(۲۱ خرداد ۱۳۹۸ ۰۸:۲۴ ق.ظ)Skyrim نوشته شده توسط: اما مهم اینه بتونم نظرم رو بگم، بدون اینکه قضاوتم کنن، بدون اینکه نگران ریپورت و بلاک و سیل کامنت ها باشم. شاید خیلی ایده آل گرایانه است. شاید به خاطر اینکه هیچ وقت به ما تریبونی داده نشده که عقاید و نظراتی که مخالف چارچوب های حاکمیتی هست بگیم، این رفتارهای هیجانی ازمون سر میزنه. شاید اینکه جبهه دیگه همیشه فرصت داره برای دیده و شنیده شدن و همیشه پشتیبانی شده، باعث شده بریم سراغ فضای مجازی اونم به این صورت جوگیر.
شبکه های اجتماعی بستری شده برای برون ریزی تمام نارضایتی هایی که سال ها امکان ابرازش وجود نداشته (الان هم وجود نداره، موارد بسیاری از محکومیت ها به خاطر ساده ترین حرف ها رو دیدیم؛ هزینه های خیلی سنگین تر از بلاک و ریپورت برای ساده ترین مخالفت ها پرداخته شده.)
مساله این داستان اخیر نیست، مساله تنشیه که بین افراد به وجود میاره و چه بسیار موارد مشابه که به فاصله های اندک، تکرار میشه. مساله گسستگی مردم از همدیگه است. هر روز به طریقی اختلاف بین مردم ایجاد میشه و در نهایت حمایت مردم از هم که ناکارامدی سیستم رو تا حدی جبران می کرد هم از دست میره. توانی که برای مساله هایی از این دست که هیاهوی بسیار برای هیچ هستند، مصرف میشه.
(۲۱ خرداد ۱۳۹۸ ۰۸:۲۴ ق.ظ)Skyrim نوشته شده توسط: به نظرم اگه ما طرفدار واقعی آزادی هستیم، نباید جوری رفتار کنیم که اگر در اکثریت بودیم، یه آدم (که نمیتونیم در مورد ریاکار بودنش قضاوتی بکنیم) که ته ریش داره و تسبیح دستشه، یا یه نفر که چادری هست در جمع ما احساس نا امنی یا تحقیر بکنه. اینجوری ما چه فرقی میکنیم با همین گروه افراطی که دلخوشی ازشون نداریم (به خاطر تحمیل عقایدشون). یعنی همیشه ما باید از یه طرف بوم بیفتیم؟ کلا دوست داریم همه مثل ما باشن، همه عقاید ما رو داشته باشن.
خیلی خوب می شد اگر چنین می بود، ولی حفظ تعادل در میان این همه افراط و تفریط کار ساده ای نیست. وقتی که پندار اکثریت اینه که «شیخ و حافظ و مفتی و محتسب، چون نیک بنگری همه تزویر میکنند» و شواهدم اکثرا در تایید این فکر هستند ( تصاویر جلسات دادگاه مفسدین اقتصادی، پر از تسبیح و انگشتر عقیق و یقه های بسته و اثر مهر روی پیشانی و ...)
روندی که سال ها در تایید و تشویق ظاهرسازی بوده نتیجه اش شده دورویی بیشتر، صداقت کمتر، اعتماد کمتر و جامعه پرخاشگر افسرده نالان از تنهایی و نه تنها تلاشی برای بهبود نیست بلکه هر روز به طریقی، تشدید میشه.
جز قلب تیره هیچ نشد حاصل و هنوز/باطل در این خیال که اکسیر میکنند