انجمنصفحه اولجستجوی انجمن

[pioneer01]

(۰۹ مهر ۱۳۹۶ ۰۱:۰۳ ق.ظ)moslem73421 نوشته شده توسط:  شاید هردوتاش منظورشونه

[sss]

(۰۸ مهر ۱۳۹۶ ۱۱:۱۸ ب.ظ)pioneer01 نوشته شده توسط:  

(08 مهر ۱۳۹۶ ۱۰:۳۷ ب.ظ)kimya_r نوشته شده توسط:  حس اون بچه کلاس اول دبستانی رو دارم که زنگ تفریح تنها تو حیاط/ت ایستاده و هیچکس باهاش بازی نمیکنه :/

---------------
space has no meaning before emojis:|

حس من اینه که در حیات تنهام....

[αɾια]

(۰۹ مهر ۱۳۹۶ ۰۱:۰۱ ق.ظ)pioneer01 نوشته شده توسط:  No problem dear
--------------
البته من برای حیاط/ت گذاشتم.
ینی الان شک دارین کدوم ت درسته؟

از آرایه ایهام استفاده کردم

---

(۰۹ مهر ۱۳۹۶ ۰۱:۰۳ ق.ظ)moslem73421 نوشته شده توسط:  شاید هردوتاش منظورشونه

دقیقا

---

(۰۹ مهر ۱۳۹۶ ۰۵:۳۳ ق.ظ)sss نوشته شده توسط:  حس من اینه که در حیات تنهام....

خیلی حسِ بدیِ

---

چشمانت را ببند و تصور کن
تمامِ روزهایی را که در پیشِ رو داری
تمامِ آدم هایی که هنوز ملاقات نکرده ای
و مطمئن باش
میانِ همین روزها
یک نفر
یک جا
آنقدر تو را می خواهد
که یادت می رود روزی جایی
کسی از سرِ ندیدن و کم دیدن
تو را نخواست
که باید بدانی کسی که یک قلب را
که تمام و کمال برای او می تَپد
نخواهد
تا عمر دارد
قلبی اینچنینی برای لحظه هایش
نخواهد بود...

[blackhalo1989]

(۰۹ مهر ۱۳۹۶ ۱۲:۳۵ ب.ظ)kimya_r نوشته شده توسط:  

(09 مهر ۱۳۹۶ ۰۵:۳۳ ق.ظ)sss نوشته شده توسط:  حس من اینه که در حیات تنهام....

خیلی حسِ بدیِ

من خیلی وقته به این نتیجه رسیدم که خودم هستم و خودم.

[αɾια]

(۰۹ مهر ۱۳۹۶ ۱۲:۵۳ ب.ظ)blackhalo1989 نوشته شده توسط:  من خیلی وقته به این نتیجه رسیدم که خودم هستم و خودم.

به نظرم آدم ها بخاطر منافعشون تشکیل رابطه میدن و ارتباط برقرار می کنند.
"دوست" صرفا یک کلمست و نه یک مفهوم
و در این عصر سرد مدرن پیروی از احساس نوعی ضعف تلقی میشه
به طوری که وقتی صحبت از دوستی/محبت و عشق میشه مورد تمسخر قرار میگیری....
و اجباراً به تظاهر رو میاری به این امید که شاید روزی تو هم مثل بقیه سخت بشی!

[blackhalo1989]

(۰۹ مهر ۱۳۹۶ ۰۱:۰۳ ب.ظ)kimya_r نوشته شده توسط:  به نظرم آدم ها بخاطر منافعشون تشکیل رابطه میدن و ارتباط برقرار می کنند.
"دوست" صرفا یک کلمست و نه یک مفهوم
و در این عصر سرد مدرن پیروی از احساس نوعی ضعف تلقی میشه
به طوری که وقتی صحبت از دوستی/محبت و عشق میشه مورد تمسخر قرار میگیری....
و اجباراً به تظاهر رو میاری به این امید که شاید روزی تو هم مثل بقیه سخت بشی!

