انجمنصفحه اولجستجوی انجمن

[Mohammad-A]

من خودم شخصاً رتبه‌ی خوبی نیاوردم و البته فعلاً بین زمین و هوا معلق هستم تا به تصمیم درستی برسم.

چیزی که من فکر می‌کنم اینه که داشتن دید خیلی مهمه توی هر کاری. مثلاً یک فعالیت یا تجارتی را می‌خواهید راه بیاندازید. دید همین محدوده‌ی اطرافتان هست یا بالاتر می‌ره؟ یا دید جهانی هم میشه داشت؟

شخص باید خودش رو کامل بشناسه و رودربایستی هم نداشته باشه. نه با خودش نه با اطرافیانش.
مثال بیل‌گیتس رو زدند دوستان. چیزی که من شنیده بودم این بود که ایشان به استادش وعده‌ی میلیونر شدن ده سال آینده‌ی خودش را می‌دهد درحالیکه دو سال بعدش میلیاردر می‌شود! (نمی‌دانم تا چه حد با واقعیت منطبق هست)

از طرفی مؤسسین گوگل را هم می‌شناسیم: لری پیج و سرگئی که دانشجویان دکتری علوم کامپیوتر استنفورد بودند. می‌دانستید پروژه‌ی گوگل اولین بار روی دامنه‌ی استنفورد اجرا شد؟ میدانستید که حتی مؤسسین گوگل می‌خواستند پروژه‌شان را به قیمت ۱ میلیون دلار بفروشند و سر ۳۰۰ هزار دلار منصرف شدند؟

امروز یک خبر خواندم که ۲۵٪ ترافیک اینترنت مربوط به سرورهای گوگل هست. نمی‌دانم تا چه حد این درسته اما به هر حال نقش گوگل را نمی‌شه به همین سادگی انکار کرد.

بنابراین نمونه از هر دو طرف هست و تنها چیزی که مهمه اینه که شخص خودش رو خود بشناسه و تصمیم بگیره.

[mohsen f]

(۰۳ مرداد ۱۳۹۲ ۰۳:۴۴ ب.ظ)irisadaf نوشته شده توسط:  من که چن وقتیه افسرده شدم..
یکسال بیخودی وقت گذاشتم واسه ارشد و اتفاقا رتبم هم خوب شد و قبول میشم ان شاءالله ولی آخرش چی؟ فوق لیسانس هم بگیریم چه فایده دو سال از بازار کار هم عقب افتادیم... بازار کار هم که اشباع شده.. با فوق لیسانس هم که نمیشه استاد شد گیرم برم دکتری را هم بگیرم بعد چند سال دیگه برای استادی هم کار نیست چون همین الآنش هم دانشگاهها از استادا اشباع شده .من که تو غیر انتفاعی درس خوندم خیلی استادامون فوق لیسانسشون از دانشگاههای مطرح تهرانه. میدونین یعنی چی؟؟ یعنی اونام کلی درس خوندن آخرش به اینجا رسیدن.. اگه تو این یکسالی که گذشت رفته بودم سربازی زودتر میرفتم سرکار و همه چی حل بود ولی حالا از تلف کردن یکسال خودم ناراحتم.. سربازی هم که هر روز داره سخت تر و طولانی تر میشه فک کنم تا به ما برسه بگن اون ۱۰ سال احتیاط اول را هم باید خدمت کنیم.

پس شما با چه هدف و انگیزه ای یک سال وقت گذاشتی؟
با چه حسابی واسه ارشد درس خوندی؟

---

(۰۳ مرداد ۱۳۹۲ ۰۴:۱۹ ب.ظ)mohammad-a نوشته شده توسط:  من خودم شخصاً رتبه‌ی خوبی نیاوردم و البته فعلاً بین زمین و هوا معلق هستم تا به تصمیم درستی برسم.

