(۲۶ مرداد ۱۳۹۶ ۱۱:۲۷ ب.ظ)reticent نوشته شده توسط: شما اگر به ۱۸ سالگی برمی گشتید و امکان قبولی در هر رشته ای رو داشتید بازم این رشته رو انتخاب می کردید؟
____________________________
اگر انگیزه ای غیر از علاقه به خود این درسی که می خونیم باعث ادامه راه بشه، باعث می شه که گاهی اوقات...
____________________________
کسی می دونه زمانی که از ادامه راه نااُمید شدی و نه توان پیش رفتن داری و نه دلِ دست کشیدن چیکار باید کنی؟ ترجیحا چیکار باید کنی تا حالت خوب شه و به راهت ادامه بدی؟
آدمیزاد موجود عجیبیه!
یک زمان اونقدر خسته و نااُمیده که حتی کوچکترین روزنهای به سمت موفقیت، شادی و خوشبختی رو پیش روی خودش نمیبینه و توان انجام هیچ کاری رو نداره.
اما یه مدت که میگذره، با همون شرایط قبلی -ای بسا سختتر- وجودش چنان از اُمید و خوشبینی و شادی پر میشه و برای رسیدن به هدفها و تحقق رویاهاش تلاش میکنه، که باورش نمیشه هیچ مانعی بتونه سد راهش بشه.
قشنگیش اینجاست که خودش هم علت این تغییر حال رو نمیدونه!
____________________________
این روزا پر از شوق تحصیل و یادگیری و پیشرفتم.
چیزی شبیه به reticent سه چهار سال پیش...
____________________________
یهو یاد این پستم و حسی که اون زمان داشتم اُفتادم. کارمو گذاشتم کنار، اومدم پیداش کردم که زیرش بنویسم:
دور گردون گر دو روزی بر مراد ما نرفت
دائماً یکسان نباشد حال دوران غم مخور