چقدر شلخته پس و پیش نوشتید، ده بار خوندم تا متوجه شدم (البته احتمالاً).
قوانین ویزای هر کشور مشخص هست و احتمالاً خودتون هم میدونید. مثلاً آلمان واسه اینکه از ازدواج‌های صوری جلوگیری کنه، زن و شوهر حداقل باید ۲ سال ازدواج کرده باشند که به همسر ویزا بده.
اما تجربه‌ی خیلی‌هایی که میشناسم یا از نزدیک دیدم رو اگه بخوام بهتون بگم، اینکه ازدواج یا نامزد کنید برید، با برید اونجا و از راه دور ازدواج کنید یا بیاید ازدواج کنید و برگردید ولی خانمتون ایران بمونه، (صرف نظر از این که خانواده‌ی خانمتون یا خودش این حالت رو قبول کنه که خیلی بعیده) شما خودتون رسماً بدبخت می‌شید. بعد از شش هفت ماه اگه طرف سرد نشه، غر زدن‌های خودش یا خانواده‌اش شروع میشه. همه‌اش به این فکر خواهید بود که اگه طرف نتونه بیاد چی و ... خلاصه تمرکزتون به زیر ۱۰ درصد میرسه (دیدم که میگم). ضمناً، وقتی طرف رو نمی‌تونید ببرید، چه اصراری هست که حتماً ازدواج کنید برید!؟ از کجا معلوم این ۳ سالی که شما اونور هستید روی حرف خودتون وایسید یا طرف‌تون ۳ سال صبر کنه؟ این حالت در کل وقتی برای من قابل هضم هست که شما از قبل ازدواج کرده بودید و الان "مجبور هستید" بدون خانمتون برید، و الا به شخصه اگه من ازدواج کرده بودم محال بود بدون زن و بچه برم، مگه اینکه "صد درصد مطمئن باشم" ایشون هم بعد از ماکزیمم چند ماه میاد ملحق میشه.
یه موضوع دیگه اینکه شما از کجا معلوم وقتی وارد یه جو دیگه شدی، نظرت تغییر نکنه؟ ممکنه بری اونور و آزادی‌ها و دلخوشی‌های خاص اونجا رو ببینی، کلاً از ازدواج کردن پشیمون بشی، ایشون هم که دستش به شما نمیرسه! کلاً پیشنهاد من این هست که آدم توو "حالت گذار" ازدواج نکنه. حالت گذار مثلاً وقتی هست که شما کارشناسی رو تموم کردی و میخوای وارد ارشد بشی، اون تابستون ازدواج کنی که به نظرم اشتباهه، چون شما نمیدونی در آینده چقدر وقت و هزینه میتونی خرج کنی و دو سه نفری که دیدم این کار رو کردند پشیمون هستند. ولی مثلاً شما سال دوم یا سوم دکتری باشی، دیگه دستت اومده که چقدر روزانه وقت داری، چقدر درآمد و هزینه داری و میتونی به صورت stable برنامه‌ریزی کنی. در حالی که الان شما اصلاً دیدی از آینده نداری.
(۲۰ اردیبهشت ۱۳۹۴ ۰۴:۰۴ ب.ظ)afrooz-OMD نوشته شده توسط: نمیدونم والا
واقعن دخترایی هم هستن که حاضر باشن از مادر و پدرشون ایـــــــــــنهمه فاصله بگیرن...
غربت خیلی سخته ها
خب لزوماً همه مثل هم فکر نمی‌کنند. بستگی به محیط و نحوه‌ی بزرگ شدن و اهداف شخص داره. اتفاقاً بیشتر دخترهای شهرهای بزرگ رفتن رو به موندن ترجیح می‌دن (حداقل اون‌هایی که من دیدم)، به دلیل محدودیت‌های شغلی و اجتماعی و مشکلات فرهنگی که براشون بیشتر از آقایون هست. پدر و مادر آدم متأسفانه دیر یا زود از ما جدا می‌شوند و همسر و بچه‌های آدم نیز به همون میزان اهمیت دارند؛ پس مهم هست که شما چه بستر و امکاناتی براشون فراهم کنید.
