انصاف نیست دنیا آنقدر کوچک باشد که آدم های تکراری را روزی هزار بار ببینی و آنقدر بزرگ باشد که نتوانی آن کس را که دلت میخواهد حتی یک بار ببینی . . .
حالا این شده داستان زندگی این روزهای من و شما!! که روزی ۱۰۰۰ بار فامیل و دوست و آشنا و همسایه رو میبینی و حال خودتو کنکورتو می پرسن و یک نظر مهندسی می خوان و میگن: " مهندس حالا کلا برنامت چیه؟!"
و دلمون میخواد زودتر به وصال کارنامه برسیم و ببینیم بالاخره باید چطوری جواب این همه آدمو بدیم؟!
انتظار...انتظار...انتظار...
باور کنید ثانیه ها دیر میگذرن...چه واسه اونهایی که کنکور رو خوب دادن. چه اونهایی که خوب ندادن!
بهترین لحظاتی که داریم از دست میدیم در نگرانی.
هر چند هم که مشغول کارهای دیگه باشیم بخشی از ذهنمون مدام داره کل سوالات کنکور و درصدها و نحوه محاسبه تراز و رتبه رو در هر میلیاردم ثانیه پردازش میکنه!!
اما واقعا کاری از دست هیچ کس بر نمیاد. میدونم برای همه دوستای گل مانشتی که خیلی بیشتر از من برای رسیدن به نتیجه تلاش کردن و چشم به راهند استرس هست. اما این هم بخشی از زندگی هست و امیدوارم که تا ۳ روز دیگه به شیرین ترین استرس زندگی همتون تبدیل بشه. و یک پست بزنیم
تبریک به همه مانشتی های قبول شده
و همش در حال تبریک گفتن و پیام دادن باشید.
توکل بخدا. این روزها هم می گذرند...مثل شبهای پر استرس کنکور ... اون شبها همگی به خدا توکل کردیم و دستمونو به دستش دادیم و بهش تکیه کردیم...حالا هم باید همین کارو بکنیم...
الا بذکر الله تطمئن القلوب