چیزی که من فکر می‌کنم اینه که داشتن دید خیلی مهمه توی هر کاری. مثلاً یک فعالیت یا تجارتی را می‌خواهید راه بیاندازید. دید همین محدوده‌ی اطرافتان هست یا بالاتر می‌ره؟ یا دید جهانی هم میشه داشت؟

شخص باید خودش رو کامل بشناسه و رودربایستی هم نداشته باشه. نه با خودش نه با اطرافیانش.
مثال بیل‌گیتس رو زدند دوستان. چیزی که من شنیده بودم این بود که ایشان به استادش وعده‌ی میلیونر شدن ده سال آینده‌ی خودش را می‌دهد درحالیکه دو سال بعدش میلیاردر می‌شود! (نمی‌دانم تا چه حد با واقعیت منطبق هست)

از طرفی مؤسسین گوگل را هم می‌شناسیم: لری پیج و سرگئی که دانشجویان دکتری علوم کامپیوتر استنفورد بودند. می‌دانستید پروژه‌ی گوگل اولین بار روی دامنه‌ی استنفورد اجرا شد؟ میدانستید که حتی مؤسسین گوگل می‌خواستند پروژه‌شان را به قیمت ۱ میلیون دلار بفروشند و سر ۳۰۰ هزار دلار منصرف شدند؟

امروز یک خبر خواندم که ۲۵٪ ترافیک اینترنت مربوط به سرورهای گوگل هست. نمی‌دانم تا چه حد این درسته اما به هر حال نقش گوگل را نمی‌شه به همین سادگی انکار کرد.

بنابراین نمونه از هر دو طرف هست و تنها چیزی که مهمه اینه که شخص خودش رو خود بشناسه و تصمیم بگیره.

ما هم میتونیم مثه بیل گیتس باشیم؟
میتونیم مثعه استیو جابز بایشم؟
یا این حرفا فقط شده شعار واسمون!

[Mohammad-A]

(۰۳ مرداد ۱۳۹۲ ۰۵:۱۷ ب.ظ)mohsen f نوشته شده توسط:  ما هم میتونیم مثه بیل گیتس باشیم؟
میتونیم مثعه استیو جابز بایشم؟
یا این حرفا فقط شده شعار واسمون!

اینکه می‌خواهیم مثل کسان دیگری باشیم اشتباه است به نظر من! به قول یک استادی مردم هیچ‌گاه دستِ دوم کسی را قبول نمی‌کنند.
نظر من این هست: کاری که می‌شه کرد اینه که زندگی دیگران را مطالعه کنیم... خودمان را به خوبی بشناسیم... امکانات محیط و امکانات شخصی... با یک دید مناسب حرکت کنیم... جرأت حرکت داشته باشیم. در حوزه‌ی اجرایی برای مثال شما ایده‌ی کلوب را ببینید: چند سال پیش در ایران تولید شد. چند سال بعد فیس‌بوک در یک بعد جهانی تولید شد. این میتونه یک نمونه‌ی کوچکی از دید داخلی یا جهانی باشه هر چند در ابعاد متفاوت.

حالا یک شخص می‌تونه با پژوهش راضی بشه. کسی فقط درآمد براش مهمه. کسی فقط مدرک براش مهم باشه. راه هم می‌تونه متفاوت باشه. کسی که با درآمد راضی میشه میتونه با تجارت این کار را بکنه یا با کار علمی...

به هر حال با دید بهتر و شناخت خودمون بهتر می‌تونیم به نتیجه برسیم.

[mohsen f]

(۰۳ مرداد ۱۳۹۲ ۰۵:۳۷ ب.ظ)mohammad-a نوشته شده توسط:  اینکه می‌خواهیم مثل کسان دیگری باشیم اشتباه است به نظر من! به قول یک استادی مردم هیچ‌گاه دستِ دوم کسی را قبول نمی‌کنند.
نظر من این هست: کاری که می‌شه کرد اینه که زندگی دیگران را مطالعه کنیم... خودمان را به خوبی بشناسیم... امکانات محیط و امکانات شخصی... با یک دید مناسب حرکت کنیم... جرأت حرکت داشته باشیم. در حوزه‌ی اجرایی برای مثال شما ایده‌ی کلوب را ببینید: چند سال پیش در ایران تولید شد. چند سال بعد فیس‌بوک در یک بعد جهانی تولید شد. این میتونه یک نمونه‌ی کوچکی از دید داخلی یا جهانی باشه هر چند در ابعاد متفاوت.