نه منظور من این نبود. اتفاقا من دوست های خوبی دارم که به دوستی به شکل یه رابطه برای سود نگاه نمی کنن. اصلا اگه چنین آدمی دوست من باشه خودم میذارمش کنار.
اما به هر حال مسئولیت زندگیم با خودمه. ممکنه بعضا بقیه کمکی کنن اما من برنامه ام رو طوری میچینم که انگار قرار نیست احدی به من کمکی کنه. بودجه زندگیم رو فقط روی توانایی و شرایط خودم میبندم، نه کمک بقیه.

[sss]

(۰۹ مهر ۱۳۹۶ ۱۲:۵۳ ب.ظ)blackhalo1989 نوشته شده توسط:  

(09 مهر ۱۳۹۶ ۱۲:۳۵ ب.ظ)kimya_r نوشته شده توسط:  

(09 مهر ۱۳۹۶ ۰۵:۳۳ ق.ظ)sss نوشته شده توسط:  حس من اینه که در حیات تنهام....

خیلی حسِ بدیِ

من خیلی وقته به این نتیجه رسیدم که خودم هستم و خودم.

راستش خیلی هم حسی بدی نیست.
---------------------------
نتیجه گیری من اینه که بخشنده باشم بدون انتظار. کمکی نخوام ولی اگر کمکی در توانم بود، دریغ نکنم.

[pioneer01]

(۰۹ مهر ۱۳۹۶ ۱۲:۳۵ ب.ظ)kimya_r نوشته شده توسط:  چشمانت را ببند و تصور کن
تمامِ روزهایی را که در پیشِ رو داری
تمامِ آدم هایی که هنوز ملاقات نکرده ای
و مطمئن باش
میانِ همین روزها
یک نفر
یک جا
آنقدر تو را می خواهد
که یادت می رود روزی جایی
کسی از سرِ ندیدن و کم دیدن
تو را نخواست
که باید بدانی کسی که یک قلب را
که تمام و کمال برای او می تَپد
نخواهد
تا عمر دارد
قلبی اینچنینی برای لحظه هایش
نخواهد بود...

این با امضای شما در تناقض نیست؟

[blackhalo1989]

(۰۹ مهر ۱۳۹۶ ۰۱:۵۳ ب.ظ)sss نوشته شده توسط:  راستش خیلی هم حسی بدی نیست.

خوبی های خودش رو داره. مثلا:
- کسی نمیتونه سر آدم منت بذاره که من فلان کار رو برات کردم.
- در صورتی که عمیقا توقعی نداشته باشید، از کم/بی لطفی ها ناراحت نمیشید.
- عزت نفستون به بهترین نحو حفظ میشه.
- بعضیا به آدم کمک می کنن و بعد توقع دارن آدم هم به اونا کمک کنه. اما ممکنه کمکی که اون توقع داره از توانایی ما خارج باشه یا اصلا یه کار غیر قانونی از آدم بخواد (مثل پارتی بازی). وقتی آدم کاراشو خودش انجام بده، با خیال راحت میتونه به طرف "نه" بگه.

اما مشلاتش ایناست:
- فشار مضاعفی به آدم میاد.
- بعضا لازمه از بعضی از معیار ها یا اهداف کوتاه بیاید.
- بعضیا کاری برای آدم نمی کنن اما توقع دارن. در اینجور مواقع آدم ناراحت میشه از حرفای طرف مقابل.

[Milestone]

من خیلی به آدما توجه می‌کنم، خیلی واسشون وقت می‌زارم، خیلی زیاد (بدون اینکه هیچ‌وقت بفهمن)، بعد مدتی رفتارش رو به شکل دقیق نظارت می‌کنم تا ببینم چطور آدمیه، اگه دیدم متقابلا اونطور که من بهش اهمیت می‌دم، اون بهم نمی‌ده، یه جوری که حس نکنه از دستش ناراحت شدم، خودم رو تو افق محو می‌کنم! اولا خیلی ناراحت می‌شدم ولی بعدا فهمیدم شاید من خیلی ایده‌آل فکر می‌کنم. مثلا اگه دوستی به هر دلیلی ساعت سه شب زنگ بزنه، امکان نداره بیدار نشم و بهش جواب ندم، حتی اگه دیگه نخوابم یا کل کارهای اون روز رو کنسل کنم! در مقابل اگه بهش گفتم ساعت دو صبح جمعه قراره پدیده "بارش شهابی برساوشی" اتفاق بیفته و بیا بریم تو جنگل باید پایه باشه! به اجبار یا قرار گرفتن تو رودربایستی نه‌ها، اصلا از این پیشنهاد شگفت‌زده بشه و به جای بهونه آوردن، واسه رسیدن لحظات با هم بودن لحظه‌شماری کنه؛ من فقط چنین افرادی رو می‌تونم به عنوان یک دوست قبول کنم.

