(۲۶ فروردین ۱۳۹۸ ۰۱:۲۶ ق.ظ)khayyam نوشته شده توسط: ولی خدایش تو یکم عصبی به نظر می رسی قیافت البته خوش تیپ گرچه فقط سرت معلومه
بعد الان چجوری از قیافه ی من به این نتیجه رسیدی که عصبی نیستم؟
عصبی رو که همه هستیم کم و بیش
مگه میشه تو ایران عصبی نبود؟!
(۲۶ فروردین ۱۳۹۸ ۰۱:۵۸ ب.ظ)negarin_ نوشته شده توسط: اول اینکه واقعا حوصله ام نکشید بقیه کامنت هاتون رو پاک کنم، فقط اونی که جواب میدم بمونه ..فقط بولدکردم... واقعا این خیلی اذیت کننده هست توی سایت، طوری که بعضی وقت ها از جواب دادن منصرف میشم.
نیازی نیست اول نقل قول بزنید بعد متن رو اصلاح کنید!
میتونید اون قسمت مورد نظرتون از متن رو اول select کنید, بعد دکمه نقل قول رو بزنید
(۲۶ فروردین ۱۳۹۸ ۰۱:۵۸ ب.ظ)negarin_ نوشته شده توسط: چقدر برام جالب و عجیب بود که با اینکه پسر هستید، همچین دیدگاهی دارید که دنیای مجازی امن نیست و یکی از دلایل عکس گذاشتنتون این بود که اینجا امن هست .. (تنها جایی که عکس نگذاشتم همین جا بود)، واقعیتش فکر میکردم دیگه این چیزا مسأله/دغدغه نباشه.
با اینکه پسر هستم؟!
شما بعنوان مثال یه سر به توییتر بزن ببین پسرا بیشتر عکس واقعی میزارن یا دخترا !!!
حالا لزوماً منظورم از امنیت اون چیزی نبود که شما برداشت کردید
اما دلایل دیگه ای هم داره
یکی از دلایل اینه که در شبکه های اجتماعی هیچ اطلاعاتی حذف دائمی نمیشه!
مهمترین دلیلش پنهان موندن شخصیتم هست. و حرفایی میزنم که برای زدنشون ناشناس باشم راحت ترم!
فی الواقع آدما هرچقدر بیشتر دوست داشته باشن در فجازی یه شخصیت دیگه بشن و حرفای دیگه ای بزن میلشون به فیک شدن و ناشناس موندن بیشتره
و برعکسش اگه بخوان شخصیت واقعیشون رو به جامعه ی مجازی هم نشون بدن علاقشون به واقعی شدن بشتره!
از همینجا میشه نتیجه گیری کرد که علت استقبال بیشتر دخترا از آواتار واقعی, شناسوندن خودشون به بقیست.
دخترا همیشه و همه جا میل بیشتری به خودنمایی و دیده شدن دارن.
(۲۶ فروردین ۱۳۹۸ ۰۱:۵۸ ب.ظ)negarin_ نوشته شده توسط: من فکر میکنم پشت هر آدم مجازی، در اکثر موارد شخصیت واقعی خودش هست، چون افکار خودش رو بیان میکنه.. حتی در اکثر موارد میشه به حس خودمون در مورد دروغ یا راست بودن اون فرد اعتماد کنیم/تجربه های بد و دروغ رو همه داشتیم اما چطور ازش یاد بگیریم، مهمه!
بزار اینجوری دسته بندی کنیم و واسه آدما سه تا شخصیت متصور بشیم
شخصیت مجازی
شخصیت واقعی
و شخصیت حقیقی
شخصیت مجازی همون چیزیه که در فجازی هست
شخصیت واقعی همونه که در دنیای واقعی به عینیت میرسه
و شخصیت حقیقی, خودِ واقعیِ هرکسیه
در واقع شما حتی با دیدن شخصیت واقعی و عینی افراد دقیقاً به شخصیت حقیقیش نرسیدی!
اینجاست که به مفهوم پرسونا میرسیم.
اما اینکه بخوایم ببینیم آدما شخصیت واقعیشون به شخصیت حقیقیشون نزدیک تره یا شخصیت مجازیشون؛
تا حالا زیاد این بحث پیش اومده و اختلاف نظر زیاده روش (از نظر ساینس بیخبرم البته)
اینکه میگید آدما افکار خودشون رو بیان میکنن و واقعی هستن بنظرتون
باید اول از شما پرسید از کدوم "خود" حرف میزنید؟
ضمن اینکه در کوت قبلی به زاویه گرفتن شخصیت مجازی از شخصیت واقعی اشاره کردم اینجا هم اضافه کنم که:
حتماً میدونید طبق دسته بندی فروید, شخصیت انسان به سه دسته تقسیم میشه:
نهاد
اگو (خود)
و سوپر اگو (فراخود)
حالا شما احتمالا منظورتون اگو هست
اما بنظر من شخصیت مجازی آدما بیشتر شامل سوپر اگوشون هست!
(۲۶ فروردین ۱۳۹۸ ۰۲:۵۵ ب.ظ)elect نوشته شده توسط: جالبهه ک برعکسشش دارهه اتفاق میفتته. مجازییا حقیقیی میشنن
ازدوااج با ی ادمم ک از مجازیی شناختن دارهه زیادد میشه. و میتونهه موفقفم باشه.چن وقت پیشش ی زوج خوشحاللی تعریف کردن از کلوب باهم اشنا شدن و الان بیشتر از ۱۰سال باهم زندگیی خوبی دارن
توی توییتر م گاهیی هس ازین موردا
حالا اون موارد که یه راست از پشت اینترنت پا نمیشن برن سر سفره عقد
اول یه خرما با هم میزارن
بعد شیره خرماهاشونو میگیرن
بعد اگه راضی بودن ...
درواقع فجازی زمینه ی آشنایی هست نه خود آشنایی!
به نظر من البته!