(۲۱ فروردین ۱۳۹۴ ۰۱:۱۳ ب.ظ)vesta نوشته شده توسط:  ای بابا نمیدونم چه بلایی سر ما آدما اومده چه بلایی سر جامعه ما اومده
ماها که هممون قشنگ حرف میزنیم و طرفدار خوبی و کارای خیر هستیم و کمک به همدیگه و نوع دوستی... پس چرا اینطوریه!!!!

(۲۰ فروردین ۱۳۹۴ ۰۱:۰۰ ب.ظ)F@gh@ نوشته شده توسط:  بسم الله الرحمن الرحیم
نمیدونم گفتنش درست یا نه اصن دارم به این فک میکنم که ممکن چه چیزی تو ذهن کسی که داره این متنو میخونه در مورد من حک میشه، این که دارم یه برشی از زندگی خصوصیمو میگم حس خوبی بهم نمیده ولی خب شاید...دلمو زدم به دریا برای گفتن به مناسبت روز مادر درستو غلطشو سپردم به خدا ، به قول دوستم میگفت شاید با حرفای من یکی ترغیب بشه یکی حس کنه این تواناییو و وقت چنین کاریو داره ولی تاحالا بهش فکر نکرده باشه ، خواهش میکنم درمورد من هیچ قضاوتی نداشته باشید فقط متنو بخونید :
یه مدت طولانی شغل پدرم مددکار اجتماعی بود خواهرم هم که کار اصلیش تو اون زمان مربوط میشد به کار و بارای فرزندخواندگی بهزیستی همیشه تو خونه ما تعریف کیسای کاریشون بود،سخت بود دیدن و شنیدن این جور چیزا ولی خب نمیشد بگی محیط کاری جداست محیط خونه جداست اینجور کارا خیلی احساس میخواد عادت کرده بودیم به درد دلاشون برای این که آروم بشن ،اون موقع خیلی درکی از این قضیه نداشتم سرم همه اش تو کتاب بود یا دنبال کارای موردعلاقه ام بودم،خیلی داخل این زمینه ها دخالت نمیکردم ،ته تعریف خواهرم و آقاجونم از کودکان بی سرپرست یا بچه سرراهی که براش میاوردن میگفتم" آخه" .
سر یه سری مسائلی برای ورود به دانشگام خانواده سخت میگرفتن (میگفتن فقط تهران که داداشت هم کنارت باشه )، همون موقعای کنکور یه فیلم دیدم (خاطرم نیست اسمش چی بود)ولی در مورد یه دختر بی سرپرست و تبدیل شدنش به پای کاذب جامعه بخاطر کمبود و عقده های دوران کودکیش خیلی تحت تاثیر قرار گرفتم،منم که مسئله کنکورم وسط بود و کلا به خاطر کودک درونم با بچه ها رابطه خوبی داشتم .
نذر کردم که خدایا اگر اون چیزی که من برای دانشگام ازت میخام بهم بدی، شش ماه هفته ای دو روز میرم یه شیرخوارگاه کنار بچه های بی سرپرست از دل و جون براشون مایه میزارم کنکورو دادمو از قضا تهران شد.
هیچی سرخوش سرخوش که دیگه تموم شد رفتم برای ثبت نام نذرم یادم نرفته بود ولی تو مسیر رفتن به تهران همش تو فکر این بودم که حالا از کجا شیرخوارگاه پیدا کنم، خلاصه به این درو اون در میزدم که سر خودمو گول بمالم که از زیر نذر توهمی که کرده بودم شونه خالی کنم ولی نمیشد آخه ذکر نذرو گفته بودم هیچی تو این توهمات بودم که اولین باری که رفتم خرید با تابلو شیرخوارگاه حضرت ... مواجه شدم یعنی باخودم گفتم ،آفاق بیا ، همه چی رو اوستا کریم برات جور کرده که امتحانت کنه که دفعه دیگه روتو بگیره یا روتو زمین بندازه
ترم اول کلا در فاز خرخونی دوران دبیرستان به سر میبردم مثل بچه دبستانیا که شبا مشقاشونو مینویسن و درسای فرداشونو شب قبلش آماده میکنن شده بودم هیچی هرچی بیشتر میخوندم کمتر نتیجه میگرفتم حالا نذر توهمیم هم رو اعصابم بود ترم یک تمام نمراتم با اونی که شب امتحانی بود یکی میشد، ترم دوم که شروع شد باز همون رویه رو داشتم ادامه میدادم که به میان ترما رسیدم داخل ایستگاه میان ترما بودم که به این نتیجه رسیدم بابا بی خیال اینقد سخت نگیر درس تا یه حدی اومدی که زندگی کنی نه این که زندگی رو به خودت حرام کنی برای چهار تا واحد پاس کردن واحد پاس میشه الکی خودتو اذیت نکنخلاصه ندای درونیم منو بدجوری متنبه کرد به سمت شب امتحانی بودن
همون موقع بدون این که دوستام از این قضیه نذر خبر دار بشن رفتم شیرخوارگاه،به مدیرش گفتم خانم من میخام بیام هفته ای دوروز اینجا برای بچه ها نمایش عروسکی برگزار کنم براشون داستان بخونم باهاشون بازی کنم براشون نقاشی بکشم حالا خانم مدیر یه نگاه زیر چشمی به سر اندر پای من انداخت خیلی مهربون گفت حقوق هم میخای گفتم نه فی سبیل الله گفت مگه میشه هرکی از راه رسید بگیم بفرمایید نه خانم نمیشه بفرمایید
حالا من خوشحال خوشحال با خدا حرف میزدم که خداجون من اومدم ادای نذر کنم بنده ات نذاشت مقصر من نیستم که مقصر بنده ات هیچی شب جریانو به دوست جونم گفتم بدجور زد تو حالم گفت آفاق میخای سر کیو کلاه بزاری تو گفتی شیر خوارگاه نگفتی که شیرخوارگاه حضرت ... باید بری دنبال یه شیر خوارگاه دیگه یا کاری کنی خانم راضی بشه
باخودم گفتم تو این شهر درهم برهم شیرخوارگاه از کجا پیدا کنم همین موردو عین چسب بچسب از در انداختت بیرون از پنجره برو از پنجره انداخته بیرون از در برو