حالا یک شخص می‌تونه با پژوهش راضی بشه. کسی فقط درآمد براش مهمه. کسی فقط مدرک براش مهم باشه. راه هم می‌تونه متفاوت باشه. کسی که با درآمد راضی میشه میتونه با تجارت این کار را بکنه یا با کار علمی...

به هر حال با دید بهتر و شناخت خودمون بهتر می‌تونیم به نتیجه برسیم.

ولی این حرفا بنظر من خیلی خیلی شعار گونه هست
خیلی وقتا واسه اینکه خودمون رو تبرئه کنیم اینارو میگیم
امیدوارم بتوینیم ایده های ناب رو پیاده سازی کنیم.....
سختیش کمتر از کنکور ارشد نخواهد بود

[Mohammad-A]

(۰۳ مرداد ۱۳۹۲ ۰۵:۴۶ ب.ظ)mohsen f نوشته شده توسط:  ولی این حرفا بنظر من خیلی خیلی slogen گونه هست
خیلی وقتا واسه اینکه خودمون رو تبرئه کنیم اینارو میگیم
امیدوارم بتوینیم ایده های ناب رو پیاده سازی کنیم.....
سختیش کمتر از کنکور ارشد نخواهد بود

اینکه خودمون رو باید دقیق‌تر بشناسیم شعار نیست! گفتید تبرئه... بگذارید یک چیزی بگم: چرا همه علاقه دارند در ایران لیسانس بگیرند؟ قبول دارم بخشی به مشکلات داخلی برمی‌گرده... اما دید ما کلاً به درس خواندن داره عوض میشه. چرا این همه انرژی و استرس و... را در حوزه‌ی خلاقیت کمتر می‌بینیم؟ به نظرم بخشی به خاطر مشکل مدرک‌گرایی که در داخل هست، داریم به خودمون ظلم می‌کنیم و خلاقیت را می‌کُشیم. بخش مهم دیگر هم شرایط محیطی ماست که باعث این مشکلات شده.

بالا هم گفتم. افراد با رسیدن به هدف‌های مختلفی راضی می‌شن. عده‌ای با کار پژوهشی و علمی - عده‌ای هم با کار اجرایی...

از یک طرف دیگر هم شخصاً در نظر دارم که:
کاملاً واقفم لازمه‌ی کار اجرایی داشتن دید علمی مناسب است. این دو را به نظرم کسی نمی‌تواند منفک کند. دوستان می‌دانند که نسل جدید ترانزیستورها در مقالات علمی طرح شده به نام Ambipolar و هنوز به حوزه‌ی صنعتی نرسیده. بدیهیه که هیچ شخصی نمیتونه بدون کار علمی و پژوهشی به این مرحله برسه و باعث تحول در همین حوزه‌ی الکترونیک و دیجیتال و برق آنهم در مرحله‌ی تولید و صنعتی بشه.

کلام پایانی اینکه شاید ارزش اعتباری کسی که تحصیلات بالایی داره، در جامعه بالاتر باشه که هست. اما درس خواندن را تنها راه دانستن هم چندان درست نیست (با احتیاط این جمله را گفتم چون شاید تجربه‌اش نکردم)... حرف اصلی من هم همان است که اول گفتم... خودمان را بهتر بشناسیم راحت‌تر به هدفمان می‌رسیم.

---

یک موضوعی را هم اضافه کنم:
بحث مدرک‌گرایی می‌تونه و فکر کردن بهش میتونه تأثیر منفی هم بگذاره. منظورم اینه که شخصی ممکنه خدایی‌نکرده احساس اکراه داشته باشه از درس خواندن به خاطر این جو که باز برمیگرده به اینکه یه شخص خودش را خوب بشناسه.

