(۱۷ آذر ۱۳۹۶ ۰۳:۵۸ ب.ظ)Milestone نوشته شده توسط: (17 آذر ۱۳۹۶ ۰۳:۰۱ ب.ظ)reticent نوشته شده توسط: بعضی وقتا فکر می کنم اگر مرگ نبود، زندگی چقدر کسالت بار می شد...
اتفاقا خیلی هم خوب می‌شد و اصلا کسالت‌بار نمیشد! 
تنها چیزی که تو این دنیا ناراحتم می‌کنه همینه؛ هرچند که اصلا بهش فکر نمی‌کنم، ولی کلا دوست داشتم دنیا بی‌نهایت بود، یا حداقل مثلا ۱۰۰۰ ساله بود! آخه حیف نیست این‌همه برنامه‌ریزی، یادگیری، رشد، تلاش و دوست داشتن آخرش بره زیر خاک؟ این‌همه تحصیلات، این‌همه کتاب خونده شده، این همه مقاله و کنفرانس ارائه شده، این همه ارتباطات، این‌همه دوست، این‌همه عشق، این‌همه خوشحالی و از طرف مقابل این همه مسیر نرفته، این همه زبان برنامه‌نویسی و تکنولوژی و کلا کار تجربه نکرده، این همه کتاب هنوز نخونده، این همه آزمون هنوز نداده، این همه دوست هنوز ندیده، این همه عشق هنوز ابراز نشده، این همه تجربه هنوز انتقال داده نشده، این همه خنده هنوز نکرده؛ خیلی حیفه، خیلی... بابا هنوز خیلی کار داریم، خیللللللللی زیاد، صدها و هزاران سال... حالا یکی نیاد فلسفه آخرت و توشه اعمال و اینارو برای من تشریح کنه! خودم می‌دونم، کلا دارم می‌گم.
سلام.
بله. تمام این‌هایی که فرمودید، قشنگ هستند. اما مجموع این‌ها میشه ریتم عادی زندگی. با تمام زیباییش بازم وقتی از بالا بهش نگاه می‌کنی در صورت تکرار زیاد، تکراری و کسالت‌آور می‌شن.
من فارغ از اینکه از دیدگاه مذهبی دستم خیلی خالیه، اما باز هم از وجود مرگ با تمام ترسی که ازش دارم، خوشحالم. چیزی که ازش مطمئنم اینه که جهان بزرگتری در انتظار آدمه.
جهان پس از مرگ با تمام مرموز بودنش برای من جذابه. نه اینکه از زندگی سیر باشم. نه. اما زندگی جاودانه در دنیای فعلی با شناختی که ازش دارم حتی در بهترین حالت هم در طولانی‌مدت برام کسالت‌بار و ملال‌آوره.
نمی‌دونم جهان پس از مرگ چه‌جوریه! نمی‌دونم چه خصوصیتی داره که جاودانگیش ملال‌آور نیست. و همین هم یکی از دلایل مرموز، جذاب و البته ترسناک بودنشه!
پ.ن۱) اینا صرفاً دیدگاه شخصی یک انسان از بین میلیاردها انسان با تفکرات گوناگون هست.
پ.ن۲) براتون طول عمر با عزت همراه با خوشبختی روزافزون آرزو میکنم.
____________________________________
بعداًنوشت: به نظر من، اینکه طول عمر آدم محدود و غیرقابل پیش‌بینیه، جزء بهترین و جذاب‌ترین خصوصیات این زندگیه. همین‌طور، اینکه ممکنه زندگی طعم بعضی لذت‌ها رو فقط و فقط یکبار به آدم بچشونه. هر چیز خوبی وقتی همیشگی باشه قطعاً لذتش کمتر از زمانیه که محدود باشه. آدم وقتی در فرصت محدود به خواسته‌هاش برسه بسیار لذت‌بخش‌تر از اینه که در فرصت نامحدود.
البته حداقل خِنگی نوشتاری(املایی) م ک قبلن اینجا نمایان شده 
ولی جدی "عرصه" هم میشداااا. نمیشد؟
بعد چون توی هیچ زمینه ی هنری اندازه سر سوزن استعداد ندارم فکر میکنم برای من پول دور ریختن حساب میشه 
