تعامد یعنی از تعداد ساختارهای کمتری برای یه زبان استفاده کنیم و امکان ترکیب ویژگی های زبان وجود داشته باشه. در واقع اگه زبان ساختارهای متفاوت زیادی داشته باشه شاید برنامه نویس ها نتونن با همه ش آشنا بشن و در نتیجه از بعضی از ویژگی های زبان به شکل نادرستی استفاده کنن، ولی اگه مجموعه ی ساختارها کمتر باشه و امکان ترکیب اونها وجود داشته باشه در نتیجه هر ساختاری(البته نه لزوما هر ساختاری توی هر زبانی) توسط برنامه نویس قابل پیاده سازی هست،
تعامد رابطه ی مستقیم با سادگی و خوانایی زبان داره ولی اگه تعامد بیش از حد باشه اونوقت پیچیدگی حاصل میشه، فرض کنید چند تا قانون رو مثلا با هم ترکیب کنیم، مثال الکی میزنم مثلا یه زبانی باشه که توی دستور for بشه switch case داشت، خب این خیلی پیچیده میشه.
نتیجتاََ: تعامد ارتباط مستقیم با کارایی و سادگی داره و نظم رو هم بیشتر میکنه چون ساختارها تعداد کمی دارند و زیاد نیستن. ولی بیش از حدش پیچیدگی رو افزایش میده. و گزینه ی ۴ درسته.
اگه تعامد بیش از حد باشه گزینه ی ۱ درسته. ولی اینطوری نگفته.

به نظر من، گزینه‌های ۱ و ۲ ممکن هست در یک طراحی مشخص رخ بدهند، ولی عمومیت ندارند؛ پس گزینه‌ی ۴ درسته.