[irisadaf]

(۰۳ مرداد ۱۳۹۲ ۰۵:۱۷ ب.ظ)mohsen f نوشته شده توسط:  

(03 مرداد ۱۳۹۲ ۰۳:۴۴ ب.ظ)irisadaf نوشته شده توسط:  من که چن وقتیه افسرده شدم..
یکسال بیخودی وقت گذاشتم واسه ارشد و اتفاقا رتبم هم خوب شد و قبول میشم ان شاءالله ولی آخرش چی؟ فوق لیسانس هم بگیریم چه فایده دو سال از بازار کار هم عقب افتادیم... بازار کار هم که اشباع شده.. با فوق لیسانس هم که نمیشه استاد شد گیرم برم دکتری را هم بگیرم بعد چند سال دیگه برای استادی هم کار نیست چون همین الآنش هم دانشگاهها از استادا اشباع شده .من که تو غیر انتفاعی درس خوندم خیلی استادامون فوق لیسانسشون از دانشگاههای مطرح تهرانه. میدونین یعنی چی؟؟ یعنی اونام کلی درس خوندن آخرش به اینجا رسیدن.. اگه تو این یکسالی که گذشت رفته بودم سربازی زودتر میرفتم سرکار و همه چی حل بود ولی حالا از تلف کردن یکسال خودم ناراحتم.. سربازی هم که هر روز داره سخت تر و طولانی تر میشه فک کنم تا به ما برسه بگن اون ۱۰ سال احتیاط اول را هم باید خدمت کنیم.

پس شما با چه هدف و انگیزه ای یک سال وقت گذاشتی؟
با چه حسابی واسه ارشد درس خوندی؟

واقعیتش من عاشق تدریس و تحقیق هستم. دوست دارم به صورت محض به مهندسی کامپیوتر یا هوش مصنوعی نگاه کنم. دوست دارم اینقدر کار کنم که بتونم الگوریتم جدیدی ارائه بدم.. این علاقه واقعی منه. برای همین تنها راه رسیدن به این علاقه خودم را در ادامه تحصیل تا دکتری میبینم تا بتونم استاد بشم و به این چیزا برسم ولی کم کم دیدم عوض شد دیدم استاد هم کهه بشم پولی جایی نیست و برای تحقیقات هم پول میخوایم که اینجا کسی واسمون تره هم خرد نمیکنه. تصمیم گرفتم باید برم بازار کار. الآن ۳ ماهه دنبال یه کار خوب هستم پیدا نکردم همه جا میگن زنگ میزنیم و خبری نشده چون همه جا پره حالا چه برسه به چن سال دیگه..

[mohsen f]

(۰۳ مرداد ۱۳۹۲ ۰۶:۴۱ ب.ظ)irisadaf نوشته شده توسط:  واقعیتش من عاشق تدریس و تحقیق هستم. دوست دارم به صورت محض به مهندسی کامپیوتر یا هوش مصنوعی نگاه کنم. دوست دارم اینقدر کار کنم که بتونم الگوریتم جدیدی ارائه بدم.. این علاقه واقعی منه. برای همین تنها راه رسیدن به این علاقه خودم را در ادامه تحصیل تا دکتری میبینم تا بتونم استاد بشم و به این چیزا برسم ولی کم کم دیدم عوض شد دیدم استاد هم کهه بشم پولی جایی نیست و برای تحقیقات هم پول میخوایم که اینجا کسی واسمون تره هم خرد نمیکنه. تصمیم گرفتم باید برم بازار کار. الآن ۳ ماهه دنبال یه کار خوب هستم پیدا نکردم همه جا میگن زنگ میزنیم و خبری نشده چون همه جا پره حالا چه برسه به چن سال دیگه..

اگه بخوای پول در بیاری باید بری دنبال کار ..
کار پر درآمد هم سرمایه ی خوبی میخواد

با درس خوندن میتونی شرایط یه کار که نیاز به سرمایه نداره رو واسه خودت بوجود بیاری .
یکم راحت تر میتونی کار پیدا کنی.

اگه هم خلاقیت خوبی داشته باشی میتونی یه ایده بدی و بارتو ببندی

یکی از بچه های دبیرستان یه ایده داد واسه آجرپزی تو خوارزمی !
اسپانسر هم پیدا شد !
چند صد میلیون اون موقع ...
توی همین کشور!