فرداش دوباره با قیافه آویزون رفتم پیش خانم مدیر تا منو دید گفت بازم که اومدی گفتم که نمیشه گفتم نه دیگه هفته ای یکی دوساعت میام قول میدم مایه دردسر نشم دیدم اصلا راضی نمیشد نشستم جریانو سیر تا پیاز بهش گفتم تا دلش به رحم اومد گفت باشه هفته ای دو روز سرهم ۴ ساعت .
اومدم خوابگاه حالا استرس داشتم که ۶ ماه رو چطوری بگذرونم رفتم کلی کتاب داستان از بچه های گرافیک گرفتم کلی شعر از اینترنت برداشتم . دوماه گذشت که ترم تموم شد ترم سوم که شروع شد با این که خیلی بچه هارو دوست داشتم و باهاشون اخت گرفته بودم ولی رفت و آمد یکم اذیتم میکرد.
دعا دعا میکردم که ۶ ماه تموم بشه تقریبا سه ماه از نذرم رفته بود از همون اول به بچه ها گفته بودم بهم بگن مامان آخه به نظرم خاله معنی نداشت وقتی مامانی ندارن ،دوست نداشتم حسرت کلمه مامان تو دلشون بمونه .
مدیر خیلی باهام خوب شده بود، یه جورایی به حضور من عادت کرده بود یه هفته که نمیرفتم زنگ میزد آخرای ماه سوم نذرم بود که داشتم داخل دفتر با مدیر حرف میزدم بهم گفت قرار از مرکز یه دختر بچه ۹ ماه است که سرراه گذاشتن (داخل یه مسجد همون منطقه)برامون بیارن دوست داری اسمشو تو انتخاب کنی؟من این شکلی شده بودم که گفت فردا میارنش اسمشو انتخاب کن که پرونده اشو تکمیل کنیم، منم ذوق زده گفتم باشه! باشه !
رفتم خوابگاه از بچه ها اسم میپرسیدم تو نت سرچ میکردم ولی همه اسامی میگفتن که من اصلا خوشم نمیومد اسمی که همیشه دوسش داشتمو انتخاب کردم فرداش رفتم گفتم خانم مدیر من پیشنهادم "ضحی" است .فامیلیشو خودشون انتخاب کرده بودن از اسم انتخابی منم خیلی استقبال کردن .
حسم به دختر بچه ای که هنوز ندیده بودمش خیلی خوشایند بود، وقتی دیدمش اسمش انقدر به قیافه معصوم و دلنشینش میومد که با خودم گفتم مادر این بچه چطور تونسته بچه به این شیرینی رو سر راه بزار،میدونستم که یه مادر بایدشرایطی بدی داشته باشه که از بچه اش بگذره .
چون اسم ضحی رو من براش انتخاب کردم نسبت بهش احساس مسئولیت پیدا کرده بودم هروقت دانشگاه کار نداشتم از سر اشتیاق میرفتم شیرخوارگاه برام تربیت بچه هیجان انگیز شده بود
.اولین بار که گفت مامان از سر ذوق میخواستم کلشو بکنم
۶ماه تموم شد که مدیر بهم گفت اگه بخای میتونی بیای اینجا ولی هواست باشه که خیلی داری به ضحی وابسته میشی شاید همین فردا حضانتشو دادن به یه خانواده ، در ضمن بچه ها زود توجه رو میفهمن خیلی پیش بچه ها به ضحی توجه نکن که نسبت به ضحی حسودی کنن
کارم شده بود خوندن کتاب اصول تربیتی دختران ، بازار که میرفتم چشم به لباس فروشی بچه ها بود کلا زندگی یه روی باحال از خودشو بهم نشون داد.
رفت امدم زیاد شده بود ولی در حضور بچه های دیگه با ضحی محتاطانه برخورد میکردم هر وقت نمیرفتم زنگ میزدم که فقط با ضحی حرف بزنم نمیددیمش انگار یه چیزیو گم کرده بودم کلافه کلافه بودم .
سه سالو و چند ماه از مامان بودن من برای ضحی گذشت هروز میترسیدم که نکنه یکی پیدا بشه که شرایط اونا به ضحی بخوره(آخه خانواده ها بچه رو انتخاب نمیکنن، شرایط و یه سری اولویت که شیرخوارگاه بچه رو انتخاب میکنه براشون و بهشون میده کلا یه پروسه خاص داره ) و ضحی رو ببرن .
یک هفته قبل از عید ۹۴ برای یه سری از کارا رفتم تهران، رفتم دیدن "ضحی" و عیدیشو دادم همون موقعا بود که خانم مدیر گفت یه خانواده به بهزیستی منطقه در خواست کودک داده شرایطشون به ضحی میخوره ،حالا در دست بررسی گفتم بدونی خوبهمنم گفت هر چی خیر انشالله اتفاق بیفته من که شرایط سرپرستی ندارم فقط میتونم دعا کنم خوشبخت بشه
داغون برگشتم خونه داداشم .
گذشتو گذشت ضحی رو ۶ فرودین به خاطر پارتی که خانواده داشتن تحویلشون دادن (معمولا از درخواست تا تحویل چند ماه طول میکشه).
تا این که روز ۱۲ فروردین ۹۴ به خاطر یه سری اتفاقات این خبرو یکی از دوستام بهم گفت.پاشدم زنگ زدم به خانم مدیر ،گفت آفاق خیالت راحت خیلی خانواده خوبین نگران نباش ما تا ۶ ماه زیر نظرشون داریم تا تایید بشن اگر احساس کنیم یه مشکل روانی یا اخلاقی دارن سریع بچه رو پس میگیریم دلم یه کم آروم شد .
روز ۱۴ام بود که قرار بود برگردیم شهرمون صبح تلفن خونه داداش زنگ خورد خانم مدیر بود گفت آفاق میتونی یه تُک پا بیای اینجا گفتم چرا ؟؟گفت ضحی بهونه تو رو میگیره اصلا نمیتونه با اون خانم اخت بگیره گفتم باشه باشه میام تق گوشیو گذاشتم حالا همه چپ چپ نگا میکنن حالا خانواده خودمو کی راضی کنه یکی دو ساعت پیاده روی رو اعصابشون باعث شد قبول کنن منو ببرن شیرخوارگاه

