بی‌خیال Pure Liveliness جان.
بله. عقیدهٔ همه محترمه.
چون همهٔ ما دنبال خوبی و کمال جامعه‌مون هستیم.
حالا یکی‌مون عقیده داره از این مسیر به هدف می‌رسه، یکی‌مون هم به مسیر دیگه‌ای اعتقاد داره.
البته که همهٔ ما بعد از سبک و سنگین کردن خوبی‌ها و بدی‌های مسیر پیش رومون اونو انتخاب کردیم.
اما مهم اینه که این جامعه از همهٔ ما تشکیل شده و همهٔ ما تو زندگی روزمره‌مون داریم با هم زندگی می‌کنیم. با تمام تفاوت عقیده‌ها، باز هم همدیگه رو دوست داریم. همدیگه رو از خودمون می‌دونیم. مثلاً یک اتفاقی مثل سیل، زلزله، آتش‌سوزی که رخ میده اصلاً فکرشم به ذهنمون خطور نمی‌کنه که اون فرد حادثه‌دیده همفکر ماست یا مخالف ما. وقتی ورزشکار یا نخبه علمی افتخارآفرینی میکنه همهٔ ما خوشحال می‌شیم و بهش افتخار می‌کنیم.
چون ملت = همهٔ ما
همهٔ ما که هر کدوم‌مون با هر تفکری دنبال بهتر شدن وضعیت برای ایران و ایرانی هستیم.
__________________
بدی این بحث‌ها اینه که آدم یک‌مرتبه احساس یک شکاف عمیق بین خودش و طرف مقابل میکنه. اما به متن زندگیش که توجه میکنه خیلی‌ها رو پیدا میکنه که عقاید سیاسی‌شون باهاش همسو نیست (حتی ممکنه کاملاً در تضاد باشه) اما اون افراد یک‌جزء جداناپذیر از زندگی و همچنین قلبش هستند...