(۰۹ مهر ۱۳۹۶ ۱۲:۵۳ ب.ظ)blackhalo1989 نوشته شده توسط:  من خیلی وقته به این نتیجه رسیدم که خودم هستم و خودم.

به نظرم این خیلی خوبه که آدم خودش رو دوست داشته باشه، بی‌نیاز باشه از هرکس و خودش برای خودش کافی باشه، اما نمی‌دونم، شاید نشه همیشه این رویه رو ادامه داد، حس می‌کنم ممکنه گاهی اوقات آدم نیاز داشته باشه به گوشی برای شنیده شدن حرفاش، به دوستی که بهش توجه کنه و حتی وقتی در کنارش نیست هم بهش فکر کنه و خوب کردن حال دوستش براش دغدغه باشه، البته منظورم در ادامه بحث ازدواج نیستا! داشتم به خصوصیات یه دوست واقعی فکر می‌کردم.

[blackhalo1989]

(۰۹ مهر ۱۳۹۶ ۰۴:۳۲ ب.ظ)Milestone نوشته شده توسط:  

(09 مهر ۱۳۹۶ ۱۲:۵۳ ب.ظ)blackhalo1989 نوشته شده توسط:  من خیلی وقته به این نتیجه رسیدم که خودم هستم و خودم.

به نظرم این خیلی خوبه که آدم خودش رو دوست داشته باشه، بی‌نیاز باشه از هرکس و خودش برای خودش کافی باشه، اما نمی‌دونم، شاید نشه همیشه این رویه رو ادامه داد، حس می‌کنم ممکنه گاهی اوقات آدم نیاز داشته باشه به گوشی برای شنیده شدن حرفاش، به دوستی که بهش توجه کنه و حتی وقتی در کنارش نیست هم بهش فکر کنه و خوب کردن حال دوستش براش دغدغه باشه، البته منظورم در ادامه بحث ازدواج نیستا! داشتم به خصوصیات یه دوست واقعی فکر می‌کردم.

اتفاقا این رویه غیر انسانیه. اگه بنا بر این حد از استقلال بود پس میرفتیم تو غار برای خودمون به تنهایی زندگی می کردیم دیگه، پس چرا جامعه تشکیل دادیم. رویه انسانی کمک آدم ها به هم و برطرف کردن نیاز، دغدغه و مشکل بقیه است. نیازی که برای من میتونه دغدغه باشه و فشار زیادی بهم بیاره، ممکنه به سادگی توسط یکی دیگه (یا یه جمع) برطرف بشه.
منم به اجبار اینطوری زندگی می کنم، نه به دلخواه خودم.

[αɾια]

(۰۹ مهر ۱۳۹۶ ۰۲:۳۷ ب.ظ)pioneer01 نوشته شده توسط:  این با امضای شما در تناقض نیست؟

یه جور لجبازی با خود ...

---

(۰۹ مهر ۱۳۹۶ ۰۱:۱۵ ب.ظ)blackhalo1989 نوشته شده توسط:  نه منظور من این نبود. اتفاقا من دوست های خوبی دارم که به دوستی به شکل یه رابطه برای سود نگاه نمی کنن. اصلا اگه چنین آدمی دوست من باشه خودم میذارمش کنار.
اما به هر حال مسئولیت زندگیم با خودمه. ممکنه بعضا بقیه کمکی کنن اما من برنامه ام رو طوری میچینم که انگار قرار نیست احدی به من کمکی کنه. بودجه زندگیم رو فقط روی توانایی و شرایط خودم میبندم، نه کمک بقیه.

