(۱۹ فروردین ۱۳۹۰ ۰۷:۴۶ ق.ظ)arshad91 نوشته شده توسط: (18 فروردین ۱۳۹۰ ۰۸:۰۰ ب.ظ)۵۴m4n3h نوشته شده توسط: (18 فروردین ۱۳۹۰ ۰۴:۰۷ ب.ظ)arshad91 نوشته شده توسط: آدمهای ساده را دوست دارم.
همانها که بدی هیچکس را باور ندارند.
همانها که برای همه لبخند دارند.
عمرشان کوتاه است.بس که هر کسی از راه میرسد یا ازشان سوءاستفاده میکند یا زمینشان میزند یا درس ساده نبودن بهشان میدهد.
آدمهای ساده را دوست دارم.
بوی ناب "آدم" میدهند...
من آدم های ساده را دوست ندارم!
چرا؟
چرا باید کسی رو دوست داشت که بدی هیچ کس را باور ندارد؟ مگر آدم های بد کم هستند؟ آیا سکوت در برابر ظالم، کمک به او نیست؟ آیا کمک به ظالم، ظلم نیست؟
چرا باید کسی را دوست داشته باشم که برای همه لبخند دارد؟ لبخندی که نثار همگان شود چه ارزشی دارد؟ این لبخند چیزی جز نقاشی بر صورت آن شخص است؟
چرا باید کسی را دوست داشته باشم که ارزش خودش را نمی داند؟ قدر کسی را بدانم که قدر خودش را نمی داند؟
آدم بودن ساده بودن نیست!
آدمیت و انسانیت، عقلانیت میخواهد، نه سادگی!
من ترجیح میدهم قهرمانان را دوست بدارم! آن‌ها که عشق و نفرت را در وجودشان تجربه کردند و برای رسیدن به خواسته هایشان جنگیدند!
آن هایی که گاهی خندیدند و گاهی غریدند!
