سلام.ترازتون خیلی خوب شده فک کنم رتبه ۱ کل ایران هم شید..تراز من ۷۶۵۱ هست تحقیقات قبول شدم رتبه ۱۹
آره حرف شما هم درسته..۱سال وقت تلف کردن خیلیه
من خودم همیشه می گم برا من فرقی بین دانشگاها نیست..فقط آدم می گه هزینه دانشگاه کم باشه
اونم که شبانه هام مثل آزاد همون شهریه رو می دن
موفق باشی
(۲۴ شهریور ۱۳۹۱ ۱۰:۳۱ ب.ظ)shokoo نوشته شده توسط: (24 شهریور ۱۳۹۱ ۰۲:۴۰ ب.ظ)esi نوشته شده توسط: (24 شهریور ۱۳۹۱ ۰۱:۴۹ ب.ظ)shokoo نوشته شده توسط: تو ارشد مهم پایان نامه هست...یه موقع یکی آزاد درس میخونه و ۳ تا isi میده یکی سراسری دانشگاه خوب میره و زیاد پایان نامه اش موفق نیست..دیگه عمر استاد و درس پاس کردن گذشت...الان وقت پژوهشه..این یکسالو رو پایان نامت بذار...زودتر فوقت رو بگیر...زودتر دکتری امتحان بده..زودتر استخدام شو..همه چیز داره روز به روز بدتر میشه...جمعیت فارغ التحصیلان ارشد..جمعیت بیکاران..استخدام های دولتی..
جمعیت داوطلبین دکتری...دیگه کم کم ارشد بدون آزمون و سهمیه شاگرد اولی و همه ی این مسخره بازیا داره کاری می کنه که دیگه همه چیز ارزش واقعیشو از دست داده جز خلاقیت ...جز پژوهش..چون این نعمتیه که خریدنی نیست و هرکسی نداره.. من اگه جای تو بودم خودمو عقب نمینداختم...تو کارشناسی ارشد هیچ کس با پاس کردن درسها یی مثل سیستم عامل پیشرفته و توزیع شده الگوریتم موازی و چیزای دیگه بیشتر از ۲۰ درصد به اطلاعاتش نسبت به دوره ی کارشناسی اضافه نشده...از هر دانشجویی هرجا که درس میخونه میتونی این واقعیت رو بشنوی...مهم پروپوزالیست که ارائه میدی...اگر میخوای ایران بمونی برای دکتری پس انرژی و زمانتو عمرتو برای اون آزمون بذار...اگر میخوای از ایران بری بدون اونجا ranke دانشگاههای ایران یه فاکتوره...فاکتورهای بسیار دیگری که خیلی مهمتر از اسم و رسم دانشگاههای ایران که حالا شریف باشی یا تبریز یا غیر انتفاعی هست که اونارو تحت تاثیر قرار میده مثل تعداد مقالاتت...این که کنفرانس شرکت کنی..این که یه حرفی واسه زدن داشته باشی و طرحی نو ارائه بدی...این نظر من بود...
تا حدودی حرفاتونو قبول دارم اما نه همشو، هدف از رفتن تویه دانشگاه خوب صرفا برای اسم دانشگاه و رنک جهانی و ... نیست، یعنی هدف اصلی نیست، یه امتیازه، به هرحال هرچه محیط علمی تر باشه طبق آمار و احتمالات ، شما بیشتر درگیر مسائل علمی خواهید بود، حس رقابت و پژوهش تویه یه دانشگاه معتبر خیلی بیشتر از یه دانشگاه نا معتبره، این یه واقعیته ، خیلی ها واسه MIT دارن تلاش می کنن چون احتمال زیاد میدن تو اون محیط واقعا بی نظیر خیلی خیلی راحت تحریک شده و شرایط مساعد برای یه مطالعه عالی فراهم میشه، زیاد هم نباید یک طرفه نیگاه کنید.
همین مثالی که از من زدید( .... حالا شریف باشی یا تبریز یا .... ) که من سعی میکنم ناراحت نشم از این طرز بیانتون،خیلی جالبه، من رو چند فیلد خواستم کار کنم اما واقعا استادی پیدا نکردم یعنی نبود(البته دلایل شخصی زیادی هم داشتم که نمیتونستم تبریز بمونم)، همه بچه هامونم ناراضی بودن، استادا نمی تونستن اونجور که باید و شاید بچه هارو کمک کنن، نمی خوام پشت سر کسی چیزی بگم یا خدایی ناکرده بی احترامی بشه اما تو هوش تبریز استادی هست که تمام مدارکش نرم افزار(دکترای نرم افزار) اما داره به هوشی ها درس میدن!!!! درسایی که به هیچ وجه به نرم افزار ربطی نداره ، ایشون استاد من بودند و واقعا هم قلبا دوسش دارم ، ادم قابل احترامیه اما اونم احساس می کنم مجبور بوده و تقصیر از اون نیست بلکه مشکل از دانشگاه و پذیرش دانشجویه هوشه.
آره، اگه شما خودتون بخواهید و بخونید حتی می تونید تویه ارشد پیام نور یه جای دور ۳۰ تا مقاله ISI بدید که دانشجوی شریف حتی نتونه ۱ شو بده ، اما از نظر عقلانی این امر کمی بعید و احتمالش کمه(اما باز صفر نیست).