خیلی هم عالی

---

(۰۹ مهر ۱۳۹۶ ۰۴:۳۲ ب.ظ)Milestone نوشته شده توسط:  من خیلی به آدما توجه می‌کنم، خیلی واسشون وقت می‌زارم، خیلی زیاد (بدون اینکه هیچ‌وقت بفهمن)، بعد مدتی رفتارش رو به شکل دقیق نظارت می‌کنم تا ببینم چطور آدمیه، اگه دیدم متقابلا اونطور که من بهش اهمیت می‌دم، اون بهم نمی‌ده، یه جوری که حس نکنه از دستش ناراحت شدم، خودم رو تو افق محو می‌کنم! اولا خیلی ناراحت می‌شدم ولی بعدا فهمیدم شاید من خیلی ایده‌آل فکر می‌کنم. مثلا اگه دوستی به هر دلیلی ساعت سه شب زنگ بزنه، امکان نداره بیدار نشم و بهش جواب ندم، حتی اگه دیگه نخوابم یا کل کارهای اون روز رو کنسل کنم! در مقابل اگه بهش گفتم ساعت دو صبح جمعه قراره پدیده "بارش شهابی برساوشی" اتفاق بیفته و بیا بریم تو جنگل باید پایه باشه! به اجبار یا قرار گرفتن تو رودربایستی نه‌ها، اصلا از این پیشنهاد شگفت‌زده بشه و به جای بهونه آوردن، واسه رسیدن لحظات با هم بودن لحظه‌شماری کنه؛ من فقط چنین افرادی رو می‌تونم به عنوان یک دوست قبول کنم.

منم به صورت دیفالت این طوریم!
من حتی از دردشون دردم میگیره حتی اگه خیلی هم صمیمی نشیم!

یادمه شبی که فهمیدم مستر اچ رفته ۸/*پ^ از شدت نگرانی تا صبح خوابم نبرد و روزها ناخوداگاه میزدم زیر گریه که شب وقتی از دانشگاه برمیگرده اگه یهو بریزن سرش خفتش کنن چی/ غذا چی میخوره/اگه دلش بگیره تو کشور غریب چیکار میکنه.....
اینکه دوستم گفت دلش درد میکنه و نمیتونه راه بره و من اون دردو تو بدن خودم حس میکردم و واقعا نمیتونستم راه برم از درد....!!!
و کلی مثال دیگه که در این قسمت نمیگنجه

و درمقابل با بی مهریِ بعضی ها مواجه میشی که بشدت قلبتو به درد میارن :|
من به خودم یاد دادم که از دیگران انتظاری نداشته باشم و با اصل "کاری به کسی نداشته باش تا کاری بهت نداشته باشن" زندگی میکنم ولی بازم پیدا میشن کسانی که آزار دادنت لذت میبرن!

واسه همین ترجیح میدم این بخش از خودمو نشون ندم و اون آدم بدِ باشم تا یه فرشته دورو

خیلی حرف زدم!! واقعا عادت ندارم به این کار و توضیح و توجیه خودم و مباحثه!!

[pioneer01]

(۰۹ مهر ۱۳۹۶ ۰۴:۳۲ ب.ظ)Milestone نوشته شده توسط:  من خیلی به آدما توجه می‌کنم، خیلی واسشون وقت می‌زارم، خیلی زیاد (بدون اینکه هیچ‌وقت بفهمن)، بعد مدتی رفتارش رو به شکل دقیق نظارت می‌کنم تا ببینم چطور آدمیه، اگه دیدم متقابلا اونطور که من بهش اهمیت می‌دم، اون بهم نمی‌ده، یه جوری که حس نکنه از دستش ناراحت شدم، خودم رو تو افق محو می‌کنم!

به نظرم آدما اگه از فطرت انسانی شون فاصله نگرفته باشن به صورت پیش فرض همینطوری هستن که درد دیگران رو درد خودشون میدونن و اگه کسی نیاز به کمک داشته باشه وظیفه خودمون می دونیم که کمکش کنیم.
بنی آدم اعضای یکدیگرند/ که در آفرینش ز یک گوهرند
چو عضوی به درد آورد روزگار/ دگر عضوها را نماند قرار
تو کز محنت دیگران بی غمی/ نشاید که نامت نهند آدمی
اما متاسفانه ما خودمون رو "برترین" میدونیم و فکر می کنیم بقیه هیچی حالیشون نیست و فقط خودمون می دونیم و فقط من
منم وقتی کسی ناراحتم میکنه چیزی بهش نمیگم و شاید گاهی اوقات اینطوری رفتار کنم که اصن مهم نیست و به روش نمیارم. اینطوری فکر میکنم که خودش میفهمه رفتارش ناشایست بوده. ولی بعضی وقتا هم میگم شاید باید بهش یه چیزی میگفتم که با بقیه این رفتارو نکنه یا یکم فکر کنه درباره رفتارش. اما بعضی موقع یه دلایلی باعث میشه که آدم نگه حرف دلش رو. ولی درست نیست به نظرم میخام سعی کنم بگم به طرف که مثلا از این حرکتت ناراحت شدم.

