الان جو مانشت یه جوریه که انگار افراد سه دسته شدن، اونایی که قبول شدن و خوشحالن، اونایی که نشدن و ناراحتن و اونایی که اصلا کنکور نداشتن ولی ترجیح می‌دن سکوت کنند. به دسته اول تبریک می‌گم که پاداش زحماتشون رو گرفتند اما
الان زمانیه که دسته دوم بیشتر از هر زمان دیگه‌ای نیاز به حمایت دارن، اونایی که شاید این روزا و بین انبوهی از تاپیک‌های کارنامه و قبولی، به نوعی احساس غریبی و تنهایی می‌کنن، یه احساس جدایی بین خودشون و افرادی که یک‌سال با اونا همراه بودند.
من جدا تبریک می‌گم به اونایی که انقدر هدفشون بزرگ هست که راه خودشون رو با رفتن به دانشگاه‌های بی‌کیفیت غیرانتفاعی و... سد نمی‌کنن و می‌خوان یک بار دیگه بشینن و با امیدواری کامل و با تمام وجودشون برای کنکور ۹۶ بخونن و
دقیقا سال بعد همین لحظه نتیجه عالی خودشون رو تو مانشت آپلود کنن! 
می‌دونم که ممکنه الان یه بغضی تو گلوشون باشه، ممکنه احساس شکست داشته باشن، ممکنه کمی سرخورده باشن، ولی سرت رو بالا بگیر! چون این ناراحتی یعنی تو هدف بزرگی داشتی،
اگه بی‌خیال بودی بد بود! این یعنی تو شایستگی رسیدن به اون جایگاه رو در خودت دیده بودی ولی به دلایلی که حتما نیاز به آنالیز داره، نشد.
غالبا ایجاد تغییرات بزرگ توی زندگی سخت و ترسناکه، اما از اون ترسناک‌تر چیزی به اسم حسرته! از این به بعد هم چه تو این انجمن چه جاهای دیگه ممکنه انواع حس‌های بد و ناامید کننده‌ای از سمت انسان‌های "همیشه ناامید" بهتون القاء بشه که ارشد به درد نمی‌خوره، تو که یه سال نتونستی بازم نمی‌تونی و... ولی اینو بدون اونی که داره گذشته‌ات رو به رخت می‌کشه (حتی خودت) داره تو مسیر شیطان حرکت می‌کنه چون مسیر ناامیدی، مسیر خدا نیست، مسیر خدا مسیر روشنایی و امیده و
مطمئن باش ۱۰ ساله هیچ‌وقت وجدانت قبول نمیکنه که بگی من واسه فلان سریال، فلان کار، فلان محدودیت‌ها و انرژی‌های منفی فلان شخص نتونستم آدم موفقی بشم! قبول نمیکنه! پس همین حالا که می‌تونی حقت رو از زندگی بگیر! این تو و این هم ۸ ماه و ۸ روز فرصت استثنایی برای "شدن"!
![[تصویر: sad.gif]](https://manesht.ir/forum/images/smilies/sad.gif)
