(۱۳ آذر ۱۳۹۷ ۱۱:۱۳ ق.ظ)αɾια نوشته شده توسط: دیگه دلم نمیخواد آدمارو از نزدیک بشناسم؛
بعضیا همونقدر که از دور آرزوی قشنگی ن، واقعیت وحشتناکی هم هستند...
آیا شما هم برای بقیه همین طور هستید؟
یعنی از دور یه چیزی، از نزدیک یه چیز دیگه؟
بارها گفتم، الانم میگم، برای هر شخصی ما یه حدی داریم، حد اینکه چقدر از اراجیف اون شخصو میتونیم تحمل کنیم، البته یه مواردی پیش میاد که به دلیل یه سری فعل و انفعالات هورمونی تا ۱۰۰ درصد اراجیف یه شخصو حاضریم قبول کنیم ...
چرا همیشه دوست داریم به آدما و دنیا و رفتارای دیگران به دید سوم شخص نگاه کنیم؟ کم ندیدم آدمایی که توی توییتر میان و غر میزنن که اره بقیه فلانن، بقیه بیسارن ولی خودشون حواسشون نیست که خودشون برای دیگران یه بقیه دیگه هستن !
(۱۴ آذر ۱۳۹۷ ۰۱:۲۳ ق.ظ)big cloud نوشته شده توسط: هم اکنون نیازمند یاری سبزتان هستیم راهکار را مرحمت بفرمایید
دیگه از این تابلو تر؟