(۰۹ مهر ۱۳۹۶ ۰۵:۴۵ ب.ظ)kimya_r نوشته شده توسط:  منم به صورت دیفالت این طوریم!
من حتی از دردشون دردم میگیره حتی اگه خیلی هم صمیمی نشیم!

یادمه شبی که فهمیدم مستر اچ رفته ۸/*پ^ از شدت نگرانی تا صبح خوابم نبرد و روزها ناخوداگاه میزدم زیر گریه که شب وقتی از دانشگاه برمیگرده اگه یهو بریزن سرش خفتش کنن چی/ غذا چی میخوره/اگه دلش بگیره تو کشور غریب چیکار میکنه.....
اینکه دوستم گفت دلش درد میکنه و نمیتونه راه بره و من اون دردو تو بدن خودم حس میکردم و واقعا نمیتونستم راه برم از درد....!!!
و کلی مثال دیگه که در این قسمت نمیگنجه

و درمقابل با بی مهریِ بعضی ها مواجه میشی که بشدت قلبتو به درد میارن :|
من به خودم یاد دادم که از دیگران انتظاری نداشته باشم و با اصل "کاری به کسی نداشته باش تا کاری بهت نداشته باشن" زندگی میکنم ولی بازم پیدا میشن کسانی که آزار دادنت لذت میبرن!
واسه همین ترجیح میدم این بخش از خودمو نشون ندم و اون آدم بدِ باشم تا یه فرشته دورو
خیلی حرف زدم!! واقعا عادت ندارم به این کار و توضیح و توجیه خودم و مباحثه!!

بعضی موقع میگم شاید باید جواب بدی رو با بدی بدم. اما باز میگم من که دوست ندارم مثل اون باشم.

[αɾια]

(۰۹ مهر ۱۳۹۶ ۰۶:۲۹ ب.ظ)pioneer01 نوشته شده توسط:  بعضی موقع میگم شاید باید جواب بدی رو با بدی بدم. اما باز میگم من که دوست ندارم مثل اون باشم.

دقیقا

---

ﻣﻘﺎﻟﻪ ﺍﯼ ﺗﮑﺎﻥ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺍﺯ ﻭﻟﻔﮕﺎﻧﮓ ﭘﺎﻭﻟﯽ .
ﺑﺮﻧﺪﻩ ﺟﺎﯾﺰﻩ ﻧﻮﺑﻞ ﻓﯿﺰﯾﮏ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۱۹۴۵

ﭘﺎﻭﻟﯽ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ : ﻫﯿﭻ ﺩﻭ ﺍﻟﮑﺘﺮﻭﻧﯽ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﻫﺴﺘﯽ ﺩﺍﺭﺍﯼ ﻋﺪﺩ ﮐﻮﺍﻧﺘﻮﺍﻣﯽ ﯾﮑﺴﺎﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ .

ﭘﺎﻭﻟﯽ ﻣﺜﺎﻟﯽ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ ﻭ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ ：
ﺳﯿﺒﯽ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﯽ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻭ ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ ﻣﯿﻠﯿﺎﺭﺩ ﻫﺎ ﺍﻟﮑﺘﺮﻭﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﺭﻭﻥ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ، ﻓﻘﻂ ﯾﮑﯽ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ .
ﻓﺮﺽ ﮐﻨﯿﺪ ﻧﺎﻡ ﺁﻥ ﺍﻟﮑﺘﺮﻭﻥ ﺭﺍ ﺑﮕﺬﺍﺭﯾﻢ " ﺍﺭﯾﮏ ...."
ﻋﺪﺩ ﮐﻮﺍﻧﺘﻮﺍﻣﯽ ﺍﺭﯾﮏ ﻋﺪﺩﯼ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺍﺳﺖ، ﺍﻣﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﮐﺎﺭﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺳﺎﺩﻩ ﮐﻨﯿﻢ، ﻓﺮﺽ ﮐﻨﯿﺪ ﺁﻥ ﻋﺪﺩ ﺑﺰﺭﮒ ۲۳ ﺑﺎﺷﺪ .