یکی دیگه رو میشناسم که درس نخونده
یه تیکه زمین داشت ۸ سال پیش
کل سرمایش همین بود
زمین رو فروخت یه زمین دیگه خرید ( ۳ بار)
با سود این ۳ بار خرید و فروش زمین رو ساخت
واحداش رو فروخت
الانم کل سرمایش چند میلیارد شده..نمایشگاه اتومبیل و کارخونه و...

اگه ایده نداری باید دنبال یه حقوق متوسط بدون امنیت شغلی تو یه شرکت خصوصی باشی.

---

(۰۳ مرداد ۱۳۹۲ ۰۶:۰۸ ب.ظ)mohammad-a نوشته شده توسط:  [
اینکه خودمون رو باید دقیق‌تر بشناسیم Slogan نیست! گفتید تبرئه... بگذارید یک چیزی بگم: چرا همه علاقه دارند در ایران لیسانس بگیرند؟ قبول دارم بخشی به مشکلات داخلی برمی‌گرده... اما دید ما کلاً به درس خواندن داره عوض میشه. چرا این همه انرژی و استرس و... را در حوزه‌ی خلاقیت کمتر می‌بینیم؟ به نظرم بخشی به خاطر مشکل مدرک‌گرایی که در داخل هست، داریم به خودمون ظلم می‌کنیم و خلاقیت را می‌کُشیم. بخش مهم دیگر هم شرایط محیطی ماست که باعث این مشکلات شده.
.

خلاقیت با درس خوندن منافات نداره
حتی به همدیگه کمک میکنن.
امیدوارم شعار نباشه و بتونیم یه کار جدید انجام بدیم

[۲FA]

هدف من از گرفتن ارشد اینه که بتونم تدریس کنم ، اینکه بتونی در طول عمرت به اطلاعات افراد اضافه کنی کار خیلی لذت بخش و بزرگیه از طرفی یک روز یک جا دانشجوهات از اطلاعاتی که بهشون دادی بهره می برن و یاد تو رو می کنن حس خیلی خوبی به آدم میده

[irisadaf]

(۰۳ مرداد ۱۳۹۲ ۰۹:۰۷ ب.ظ)۲FA نوشته شده توسط:  هدف من از گرفتن ارشد اینه که بتونم تدریس کنم ، اینکه بتونی در طول عمرت به اطلاعات افراد اضافه کنی کار خیلی لذت بخش و بزرگیه از طرفی یک روز یک جا دانشجوهات از اطلاعاتی که بهشون دادی بهره می برن و یاد تو رو می کنن حس خیلی خوبی به آدم میده

هدف من هم همینه ولی رسیدن بهش خیلی سخت شده چون همه دارن میگن ظرفیت دانشگاهها از استادا اشباع شده. تازه خوب مسائل مالی هم بالاخره تا حدی مهمه که اینجا تامین نمیشه

[۲FA]

(۰۴ مرداد ۱۳۹۲ ۱۰:۲۷ ق.ظ)irisadaf نوشته شده توسط:  

(03 مرداد ۱۳۹۲ ۰۹:۰۷ ب.ظ)۲FA نوشته شده توسط:  هدف من از گرفتن ارشد اینه که بتونم تدریس کنم ، اینکه بتونی در طول عمرت به اطلاعات افراد اضافه کنی کار خیلی لذت بخش و بزرگیه از طرفی یک روز یک جا دانشجوهات از اطلاعاتی که بهشون دادی بهره می برن و یاد تو رو می کنن حس خیلی خوبی به آدم میده

هدف من هم همینه ولی رسیدن بهش خیلی سخت شده چون همه دارن میگن ظرفیت دانشگاهها از استادا اشباع شده. تازه خوب مسائل مالی هم بالاخره تا حدی مهمه که اینجا تامین نمیشه

