از همه سوی جهان جلوهی او میبینم
جلوهی اوست جهان کز همه سو میبینم
*****
چشم از او جلوه از او ما چه حریفیم ای دل
چهرهی اوست که با دیدهی او میبینم
*****
تا که در دیدهی من کون و مکان آینه گشت
هم در آن آینه آن آینه رو میبینم
*****
او صفیری که ز خاموشی شب میشنوم
و آن هیاهو که سحر بر سر کو میبینم
*****
چون به نوروز کند پیرهن از سبزه و گل
آن نگارین همه رنگ و همه بو میبینم
*****
تا یکی قطره چشیدم منش از چشمهی قاف
کوه در چشمه و دریا به سبو میبینم
*****
زشتی نیست به عالم که من از دیدهی او
چون نکو مینگرم جمله نکو میبینم
*****
با که نسبت دهم این زشتی و زیبائی را
که من این عشوه در آیینهی او میبینم
*****
در نمازند درختان و گل از باد وزان
خم به سرچشمه و در کار وضو میبینم
*****
ذره خشتی که فرا داشته کیهان عظیم
باز کیهان به دل ذره فرو میبینم
*****
غنچه را پیرهنی کز غم عشق آمده چاک
خار را سوزن تدبیر و رفو میبینم
*****
با خیال تو که شب سربنهم بر خارا
بستر خویش به خواب از پر قو میبینم
*****
با چه دل در چمن حسن تو آیم که هنوز
نرگس مست ترا عربدهجو میبینم
*****
این تن خسته ز جان تا به لبش راهی نیست
کز فلک پنجهی قهرش به گلو میبینم
*****
آسمان راز به من گفت و به کس باز نگفت
شهریار اینهمه زان راز مگو میبینم