ﭘﺎﻭﻟﯽ ﺛﺎﺑﺖ ﮐﺮﺩ ﺩﺭ ﻫﯿﭻ ﮐﺠﺎﯼ ﺟﻬﺎﻥ ﻫﺴﺘﯽ , ﺣﺘﯽ ﺩﺭ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺍﯼ ﺩﺭ ﮐﻬﮑﺸﺎﻥ , ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻫﯿﭻ ﺳﯿﺐ ﺩﯾﮕﺮﯼ , ﺑﻠﮑﻪ ﻫﯿﭻ ﺷﯿﺌﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﭘﯿﺪﺍ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﺍﻟﮑﺘﺮﻭﻧﺶ ﻋﺪﺩ ﮐﻮﺍﻧﺘﻮﺍﻣﯽ ﺁﻥ ۲۳ ﺑﺎﺷﺪ .
ﺣﺎﻝ ﺍﮔﺮ ﺩﺳﺘﻤﺎﻟﯽ ﺑﺮﺩﺍﺭﯾﻢ ﻭ ﺳﯿﺐ ﺭﺍ ﺑﺮﻕ ﺑﯿﻨﺪﺍﺯﻡ , ﺍﺯ ﺍﺻﻄﮑﺎﮎ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﺷﺪﻩ , ﺍﻧﺮﮊﯼ ﺣﺎﺻﻞ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺍﻧﺮﮊﯼ ﻋﺪﺩ ﮐﻮﺍﻧﺘﻮﺍﻣﯽ ﺍﺭﯾﮏ ﺭﺍ ﺍﺭﺗﻘﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺜﻼ ۲۶ ﻣﯽ ﺭﺳﺎﻧﺪ . ﻭ ﺩﺭﺳﺖ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﻟﮑﺘﺮﻭﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﻫﺴﺘﯽ ﺑﺎ ﻋﺪﺩ ﮐﻮﺍﻧﺘﻮﺍﻣﯽ ۲۶ ﺑﻮﺩﻩ , ﺩﺳﺘﺨﻮﺵ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ .

ﺟﻬﺎﻥ ﻣﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺣﻔﻆ ﺗﻮﺍﺯﻥ ﺧﻮﺩ , ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺁﺭﺍﯾﺶ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ . ﭘﺎﻭﻟﯽ ﺑﺎ ﺍﺛﺒﺎﺕ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺟﺎﯾﺰﻩ ﻧﻮﺑﻞ ﻓﯿﺰﯾﮏ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ :

ﺍﮔﺮ ﻫﺮ ﺍﻟﮑﺘﺮﻭﻧﯽ ﺩﺍﺭﺍﯼ ﺍﺭﺗﻌﺎﺵ ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﻓﺮﺩ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺷﺪ , ﭘﺲ ﻫﺮ ﺷﯿﺌﯽ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﻭﺍﺟﺪ ﺍﺭﺗﻌﺎﺵ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺖ .

ﻭ ﺍﻣﺎ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﮔﯿﺮﯼ :

ﻭﻗﺘﯽ ﯾﮏ ﺳﯿﺐ ﺑﺎ ﯾﮏ ﺍﺻﻄﮑﺎﮎ ﮐﻮﭼﮏ , ﺗﻐﯿﯿﺮ ﭘﯿﺪﺍ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ , ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﯾﻦ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻓﺮﺯﻧﺪﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﻡ ﻭ ﻣﯽ ﺑﻮﺳﻢ , ﻭ ﯾﺎ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺴﺮﻡ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺑﺨﺸﻢ ...
ﻭ ﯾﺎ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﺍﻡ ﻧﺎﺳﺰﺍ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ ﻭ ﯾﺎ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺧﺎﺭﺵ ﻣﯽ ﺩﻫﻢ ....
ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺩﺍﺭﻡ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺯﻧﺠﯿﺮﻩ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺗﻐﯿﯿﺮﺍﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻫﺴﺘﯽ ﻣﯽ ﺩﻫﻢ .

