اگه کسی رو اندازه خودم انقدر میشناختم و بهش اعتماد داشتم حتما ازدواج می کردم اما دریغا ....
کاش خدا هم یکی رو قسمت ما بکنه که مثل خودمون باشه، کاری به کسی نداشته باشه، سرش تو کار خودش باشه، جز من کسی رو نبینه همونطور که من جز او کسی رو نمی بینم، زن زندگی باشه، مثل خودم صبور(تعریف نیست بچه ها، کسی که مارو نمیشناسه، در حقیقت یه درخواست از خدا) باشه، خداشناس باشه و به فکر زندگی و ارزشمند زندگی کردن باشه، به فکر تربیت بچه ها خداشناس و با ارزش، درس خون، با ادب، با شعور و با کمالات و انسان دوست باشه نه به فکر زر و زیور، عروسی، خونه آنچنانی، وسایل آنچنانی و ...
در کل مثل خودم باشه
(شوخی کردم، یعنی بهتر از خودم باشه تو بعضی ابعاد، مثلا هر چی گفتم بی برو برگشت گوش کنه، خاله زنگ بازی درنیاره، با خواهر ومادر و فامیل مهربون و خوش رفتار باشه(این یکی رو دیگه کسی پیدا نمیشه تو دنیا
)، منم تو بعضی ابعاد که بهترم کمکش می کنم ، چیزه دیگه ای نمیخوای
)