سلام
همین اول ازتون میخوام که برای خوندن این تایپیک صبر و حوصله به خرج بدید
این مطلب از کتاب معجون موفقیت نوشته شده!
قدیم ها وقتی دچار بحران می شدیم و اتفاق بدی برایمان می افتاد، پدربزرگ کنار ما می نشست و برای اینکه دلداریمان دهد می گفت:
"می دانی صبر کوچک خدا چهل سال است!؟" و بعد دستش را روی شانه مان می گذاشت و می گفت: " یعنی خدا دست کم چهل سال صبر می کند و تو هم اگر می خواهی در زندگی موفق باشید یاد بگیر که صبوری ات مثل خدا باشد!"
چهل سال آن روزگار برایم خیلی زیاد بود. اما اکنون که به گذشته می نگرم
می بینم خیلی آدم هایی که مغرور بودند و فکر می کردند همیشه یکه تاز میدان زندگی اند در این چهل سال چقدر شکسته شده اند و افسرده و خیلی از آدم هایی که صبورانه و گام به گام اهداف بلند مدت خود را دنبال می کردند در طول این سالیان دراز چه زیبا و پر شکوه رشد کردند و به مراتبی عالی دست یافتند.
در عصر فن آوری های سریع صبر و شکیبایی جای خود را به شتاب و بی قراری داده است. همه کامپیوتری های سریع تر می خواهند، سراغ اتومبیل هایی را می گیرند که سرعت بیشتری داشته باشد و حتی غذاهایی می خورند که تند و سریع پخته و خورده شوند. همه عجله دارند و می خواهند مسافت ها را زودتر بپیمایند و سریع تر کارهایشان را انجام دهند. و وقتی که با حوصله و شکیبایی به دنبال دلیل عجله آنها در انجام سریع کارها می گردی می بینی که آنها می خواهند کارشان را سریع تر انجام دهند برای اینکه بتوانند کار بیشتری را در واحد زمان انجام دهند و درآمد بیشتری را در هر روز به دست آورند و نهایتا زودتر و سریع تر به آرزوها و خواسته های خود برسند.
ولی
دنیا و کاینات اصلا به عجله داشتن و شتاب و بی حوصله بودن ما کاری ندارد و طبق قوانین خودش امور را مدیریت می کند.
ناامید نشوید و اگر اوضاع بر وفق مراد شما پیش نرفت ناامید نشوید و میدان را واگذار نکنید.
انتظار نداشته باشید نهالی که می کارید فورا به بار بنشیند و زحمتی که می کشید بلافاصله مورد قدردانی قرار بگیرد. صبر و تحمل را هم چاشنی تلاش خود
سازید و با شکیبایی و امید منتظر بمانید تا زمان مناسب برای به بار نشستن زحماتتان فرا برسد. آن زمان درک خواهید کرد که همه آن ایام صبوری و عجول نبودن
ارزش خود را داشت و شما چیزی را به خاطر این صبور بودن از دست نداده اید.
در قرن جدید که عصر فن آوری های پیشرفته زندگی بشر نام گرفته، همه چیز رنگ و بوی سرعت را گرفته است. البته این سریع تر شدن انجام کارها و سرعت جابه جایی چیز بدی نیست.
ما مهم این جاست که در لابه لای این همه عجله و شتاب پشت سر هم و تمام ناشدنی ظرفیت صبوری و شکیبایی انسان ها نیز کم می شود و رسم زیبایی عجله نکردن و به اصطلاح دندان روی جگر گذاشتن به تدریج از خاطره ها محو می شود.
متاسفانه به دلیل برآورده شدن سریع آرزوها توسط پدر و مادر در زمان کودکی و نوجوانی و حتی برای بعضی ها در سنین جوانی و میانسالی، انسان های عصر جدید کم تحمل و کم طاقت شده اند و می خواهند نتیجه کار خود را فوری ببینند. اگر قرار است چاهی بکنند و به آب برسند انتظار دارند در همان ده متر اول فوران آب را مشاهده کنند. اگر قرار است صعود یک هفته ای به قله ای زیبا را انجام دهند انتظار دارند حتما در همان دو سه روز اول به نوک قله برسند. نسل جدید انگار صبر کردن و تحمل و استقامت را بلد نیست. حاضر است ساعت ها جلوی تلویزیون وقت خود را به بطالت بگذراند اما وقتی سر چهارراه توی ترافیک گیر می افتد چنان عصبانی و بی طاقت می شود که گویی چند دقیقه بیشتر به آخر عمرش نمانده و باید هر طور شده چراغ قرمزها را حتی با تخلف پشت سر بگذارد.
بقیه اش رو یا مجددا میزارم و یا میتونید از این آدرس بخونید!http://www.rasekhoon.net/article/show-94898.aspx