تو راه داشتم به این فکر میکردم چطور ضحی رو گول بزنم که بتونه اون خانواده رو قبول کنه آخه بچه ها زود گول میخورن

تو مسیر زنگ زدم گفتم خانم فلانی لطفا خانمی که حضانت بچه رو قبول کرده بهش بگید بره داخل اتاق بازی من اومدم اون نباشش

هیچی رسیدم ضحی رو بردم داخل یه اتاق روبروی اتاق بازی شروع کردم براش داستان بافتن که مگه دوست نداشتی بیای خونه ما حالا که من اوردمت خونه خودمون چرا بهونه میگیری حالا ضحی از این بچه هاست که نصفش زیر زمین میگفت اون که تو نیستی (اینجا کلی از من تعریف میشه ولی من بخاطر تواضعم نمیگم:cool گفتم اِ اِ مگه من نگفتم بیای خونمون شکلم تغییر میکنه یادت نیست ییهو نیشش باز شد، گفتم حالا میخام برای همیشه برات همون قیافه ای بمونم گفت آره کلی خوشحال شد .
گفتم خب پس یه بازی باید انجام بدیم چشم بزار من میشمرم تو بیا منو پیدا کن رفتم تو اتاق بازی در حالی که داد میزدم نیای به مامانش گفتم اومد بگیرش بغل ببرش بگو دیدی من شکلم تغییر کرد به کسی این رازو نگی هااا از اتاق اومدم بیرون باقی بازیو سپردم به اون خانم
تموم شد...

