(خرمشهر و تابوتهای بی در و پیکر)
: بهزاد زرین پور
آن وقت ها که دستم به زنگ نمی رسید
در می زدم
حالا که دستم به زنگ می رسد
دیگر دری نمانده است.
بر می گردم:
یکی دو روز مانده به زنگ های تفریح
«برنامه ی کودک» تازه تمام شده
و ما مثل همیشه توپ را می بریم که...
طنین کشدار سوتی غریب
بازی را متوقف کرد
صدای گنجشک ها را برید
جنین کال زنی بر زمین افتاد
کارون یک لحظه زیر پل ایستاد
و ما به بازی جدیدی دعوت شدیم
که توپ هایش به جای گل آتش می شدند
گنجشک ها لانه هایشان را پایین آوردند
ما بادبادک هایمان
و بزرگترها صدایشان را.
از آن پس دیگر
زیر هیچ سقفی سفره پهن نشد.
پیراهنم را در می آورم
کارون مرا به جا نمی آورد
رفتار تلخ آب
اجساد باد کرده را
از ذهن او به فراموشی دریا ریخته
انگار جز ماتم از این رود چیزی نمی توان گرفت.
بر می گردم:
بابای خط خورده ی مدرسه مان را
از زیر آوار دفتر بیرون می‌کشند
در یک دستش نقشه ایران مچاله شده
و در دست دیگرش
دستمالی مانده از رقص‌ها و گریه های محلی.
و ما با کمال وحشت و بغض های طبیعی
نمی توانستیم از تعطیلی مدرسه تا اطلاع ثانوی خوشحال نباشیم
روی میزهای ما تقویم جدیدی گذاشتند
که تمام روزهایش تا اطلاع ثانوی قرمز بود.
به تیمار نخلهای سر خورده می روم
طناب می طلبند از من
چقدر شانه هایشان سوخته در حسرت «تاب»
و هنوز روزهای جمعه، سایه هایشان را تمییز می کنند.
بر می‌گردم
که تاب بیاورم:
باد مشام شهر را پر از بوی انهدام کرده است
هیچ کس از ملامت آفتاب
به ملایمت بی اعتبار دیوارها پناه نمی برد
وعده های توخالی
شکم هایی که جای نان گلوله می خورند
و نمکی های ورشکسته ای
که گونی هایشان را برای ساختن سنگر به جبهه فرستادند
وحشت، زبان مادربزرگ را چنان گرفته بود
که نمازهای ناخوانده اش را درست به جا نمی آورد
و آن ها که از ما کمی بزرگتر بودند
تفنگ ها و خیالهای ساده شان را بر می داشتند
و برای پس گرفتن خواب ها و رنگ های پریده ما
تا مرز باران و دیوانگی پیش می رفتند
و چند گلوله بعد
میان مصراعی شکسته تشییع می شوند
و ما که دیگر قافیه ای برای باختن نداشتیم
مرثیه های سپید می سرودیم
تا مادر در خانه را قفل کند
پدر در قفس را گشود
اما «کاکا یوسف»*
بی اعتنا از کنار درخت ها گذشت...
و این ابتدای غربت و جیره بندی ماه
و امتداد شب های بی خیر و پنجره زیر خیمه هایی بود
که جا به اندازه کافی برای خواب های بی جای ما نداشتند
روزهای اول
همه نماز و خیمه شان را شکسته برپا کردند
و هر جا می رفتند
کلید خانه شان را هم با خود می بردند
یادشان رفته بود
که پشت پایمان کسی آب نریخت
وقتی شهر را با خودش تنها می‌گذاشتیم.
تمام این سال ها
دلم یکپارچه آهن شده بود
غیر از محله کودکی ام
هیچ چیز نمی توانست بربایدش
اما حالا دیگر چگونه می توان
سر به هوا میان کوچه ها و میدان های «مین» دوید
و با شیطنت از روی آتشی پرید
که برای سوزاندن برپا شده است؟
چقدر بهانه می گیرم
من که این همه سال
چنان فقیر و سربه زیر خواب دیده ام
که یک ریال بهانه به دست هیچ کس نداده ام
فقط دلم می خواهد
دوباره با پول های توجیبی ام قلک بگیرم
اما این بار از گلوله و گندم پرش کنم
اما این بار...
صدای باد در می آید
حس می کنم حرف های زیادی برای وزیدن دارد
انگشتم را خیس می کنم
و بی جهت دنبال باد می وزم...
ساعت های عقب مانده
تفریح های زنگ خورده در حیاط مدرسه
نرده های درو شده
بذرهای عمل نکرده
نخل های روانی
عروسک هایی با آرایش نظامی یکدست
بانک هایی که خون در حساب هایشان جاریست
تابوتهای بی در و پیکر
شیروانی های بی پرو بال
ناودان های گرفته یی که در مرز بریدگی
هنوز احتمال بارندگی به کوچه می دهند
پنجره های وامانده
دیوارهای شکست خورده
و کوچه های له شده یی
که خیال بلند شدن ندارند
انگار هیچوقت چراغان نبوده اند
برادرم بهروز
در خیال های پرداخت نخورده اش
از این که کوچه یی به نامش خواهد شد
چقدر راضی بود
همیشه می گفت
دلم برای آنها که بی کوچه می میرند می سوزد
آی کوچه ها، کوچه ها
کدامتان تا همیشه بلند می مانید؟
آآی ی...
کاروان خوش گل و لای
به ماهیان موج گرفته ات بگو
با بلم های به ماتم نشسته کنار بیایند
فسیل رقص‌های له شده را
از زیر آوار پل به موزه نمی برند.
مهمان عزیز شما قادر به مشاهده پیوندهای انجمن مانشت نمی‌باشید. جهت مشاهده پیوندها ثبت نام کنید.