کاملا حق با شماست از لحاظ مالی تامین کننده خوبی نیست اون هم تازه بعد از اینکه ۲ ترم از تدریست گذشته حقوقت رو می دن، من خودم خیلی دوست دارم بتونم تا دکترا ادامه بدم تا شاید بتونم عضو هیات علمی بشم و در کنارش هم تدریس کنم و برای رسیدن به این مرحله باید این مسائل و مشکلات رو تحمل کنم

[Nima Masghadi]

مشکل ما ایرانی ها کلا اینه که اهل کار گروهی نیستیم . توی همه زمینه ها . شما ورزش های گروهی ما رو ببین . غیر از والیبال بقیه چه حال و روزی دارند ؟
توی بازار کار هم همینطوره . هر کی ایده ای داره ( مخصوصا توی رشته ما ) پیش خودش نگه میداره و میخواد تنهایی همه کاراشو بکنه ! بدون اینکه توجه داشته باشه رشته ما رشته ی کار گروهیه . یک متخصص کامپیوتر هم که باشی تنهایی کاری از پیش نمی بری . پروژه های بزرگ دنیا همه کار گروهی بودند .
به این جمله توجه کنید : " اگر من و تو هرکدام یک سیب داشته باشیم و سیب هایمان را به هم بدهیم باز هم در اخر هر دو یک سیب داریم . اما اگر من و تو هرکدام یک ایده داشته باشیم و ایده هایمان را به هم بدهیم در اخر هر دو ما دو ایده داریم! "
دانشجویان کامپیوتر ما باید یاد بگیرند که بعد از فارغ التحصیلی با همون جمع دوستان دانشگاهیشون گروه هایی رو تشکیل بدن. هر کس ایده ای داره ابراز کنه و بقیه چکش کاریش کنند. بالاخره یکی اون وسط جایی آشنایی داره میتونه سرمایه جور کنه یکی میتونه مشتری گیر بیاره و ... یک دست صدا نداره توی رشته های مهندسی . کار فردی ته تهش یه مربی میشی تو دانشگاه ( از واژه استاد با احتیاط استفاده کنید . استاد شدن رهی دراز دارد ) . در صورتی که اگه حتی میخوایم مربی بشیم باید در کنارش در کارهای عملی هم شرکت داشته باشیم تا به روز باشیم و به دانشجوها مطالب به روز ارائه بدیم.
این که هر کی نشسته یه گوشه میزنه تو سر و چشم خودش هیچی رو درست نمی کنه . باید دست به دست هم بدیم تا از این وضعیت خارج شیم . توی همین مانشت میشه بچه ها باهم گروه هایی رو تشکیل بدن و کار کنن .
ولی افسوس بازم خیلی از ماها این حرف ها رو که می خونیم چون اهل کار گروهی نیستیم می گیم اینا همش شعاره ! بله اگه هی بشینی گوشه خونه بنالی همه حرف های خوب دنیا شعاره !

[mohsen f]