منظور اینکه دانشگاه خوب شرایط بهتری برای موفقیت شما ایجاد می کنه اما صرفا همه چیز نیست و با قبولی در یه دانشگاه خوب(شریف،تهران،امیر کبیر و ...) کار تموم نشده، اتفاقا تازه داره کار شروع میشه، می تونید تعداد مقالات دانشجوهای دانشگها های خوب و تراز اول کشور رو با بقیه مقایسه کنید خواهید دید که محیط چقدر تاثیر داره، ولی باز من هم اعتقاد دارم همه چیز نیست و بیشتر به خوده طرف مربوط میشه.
همه ما دوست داریم که مقاله بدیدم، کنفراس بریم و ...... اما مسلما تویه یک دانشگها خوب با توجه به جو علمی و احتمالا دانشجویان پرتلاش تر راحت تر میتونیم به این اهدافمون برسیم.
واقعا قصد بدی نداشتم اگه اسم دانشگاهی رو بردم...من خودم متولد ۱۳۶۶ هستم...تعریف از خودم نباشه اما باهوشم...لیسانسم رو دانشگاه آزاد نجف آباد بودم..و دانشجوی خوبی بودم...اما بابام همیشه ناراضی بود که چرا من به دانشگاه آزاد رفتم...همیشه پای بچه های همکاراشو میکوبوند تو سر من که اونا دولتی درس میخونن...راستش من واسه کنکور کارشناسیم زیاد درس نمیخوندم...بعد از دو سال فارغ التحصیلی امسال ارشد دادم و تو علوم کامپیوتر ۱۷۹ شدم و دانشگاه تبریز قبول شدم...اما نمیرم و باز میرم دانشگاه نجف آباد معماری کامپیوتر میخونم چون اونجام رتبه ام ۱ شد و با تراز ۸۸۸۷ قبول شدم...برام مهمه تو شهر خودم و کنار خوانواده ام باشم..با این که خیلی مشکل هم دارم و هرکی جای من بود میرفت یه شهر دیگه...اما من واسم این مهمه که آرامش داشته باشم...آرامش و بی دغدغگی....اگه گفتم شریف یا تبریز یا جای دیگه منظورم توهین نبود...منظورم این بود که اینا دانشگاههای خوبی هستن...اما آیا تو زندگی و عمری که ما کردیم و از لذت های زندگی چیزی نفهمیدیم این قدر این که کدوم دانشگاه بری مهمه و این قدر جو روی آدما تاثیر میذاره که مثلا همون آدم تو شریف به خاطر اطرافیان و انگیزه گرفتن مقاله بده اما تو شیخ بهایی نه؟؟؟؟!!!!
به نظر من آدم با انگیزه همیشه با انگیزه هست...اتفاقا جایی که حس کنی تو میتونی بین همه اول باشی بیشتر انگیزه میگیری تا جایی که ببینی همه هر روز از هم سبقت میگیرن و هر روز استرس و عذاب داشته باشی و نتونی با آرامش طبق برنامه ی خودت پیش بری..
اونایی که برای MIT تلاش میکنن به دلیل امکانات بالای اونجاست...اساتیدش...آزمایشگاه هاش..جایی که مهندسی به معنای واقعی مهندسیه...نه جایی که استاد میاد درس میده و امتحان سخت میگیره تا حدی که من میدونم بچه های اون دانشگاه ها خیلیاشون تحت فشار هستن...آخه این چه درس خوندنیه؟این دلیل خوب بودن یک دانشگاه نیست..بحث لیسانس با فوق فرق میکنه...لیسانس جای تئوری خوندنه...جای الفبا یاد گرفتن..جاییی که استاد مهمه...محیط مهمه...اعتبار مهمه...اما دانشجوی فوق بهش این امکان داده شده که با هر استادی بخواد در سراسر ایران میتونه پروژه برداره ...یعنی بره سراغ کسی که واقعا تخصصی در اون زمینه داره..اون درسا که تو فوق پاس میکنی یعنی واقعا این قدر انگیزه میخواد که آدم بین یه عده درس خون باشه یا نه؟
مهم موضوعته....موضوعی که بر میداری تو پایان نامه هم هیچ ارتباطی با سطح علمی اشخاص و اطرافیانت نداره...همه میدونیم آدمی که میخواد دودر کنه چه شزیف باشه چه غیر انتفاعی دودر میکنه...آدمیم که میره یه موضوع بر میداره که واقعا باش حال میکنه و لذت میبره همه جا کار خودشو انجام میده...دیگه استادم که آزاده با هرکی میخوای بردار...اصلا خیلی جاها حتی حمایت مالی میکنن..مثل هسا...و جاهایی که همه جوره دغدغه های دانشجوها مخصوصا پسرهارو کم میکنن...من نظرم اینه ارزش فوق لیسانس مخصوصا تو ایران که الان دیگه همه با سهمیه بسیجی و شاگرد اولی و شهید و رزمنده و ... قبول میشن جاهای عجیب غریب فقط و فقط تو پایان نامه هست...فقط تو پژوهش...یک سال تو عمر آدم کم نیست که دوباره پشت کنکور بمونی...دوباره بری ۳ ساعت سر جلسه و معلوم نیست چی میشه..؟؟؟؟در ضمن همونطور که دوستان گفتن آدم سنش که بالاتر میره یادگیریش کمتر میشه ..من توی خودم دقیقا این مسئله رو دیدم و لمس کردم...انرژی جوانی خیلی ارزش داره...هنوز راه درازی هست...تا دکترا...میخوای پایان نامه بدی...دفاع کنی...آزمون دکتری بدی ...رساله بدی...مقاله بدی...جورنال بدی...از عمرت استفاده ی بهینه کن...این نظر من بود...نظر همه محترمه...
