(۲۲ مرداد ۱۳۹۶ ۰۱:۵۲ ب.ظ)Milestone نوشته شده توسط: سلام
از دیدگاه من یک‌سری حقوق وجود دارند که بیشتر از اینکه "حق" باشند، توهین به شخصیت و مقام انسانی هستند و به نظرم انسان عادل فردی هست که حتی با وجود اینکه این حقوق بهش اعطاء شده اون رو وسیله‌ای برای سوء استفاده و بهره‌کشی از دیگران قرار نمی‌ده. متاسفانه این موارد هم در جامعه ما غالبا بر ضد جنس مونث هست و از اون بدتر اینکه بانوان ما به جای مطالبه حقوق اصلی خودشون و در واقع پیشبرد حقوق و قوانین بر اساس زمان که از لازمه‌های دینی هست، با موارد سطحی و مادی و در واقع انجام یک معامله که شان انسانی رو زیر سوال می‌بره، قانع و در پی جبران حقوق از دست رفته خودشون هستند.
برای مثال حقوقی مثل حق اجازه برای خروج همسر از منزل، نیاز به رضایت کتبی برای صدور گواهینامه، روادید و مشارکت‌های اجتماعی، حق طلاق، حضانت فرزند و ده‌ها نابرابری دیگه مثل حصر وراثت، تقسیم ارث، دیه، شهود، حق قضاوت، حضور در ساختارهای تصمیم‌گیری منحصرا در اختیار آقایون هست و در واقع زن تقریبا به عنوان موجودیتی ضعیف در نظر گرفته میشه که صرفا با وجود جنس مذکر معنا پیدا میکنه و نه به صورت مستقل.
از طرفی وقتی می‌پرسیم مثلا حقوق این خانوم در برابر این موارد و همچنین زحماتی که در زندگی مشترک متقبل میشه (خانه‌داری، همسرداری، فرزندداری و...) و از دست دادن فرصت‌های پیشرفت (تحصیلی، شغلی و...) چه چیزی هست؟ صحبت از موارد نازل و مادی مثل کار کردن شب تا صبح مرد میشه، مثلا گفته میشه خانم می‌تونه در برابر انجام امور خونه مزد طلب کنه، یا به خاطر پرورش فرزند طلب اجرت و کلا موارد صرفا مادی مربوط به نفقه و مهریه ... که به نظرم این بخشندگی بزرگ (!) در واقع بیشتر توهین به مقام زن هست و اون رو شبیه به کالایی در میاره که در قبال انجام امور معنوی و گذشت‌های غیرقابل بازگشت که نه از سر وظیفه که از سر لطف هست، باید مزدش رو به صورت مادی داد و حساب رو سر به سر کرد!
حقیقت تلخیه
من به عنوان یه دختر برام آزار دهنده س که اجازه م دست کسی باشه، اجازه کار، اجازه درس خوندن، اجازه بیرون رفتن از خونه و... به عنوان یه انسان حقیقت بر خورنده ایه
با اینکه قلبا آدم مذهبی هستم ولی با این قسمت نمیتونم کنار بیام، حاضرم وظیفه خرج زندگیم رو دوش خودم باشه ولی اجازه م دست کسی نباشه
یه دوستمون هم زمان هم کار میکنه هم درس میخونه، تعریف میکرد یه شب درگیر درس بوده ساعت از دستش درفته، ساعت ۱۰ شوهرش با یه ظرف غذای ساده میاد اتاقش میشینن با هم شام میخورن بدون اینکه غر بزنه که کو شام، اینجور مردای با درکی فرشته ان، چون درک میکنه زنش خدمتکارش نیست و حق داره تو درسش و شغلش پیشرفت کنه،
از اون طرف همکلاسیمون که اونم هم درس میخونه هم کار میکنه میگفت یه شب امتحان داشتم، شدید درگیر درس بودم، شوهرم تو خونه میچرخیده هی با طعنه میگفته وقت کردی یه جارو بزن، ببین اینجا رو چقد خاک گرفته
خلاصه اینکه همه جور آدمی هست،خدا یه مرد با درک نسیبمون کنه ایشالا
(۲۲ مرداد ۱۳۹۶ ۰۲:۲۷ ب.ظ)blackhalo1989 نوشته شده توسط: (22 مرداد ۱۳۹۶ ۰۲:۲۱ ب.ظ)salam5 نوشته شده توسط: (22 مرداد ۱۳۹۶ ۰۱:۳۹ ب.ظ)blackhalo1989 نوشته شده توسط: از صحبت های کاربران دختر این تاپیک میشه فهمید که با وضعیت پسر ها آشنا نیستن. صرفا خودشون رو میبینن و یه "من" پر رنگ تو حرفاشون هست.
عجب!
تصور کنید یه پسر بعد از گذشتن از هفت خوان (که دختر ها ندارن مثل سربازی) میاد میشینه سر جلسه خواستگاری و طرف شروع می کنه از حق و حقوق خودش صحبت می کنه. اینجاست که دیگه آدم باید آش رو با جاش بذاره و بیاد بیرون.
(۲۲ مرداد ۱۳۹۶ ۰۲:۰۵ ب.ظ)RASPINA نوشته شده توسط: من نظرات شخصی ام را میگم اگه دختر و پسری با بخواهند زندگی کنند اگه هر دو کار کنند بعد ۵-۷ سال صاحب خونه میشن و می تونن یه حداقل رفاهی داشته باشن.اگر فقط مرد کار کنه حقوقی در حد کارمندهای معمولی این زمان ممکنه ۱۲-۱۵ سال طول بکشه
به قول یه دختری: زن ها کار می کنن تا پول در بیارن و بدن به یه زن دیگه تا بچه شون رو براشون نگه داره (و تربیت کنه).
زنا کار میکنن تا احساس زنده بودن کنن، تا نقشی تو جامعه داشته باشن
خیلی جالبه مردا از هیچ کدوم از حقوقی که تو قانون بهشون دادن کوتاه نمیان، ولی زنها تا از حقشون حرف بزنن، آسمون به زمین میاد
![[تصویر: tongue.gif]](https://manesht.ir/forum/images/smilies/tongue.gif)
