(۲۱ فروردین ۱۳۹۸ ۰۴:۴۱ ب.ظ)khayyam نوشته شده توسط: من دوستای زیادی ندارم یا بهتر بگم اصلا دوستی ندارم
me too
don't worry
(۲۱ فروردین ۱۳۹۸ ۰۵:۲۱ ب.ظ)big cloud نوشته شده توسط: دوست پیدا کردن از نظر من راحت ترین کار دنیا است
بستگی به تیپ شخصیتی, روحیات و خیلی پارامترای دیگه داره
همونطور که برای شخصیت شما راحت ترین کار دنیاست
واسه بعضی شخصیت ها سخت ترین کار دنیاست
(۲۱ فروردین ۱۳۹۸ ۱۱:۰۱ ب.ظ)Riemann نوشته شده توسط: منم دقیقا مثل شما، در واقع خیلی آدمایی که حالا از شهرشون اومدن تهران کار میکنند به همین مسئله دچارن، چون هرچی دوست و آشنا هست مال دوران مدرسه یا دانشگاه هست که بعضا با یه جابجایی بین شهری همه دیگه غیر قابل دسترس میشن.
اتفاقاً واسه من برعکسه
بهترین دوستام رو در شهرای دیگه داشتم
محله, مدرسه, دانشگاه
آره دیگه غالباً در ایران سه حوزه ی اصلی دوستیابی همینا هستن, که مدرنیته و زندگی های امروز حوزه اولی رو تقریباً به فنا داده
(۲۱ فروردین ۱۳۹۸ ۱۱:۰۱ ب.ظ)Riemann نوشته شده توسط: یک نکته به نظر من خیلی مهمه اونم ظاهر یک شخص هست که واسه اون مقبولیت ناخواسته میاره توی هر جمعی!
بله دیگه
طبیعیه
اولین چیزی که انسان ها در دیدار همدیگه باهاش آشنا میشن ظاهر همدیگست
ظاهر شامل تیپ و قیافه و هیکل و صدای خوب و حتی قدرت کلام
گرم و سرد بودن انسان ها هم خیلی مهمه
ظاهر؛ جاذبه ی پیشگام و بخت اول جوش خوردن با بقیست
اگه دقت کرده باشی حتی دوست هایی که خیلی قبولت دارن و بهت ارادت دارن, وقتی قراره تو رو در جمع بقیه دوستاشون ببرن, اگر جاذبه ی ظاهری خوبی نداشته باشی خیلی رغبتی واسه این کار ندارن! با اینکه کاملاً قبولت دارن.
منو اگه مجبور کنن برم از خارج از ایران زن بخوام
قطعاً از مکزیک زن میخوام
شانس بعدی هم با دخترای لبنانی هست
و شانس سوم هم با ایتالیایی ها
شما چطور؟