پ.ن :این روزا دارم به این فکر میکنم که من حس شبه مادری پیدا کرده بودم، جداشدن از یه دختر بچه که ۴ سالشه اونم منی که به صورت تمام وقت پیشش نبودم اینقدر برام سخت بود، مادر یه شهید چطور تونسته خودش فرزندشو راهی جایی کنه که مطمئنا برگشتی در کار نبوده... به نظرم خیلی خیلی سخته خیلی .ترجمه کلمه مادر خیلی سخت خیلی.
پ.ن :خیلی حرفا بود که میخاستم بگم ولی میترسم رفتار مادرانه ای رو بگم و در این جمع کسی باشه که مادرش رو از دست داده باشه پس سکوت اختیار میکنم .سکوت اختیار میکنم به احترام کسانی که مهر مادری رو نچیده اند...
پ.ن:واقعا سرنوشت این بچه ها و آیندشون که اگر صاحب خانواده نشن چه می شود...
پ.ن: برای بانوی پهلوشکسته و پدر و مادرهای اسیر خاک دو صلوات عنایت بفرمایید.
ازخداوند متعال عاقبت خیری برای همه جوونای کشورم و عمر با عزت برای پدر و مادرهامون میخام انشالله همه آدما زیر سایه پدرومادر بزرگ بشن.
پ.ن:بابت طولانی شدن عذرخواهی میکنم.ببخشید برای حس بدی که این متن القا کرد.

(۲۱ فروردین ۱۳۹۴ ۰۲:۲۴ ب.ظ)barca نوشته شده توسط:  

(21 فروردین ۱۳۹۴ ۰۲:۱۷ ب.ظ)barabox نوشته شده توسط:  حق با شماست ولی تعارف نداریم که
تو وضعیت فعلی پول حرف اول رو میزنه
نمیگم تو همه موارد ولی تو بیشتر موارد
و اگه دقت کنین باز پول هستش که اون موضوع حق و حق خوری و ضربه زدن به دیگران پیش میاد
نمونه هم زیاد داریم تو این موارد

تو موضوع ضربه به دیگران:
اره پول نقش کلیدی داره ولی فقط پول هم نیست هر چند که درصد بالایی به خاطر پول هست
یه مقداریش به خاطر تنگ نظری یه نفر هست و یه مقدار قابل توجهی هم به خاطر این جملست که میگن: هر کسی به اندازه کمبودهاش دیگران رو ازار میده

نقل قول: تنها کاری که تونستم براش بکنم این بود که فقط گوش کنم و اشکامو پاک کنم

(۲۱ فروردین ۱۳۹۴ ۰۹:۳۸ ب.ظ)mcse2010 نوشته شده توسط:  بازیچه دست یار بودن عشق است
در پنجه خود شکار بودن عشق است
در محکمه ای که یار قاضی باشد
محکوم طناب دار بودن عشق است

(۲۱ فروردین ۱۳۹۴ ۰۷:۴۳ ب.ظ)vesta نوشته شده توسط:  پ.ن: اینم عکس وروجک ما در حین پفک خوردن

(۲۱ فروردین ۱۳۹۴ ۱۱:۲۵ ب.ظ)barca نوشته شده توسط:  

(21 فروردین ۱۳۹۴ ۱۰:۵۳ ب.ظ)m.teymourpour نوشته شده توسط:  حدود یه هفته پیش بود که تصمیم گرفتم واسه کافی نتم یه سایت طراحی کنم، دنبال یه طراح سایت میگشتم آخه اصلا نمیدونستم ...

برو ببینم چه می کنی! برای ما هم بیا تعریف کن
واقعن مغجزه وردپرس! ما که بلد نیستیم و باید با سی شارپ مهربون! سر و کله بزنیم!

(۲۲ فروردین ۱۳۹۴ ۱۲:۲۲ ق.ظ)IT Expert نوشته شده توسط:  یعنی اگه به گودزیلا بودن این نسل شک داشتم امروز با دیدن این ماجرا مطمئن شدم.