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ»؛ رعد ()، آیه ۲۸/؛
«همان کسانى که ایمان آورده اند و دل هایشان به یاد خدا آرامى مى گیرد، آگاه باشید تنها با یاد خدا دلها آرامش مى یابد».
دورى از یاد و توجه به سرچشمه قدرت و علم و حیات و کمال باعث مى شود انسان در زندگى، ناآرام و مضطرب و دل نگران باشد و در زندگى به بن بست ها و تنگناها دچار شود؛
و...


منبع:

مهمان عزیز شما قادر به مشاهده پیوندهای انجمن مانشت نمی‌باشید. جهت مشاهده پیوندها ثبت نام کنید.

[رقابت]

تا همین دیروز خیلی ناراحت بودم ، وهمش میگفتم خوشبحال رتبه برتر ها وفکر میکردم خوشبختی یعنی همین ولی خوب با دیدن یک مستند به نام میراث آلبرتا که راجع به مهاجرت نخبگان به خارج از کشور هست و سایر مسائل دیگه که در این مستند مطرح شد الان احساس بهتری دارم و حسرت نمی خورم پیشنهاد میکنم این مستند رو ببینید ذهن آدم رو واقعا باز میکنه ، خیلی راحت میشه از اینترنت دانلودکرد، حسرت خوردن فقط لحظه لحظه زندگی آدم رو خراب میکنه ، آدم توی هر شرایطی هم که باشه به چیز بهتر میخواد برسه هستن آدم هایی که بابای پولدار دارنو زندگی هیچ غمی براشون نداشته ولی بازم حسرت میخورن........

[ffss]

این اولین باره که من از تلاشی که کردم و رتبه ای که آوردم واقعا راضیم،شاید به نظر بعضیا رتبه زیاد خوبی نباشه و با توجه به شرایطی که دارم یه جورایی فقط روزانه های تهران مد نظرم باشه که البته قبولیش یکم دور از انتظاره ولی بازم راضیم به رضای خدا میدونم تا اینجا هم که رسیدم همشو خودش درست کرده،هر چی صلاحمه همون میشه
نتیجه هر چی باشه حسرت نمیخورم

[nkhdiscovery]

من راضیم مث اسب !!
چرا؟
چون ملت هیی میی‌شینن می‌خونن هییی می‌شینن می‌خونن ... من یه مقداری که خوندم ول می‌کنم، بعد رتبه که میاد می‌بیینم که از سرمم زیاده با اون خوندن من ... )
:دی
ووالا!

[fsi2013]

از رتبه راضی ام و خداروشکر میکنم که رتبه ام بد تر نشده
رتبه مهم نیس امیدوارم از رشته و شهری که قبول میشیم راضی باشیم

[somaye_tex]

منم از رتبه ام راضیم.چون می دونم تلاشم خیلی کم بود. سال ۸۷ مجرد بودم و برای بار اول کتابهای کامپیوتر رو میدیدم. ولی از ۱ مهر شروع کردم به خوندن و کلاس هم نرفتم. چون متأسفانه کلاسها از صفر شروع نمی کنند و همیشه فکر میکنند که یه کم حداقل بلدی. ولی من واقعاً صفر صفر بودم. منابع رو از یکی از دوستام که ارشد هوش دانشگاهمون بود پرسیدم و خریدم و شروع کردم به خوندن.
رتبه ام شد ۲۲۱ ولی چون در شرف ازدواج بودم و همسرم شریف می خوند و تهران ساکن می شدیم فقط روزانه های تهران رو زدم و خوب قبول نشدم! ( غافل از اینکه به خاطر عقدمون و مشغول به تحصیل بودن همسرم می تونستم از شهرستانها به تهران انتقالی بگیرم! ) ولی از رتبه ام خیلی خیلی راضی بودم و یه جورایی اصلاً برام باور کردنی نبود!

از اونسال دیگه اصلاً نخونده بودم. تا پارسال که دوباره به اصرار همسرم شروع کردم به خوندن. راستش خیلی افتاده بودم تو زندگی و اصلاً حوصله درس نداشتم. اما همسر گرامی گفت بری کلاس میوفتی توی درس
خلاصه خیلی درسارو رو کلاس رفتم:
البته نصف و نیمه و تو خونه هم هیچکدوم رو نمی خوندم. خیلی خسته می شدم و فقط برام جنبه تکرار داشت و باعث می شد درسا رو یادم بیاد و واقعاً ۶۰ درصدشون برام هیچ بازدهی نداشتن و نصفه ولشون کردم.
تو خونه هم اصلاً نخوندم و با اینکه به اعتماد به نفس معروفم و تو عمرم سر هیچ آزمونی استرس نگرفته بودم سر این آزمون خیلی استرس داشتم. و می دونستم که هیچ تلاشی نکردم و البته تنها کسی که کاملاً به این موضوع واقف بود همسرم بود که ایشون هم خیلی نگران بود. خلاصه از نتیجم به نسبت تلاشم خیلی راضیم ولی از تلاشم اصلاً راضی نیستم!
فکر کنید تا این حد که همسرم وقتی رتبه امو بهش گفتم گفت خوب مزد زحمت منو گرفتی! و بعد شروع کرد به دعوا کردن من که آخه چرا تلاش نمی کنی و چرا درس نمی خونی که واقعاً هیچی در جواب نداشتم که بهش بگم.

از رتبه ام راضیم به نسبت تلاشم ولی از خودم اصلاً...

[Amir V]

بسم الله.

الخیرُ فی ما وَقَعَ.