(۰۴ مرداد ۱۳۹۲ ۱۱:۴۷ ق.ظ)Nima Masghadi نوشته شده توسط:  مشکل ما ایرانی ها کلا اینه که اهل کار گروهی نیستیم . توی همه زمینه ها . شما ورزش های گروهی ما رو ببین . غیر از والیبال بقیه چه حال و روزی دارند ؟
توی بازار کار هم همینطوره . هر کی ایده ای داره ( مخصوصا توی رشته ما ) پیش خودش نگه میداره و میخواد تنهایی همه کاراشو بکنه ! بدون اینکه توجه داشته باشه رشته ما رشته ی کار گروهیه . یک متخصص کامپیوتر هم که باشی تنهایی کاری از پیش نمی بری . پروژه های بزرگ دنیا همه کار گروهی بودند .
به این جمله توجه کنید : " اگر من و تو هرکدام یک سیب داشته باشیم و سیب هایمان را به هم بدهیم باز هم در اخر هر دو یک سیب داریم . اما اگر من و تو هرکدام یک ایده داشته باشیم و ایده هایمان را به هم بدهیم در اخر هر دو ما دو ایده داریم! "
دانشجویان کامپیوتر ما باید یاد بگیرند که بعد از فارغ التحصیلی با همون جمع دوستان دانشگاهیشون گروه هایی رو تشکیل بدن. هر کس ایده ای داره ابراز کنه و بقیه چکش کاریش کنند. بالاخره یکی اون وسط جایی آشنایی داره میتونه سرمایه جور کنه یکی میتونه مشتری گیر بیاره و ... یک دست صدا نداره توی رشته های مهندسی . کار فردی ته تهش یه مربی میشی تو دانشگاه ( از واژه استاد با احتیاط استفاده کنید . استاد شدن رهی دراز دارد ) . در صورتی که اگه حتی میخوایم مربی بشیم باید در کنارش در کارهای عملی هم شرکت داشته باشیم تا به روز باشیم و به دانشجوها مطالب به روز ارائه بدیم.
این که هر کی نشسته یه گوشه میزنه تو سر و چشم خودش هیچی رو درست نمی کنه . باید دست به دست هم بدیم تا از این وضعیت خارج شیم . توی همین مانشت میشه بچه ها باهم گروه هایی رو تشکیل بدن و کار کنن .
ولی افسوس بازم خیلی از ماها این حرف ها رو که می خونیم چون اهل کار گروهی نیستیم می گیم اینا همش شعاره ! بله اگه هی بشینی گوشه خونه بنالی همه حرف های خوب دنیا شعاره !

یه راهکاری هم پیشنهاد بدین شما
من موافق کار گروهیم..
ایده هم دارم
راهکارو شما پیشنهاد بدین

[انرژی مثبت]

خب دوستان عزیز ممنون می شم همه چی قاطی پاتی نشه

[El@he]

(۰۳ مرداد ۱۳۹۲ ۰۹:۰۷ ب.ظ)۲FA نوشته شده توسط:  یک روز یک جا دانشجوهات از اطلاعاتی که بهشون دادی بهره می برن و یاد تو رو می کنن حس خیلی خوبی به آدم میده

ببخشید شما خودتون تا حالا چند بار یاد استاداتون کردید!؟ اینا همش شعاره. استاد شدن لااقل اینجا، یعنی اینکه به زور بخوای یه سری مسائلی که خودت کاربردشون رو ندونستی، به بقیه یاد بدی. اونم به یه سری آدمایی که همشون فکر میکنن خیلی بامزن!

[۲FA]

(۰۴ مرداد ۱۳۹۲ ۰۵:۴۴ ب.ظ)El@he نوشته شده توسط:  

(03 مرداد ۱۳۹۲ ۰۹:۰۷ ب.ظ)۲FA نوشته شده توسط:  یک روز یک جا دانشجوهات از اطلاعاتی که بهشون دادی بهره می برن و یاد تو رو می کنن حس خیلی خوبی به آدم میده

ببخشید شما خودتون تا حالا چند بار یاد استاداتون کردید!؟ اینا همش شعاره. استاد شدن لااقل اینجا، یعنی اینکه به زور بخوای یه سری مسائلی که خودت کاربردشون رو ندونستی، به بقیه یاد بدی. اونم به یه سری آدمایی که همشون فکر میکنن خیلی بامزن!

من خیلی از توانایی هامو تو مقطع ارشد مدیون یکی از استادام هستم استادی که انگیزه لازم رو به من داد و روش های درستی رو یادم داد و از مقطع کاردانی به بعد همراهم بود همیشه در جاهاییکه باعث قوت من شد می رسم می گم هیچوقت این کار استادمو فراموش نمی کنم و همیشه سپاسگذارشم علاوه بر این من این افتخار رو داشتم که به مدت یکسال و نیم دانشگاه تدریس کنم و جوری درس بدم تا دانشجوهام راضی باشند نمی گم همشون ممکنه یاد من کنند اما وقتی به طور کامل وارد این عرصه از کار بشم بهر حال یک روزی حداقل یک نفر دعا می کنه که من باعث شکل گرفتن مسیر درست زندگیش شدم ( همانطور که استادم مسیر زندگیمو عوض کرد و بهش سمت داد) و این برام یک دنیا ارزش داره