ﻫﺮ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺫﻫﻦ ﻣﺎ ﻣﯽ ﮔﺬﺭﺩ , ﺍﻟﮑﺘﺮﻭﻥ ﻫﺎﯾﯽ ﺭﺍ ﺩﺭ ﮔﺴﺘﺮﻩ ﺟﻬﺎﻥ ﻫﺴﺘﯽ ﺑﻪ ﺍﺭﺗﻌﺎﺵ ﺩﺭ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺩﺳﺘﺨﻮﺵ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ .

ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﺮ ﻣﺎﺩﻩ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﻧﻤﯽ ﮔﺬﺍﺭﺩ، ﺑﻠﮑﻪ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ .
ﻏﻢ ﻭ ﻏﺼﻪ ﻣﺮﺍ ﻏﻤﮕﯿﻦ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺑﺰﺭﮒ ﺗﺮﯾﻦ ﺍﺷﺘﺒﺎﻫﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﻦ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻣﯽ ﺍﻓﺘﺪ .

ﺣﺮﻑ ﺁﺧﺮﻡ ：
ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﻣﺤﺒﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯾﺪ , ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﯽ ﻣﻬﺮﯼ ﺩﯾﺪﯾﺪ , ﻧﺎﺍﻣﯿﺪ ﺍﺯ ﻣﺤﺒﺖ ﮐﺮﺩﻥ ﻧﺸﻮﯾﺪ؛
ﭼﻮﻥ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻓﺮﺩ ﺩﯾﮕﺮﯼ , ﺩﺭ ﯾﮏ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﻭ ﺩﺭ ﯾﮏ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺩﯾﮕﺮ را صد در صد ﺧﻮﺍﻫﯿﺪ ﺩﻳﺪ .

ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ ﻋﻠﻢ ﺑﺮ ﺁﻣﻮﺯﻩ ﻫﺎﯼ ﻓﻼﺳﻔﻪ ﻣﻬﺮ ﺗﺄﯾﯿﺪ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ . ﭼﻮﻥ ﻓﻼﺳﻔﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﻫﺴﺘﯽ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﺮﺗﺒﻂ ﺍﺳﺖ .
ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻧﺮﮊﯼ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺳﺎﻃﻊ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺯ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﺩ
ﻣﺜﺒﺖ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﺗﺎ ﻣﺜﺒﺖ ﺑﺎﺯ ﭘﺲ ﮔﯿﺮﯾﺪ .

ﺍﯾﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﺭﺍ ﺟﺪﯼ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ ﻭ ﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭﺵ ﺑﻪ ﺭﺍﺣﺘﯽ ﻧﮕﺬﺭﯾﻢ .
ﺩﺭ ﮔﺴﺘﺮﻩ ﯼ ﮐﯿﻬﺎﻥ ﻫﯿﭻ ﺍﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﯽ ﺩﻟﯿﻞ ﻭ ﺑﯽ ﺣﮑﻤﺖ ﻧﯿﺴﺖ .
ﻗﻮﺍﻧﯿﻦ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﺎﺳﯿﻢ ﻭ ﺑﺮ ﺍﺳﺎﺱ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﻋﻤﻞ ﮐﻨﯿﻢ .
ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺟﻬﺎﻥ ﺩﺭﻭﻥ ﻭ ﺑﯿﺮﻭﻧﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺘﯽ ﻭﺻﻒ ﻧﺎﺷﺪﻧﯽ ﺑﺪﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ .

[sss]

روز عاشورا همیشه غمی داره که از غم هزاران عصر جمعه هم تلخ تره.
چند ساله دارم تلاش میکنم از هر کس منو رنجونده بگذرم؛ همه رو تونستم ببخشم به جز یک نفر. امروز صبح با حال عجیبی بیدار شدم و اولین فکری که تو سرم بود این بود که خدایا بخشیدمش؛ زخمی که بعد از ده سال شفا گرفت. احساس سبکی می کنم. شکر