[x86]

(۲۳ اردیبهشت ۱۳۹۲ ۱۰:۲۴ ب.ظ)admin نوشته شده توسط:  یادمه ۶ سال پیش، زمان اعلام نتایج، کلی افسرده بودم. با اینکه توی ۳ ۴ گرایش مختلف (آی‌تی و نرم‌افزار و هوش و معماری) رتبه زیر ۴۰ بودم و تقریباً می‌تونستم جاهای خوبی قبول بشم، ولی اصلاً خوشحال نبودم. همه بهم تبریک می‌گفتن ولی من شب و روز فقط حسرت می‌خوردم. حسرت اینکه چرا رتبه من بهتر نشده!

ای گفتی آقای دکتر ، ای گفتی... تا قبل از اینکه نتایج بیاد خدا شاهده که اصلا به شهرستان هم امید نداشتم و فقط میگفتم خدایا یه کاری کن که شهرستان قبول شیم، جلوی پدر مادرمون شرمنده نشیمو ازین حرفا... حالا که جوابا اومده دقیقا مثل شما شدم ، درسته که رتبم ۶۲ شده و از نظر خیلی ها یه رتبه ی خیلی خوبیه ولی من خودم حسرت میخورم که چرا زیر ۲۰-۳۰ نیاووردم که با خیال راحت قبولیه خودم رو تو شریف تضمین کنم ، حالا که شما دارید این حرفو میزنید میفهمم که بابا اگه من زیر ۲۰ هم میاوردم باز میگفتم که چرا تک رقمی نشدم، علتش رو نمی دونم واقعا، ولی فکر می کنم که این جزوی از سرشته انسانه که حسترت بخوره... به قول شما انسان تو هرچیزی بهترین اون چیز رو میخواد... به نظر من بهترین نمونه ای که میشه در این مورد بیان کرد داستان حضرت موسی (ع) است که اگه نشنیدید من دوباره اونو برای یاد آوری خودم نقل میکنم :

حضرت موسی یه شب داشت با یارهاش از یه جایی رد میشدن، بعد به یه جایی رسیدن که سنگ های ریز و درشتی زیر پای خودشون احساس میکردن، به حضرت موسی گفتند که : ای موسی اینا چیه که زیر پای ماست؟ حضرت موسی گفت : اینها چیزیه که چه اونهایی که ازش بردارن و با خودشون ببرن پشیمون میشن چه اونهایی که بر ندارن. ینی اول آخر پشیمون میشید. اصحاب با خودشون فکر کردند که این چی میتونه باشه که هم برداشتنش و هم برنداشتنش موجب پشیمونی میشه، خلاصه یه تعداد از اصحاب گفتن بی خیال ما چیزی بر نمی داریم، یه عده گفتند خب ما یکی دو مشت از این سنگ ها برداریم که نه ازاین ور ضرر کنیم و نه از اونور، یه عده هم تا میتونستن کیسه آووردنو کیسه هاشونو پر کردن، خلاصه راه افتادند رفتن تا اینکه صبح شد، صبح که ملت بیدار شدن و کیسه هاشونو نگاه کردند دیدن که ای داد بیداد این سنگها همشون طلا بوده. خب اونهایی که هیچ چی برنداشتن بیش از اندازه پشیمون بودند، اونهایی که یه مشت برداشتن پشیمون بودن و اونهایی که یه کیسه برداشتند درسته که خوشحال بودن ولی باز هم پشیمون بودند که دادِ بی داد ، چرا بیشتر بر نداشتیم.

این داستان دقیقا داره داستان کنکور ما رو بیان میکنه، یکی از اسامیه روز قیامت هم "یوم الحسرت" هست که اون روز خیلی هامون قرار حسرت بخوریم که چرا فلان کارو نکردیم، چرا راه پیغمبر رو پیش نگرفتیم، و میگن که ظالم تو اون روز پشت دستشو میگزه و به قول خودمون انگشت حسرت به دندون میگیره، بنده نیز از هم اکنون مطمئن هستم که تو روز قیامت حسرت خیلی خیلی زیادی خواهم خورد که چرا کارهای خوب کم انجام دادم و چرا اینهمه گناه کردم . امیدوارم که پس از این طوری عمل کنیم که حداقل کمتر حسرت بخوریم چون هر طور باشه حسرت را خواهیم خورد، بعضی کم بعضی زیاد. یا علی

[k_111]

به طور کل
اگر قرار باشه که همه از وضعشون راضی باشن دیگه کسی تلاشی برای پیشرفت نمی کنه
همه به گاری و فانوس چرتکه و ... یسنده می کردن
کلا یکی از دلایلی که آدمها دائما در حال رشد هستن اینکه دلشون می خواد هر روز بهتر از دیروز باشه

[explorer]

(۲۳ اردیبهشت ۱۳۹۲ ۱۰:۲۴ ب.ظ)admin نوشته شده توسط:  می‌خواستم از شما بپرسم. آیا این اتفاق واقعاً برای شما هم وجود داره؟ به نظرتون چه کنیم که این حسرت‌ها خودشون رو با خوشحالی عوض کنند؟ به جای اینکه حسرت رتبه ۱ رو بخوریم به رتبه ۵۰ خودمون راضی باشیم و خوشحال باشیم؟

به نظر من باید آدم به طور وحشتناک تمام نلاششو بکنه ، شما مطمئن باشید که وقتی این طور تلاش کنید در آخر عمرا که از نتیجه کار پشیمون باشید.
البته بعضی مواقع هم هست که یه جورایی میشه که به نتیجه شک می کنی ولی یه مدت که میگذزه میبینی نهههههههه همینی که الان هستی حقته(البته این تجربه شخصی منه)