(۲۷ مرداد ۱۳۹۴ ۰۲:۰۸ ب.ظ)nanajoon نوشته شده توسط: دوستان گلم این رو هم در نظر بگیرید که شما حداقل ۱۲ سال دیگه تازه تخصص میگیرد ایا تا اون موقع شرایط پزشکا به این خوبی میمونه؟؟من یادم بچه که بودم پزشکی خیلی کلاس داشت ۱۶ و ۱۷ سالم بود اوج بیکاری پزشک عمومی ها بود حتی یادمه روزنامه ها خیلی مینوشتن پزشکان بیکار ,راستم مینوشتن پزشکای عمومی واقعا زیاد و بیکار شدن وزارت بهداشت از ترس ظرفیت تخصص رو تا امسال بالا نمی برد از امثال تصمیم گرفته ظرفیت هم عمومی هم تخصص رو ببره بالا و این روند افزایش تا پایان دوره اصلاحات ادامه خواهد داشت یه وقت دیدید ۱۲ سال دیگه متخصص های ما همین جایی نشستن که الان دکتر عمومی های ما نشستن!!!!!!۱۱اون لحظه با جوانی برباد رفته خودتون میخواین چیکار کنین؟؟!!!!اینده نگر باشین
بخشید که من در بحث شیرین تون وارد میشم.
من راجع باین موضوع یه موقعی کلی بررسی کردم.
تخصص انواع و اقسام داره که از سه سال تا ۵ سال هست.
بعضی رشته ها فوق تخصص هم داره.
متداول اکثر تخصص ها ۴ ساله. مثل داخلی -جراحی عمومی- چشم-....
تخصص جراحی مغز و اعصاب ۵ ساله .
فوق تخصص هم بین دو تا سه سال هست.
ولی این صحبت شما را که ۱۲ سال بعد چی میشه را رد میکنم.
یه دکتر وقتی فارغ التحصیل میشه دولت ازش حمایت شدید میکنه. مثلا" یه دکتر عمومی یا یه متخصص . می فرستندش به یه نقطه محروم ولی بهش خونه میدن حقوق چند میلیونی میدن. بنابراین اول کارش یعنی دو سه سال اول مثل مهندسین سرگردان پیدا کردن کار نیست.
تو اون دو سه سال ازدواج میکنه و شرایطش تا حدود زیادی تثبیت میشه.
بعضی وقتها بعد دو سه سال که تعهدش تموم میشه اونجا میشناسنش وا میسه دو سه سال دیگه هم کار میکنه. وقتی میاد تو یه شهر بزرگ ازدواج کرده -ماشین داره -خونه داره و قبل از اومدنش کارش را تو شهر بزرگ درست کرده که بیاد وگرنه همونجا تو اون شهر کوچک میمونه.
حالا یه مهندس : فرض کنیم همه لیسانس دارن.
حداقل ۱ سال تا ارشد بدیم و پشت کنکور بمونیم.
۲-۳ سال ارشد
۱ سال برای اپلای یا کنکور دکترا
۴ سال دکترا
بعدش کی تعهدی نسبت بشما داره؟؟؟ دولت یا ملت؟؟؟
حالا برو بگرد کار پیدا کن.
ازدواج کن.
خونه بگیر.
اپلای کردن یه خوبی بزرگی که داره اینه که اطرافیان میگن پسرمون رفت خارج.
فاند میگیری. میگن پسرمون نخبه بوده دانشگاه خارج بهش خونه داده حقوقشم میدن. مخه پسرمون.
(ولو اینکه داز دانشگاه رنک ۸۰۰۰ فاند گرفته باشی)
ماشینم اونجا میتونی بخری با ۷تا ۸ هزار دلار تویوتا صفر سوار شو. که میشه با فاند و کار ظرف دو سه سال رسید بهش.
ولی مشکلش بعدشه. که بازم تکلیفت معلوم نیست. یعنی از قبل معلوم نیست. ولی خوبیش اینه که تو دوران تحصیل اگه بخوای میتونی یه نفر را با شرایط خودت پیدا کنی ازدواج کنی.
دور هم هستی هیچکس مثل اینجا درگیر جهیزیه و سیسمونی و محله پایین بالای شهر و بقیه چیزا نیست.
فضول و مقایسه کننده نداری
بعدش باید پله بعدی را بری بالا که خیلی سخته.
یعنی تو سطح یه حقوق تو یه شرکت متوسط بمونی و البته صاحبخونه بشی و دیگه حل بشی تو اون محیط و با دلتنگیهای دوری از خونواده کنار بیای . و دیگه نمیشه هم هر وقت لازم بشه بیای و بری. چون هم خرج داره هم اونجا مثل ایران سالی ۱۰۰ روز تعطیل رسمی و غیر رسمی نیست.
و یا تاپ باشی و بری گوگل یا استاد دانشگاه بشی و ...
و یا اینکه فیلت هوای هندوستان کنه و بخوای با خانواده برگردی...
باید دانشگاه خوبی بوده باشی و خیلی کارت درست باشه تا بتونی از اونجا تو یه دانشگاهی اینجا کار پیدا کنی.اگه خوب باشی شریف و تهران و امیرکبیر هم میشه باشی.ولی هر چی شهرت کوچکتر باشه راحت تر میشه . و البته با ذخیره پولی که برات میمونه برگردی اینجا و خونه بخری ماشین بخری و دیگه معمولی زندگی کنی. خصوصا" تو شهر کوچک دیگه باید راضی بشی به حقوق هیئت علمی شدن.
اینا کل قصه است. که توسط من و دوستام و کسانی تو شرایط ما بارها مرور شدن و میشن.
از یه جایی بعدش هم دیگه مجبوری ؟؟؟؟؟ مثلا" اگه قصدت دکترای داخل باشه و قبول نشی و کار درست درمون هم نباشه دیگه باید چمدون را بست. مخصوصا" مخصوصا" پسرا که ازشون خیلی انتظارها هست.
) رو بررسی کنید دستتون میاد قضیه چیه!
حالا اون مهندسی که شرایط اپلای کردن نداره چیکار کنه؟
