یادمه روزی که دانشگاه قبول شدم از شوق زیاد با خودم گفتم چه فرقی می کنه دانشگاهت تو شهر خودت باشه یا اون سر کشور !!!
خلاصه رفتم ثبت نام کردم و زد اون سال همون ترم اول مصادف با ماه رمضون شد . بعدش هم که تعطیلی ۳ روزه عید فطر ! یادمه اکثر بچه های خوابگاه که مسیرشون نزدیک بود یا پول کافی داشتن که با هواپیما برن رفتن پیش خونواده شون و من و چند نفر دیگه مجبور شدیم بمونیم خوابگاه !!!
اونجا بود که فهمیدم فرق ۱ کیلومتر با ۱۰۰۰ کیلومتر چیه؟
فاصله دانشگاه من با خونمون ۶۵ کیلومتر بود خوابگاه ندادن بهمون به خاطر همین شب ها وقتی برمیگشتیم خونه خیلی خسته میشدیم.
من تمام دوری کاردانی و کارشناسیم حدود ۶۰ کیلومتر فاصله داشتم تا دانشگاه
نه ارزش خوابگاه گرفتن داشت و نه ارزش رفت و آمد
یعنی یه وضع اسفناکی بود که بیاو ببین :دی
ولی خب بعدها طوری شد که دیگه این ۶۰ کیلومتر برام مثه رفتن سر کوچه شد!
آخرشم ندونستیم این رفت و آمد خستگی داشت برامون یا نه! نه که کار هر روزمون بود هیچی متوجه نمی شدیم!
به هرحال این داستان ادامه داشت تا اینکه در مقطع ارشدم گریبان گیر ما شد
ولی خب مسافت دانشگاه ارشد کلی خستگی برام بهمراه داشت و داره ...
خلاصه ما شدیم مارکوپولو
واقعا خیلی مسئله مهمیه این! خیلی خیلی خیلی ... حالا من از نظر دلتنگی نمیگم ... این مسئله روی عملکرد فرد هم تأثیر میذاره ... اگه یکی از من مشاوره بخواد میگم اگه ضریب بذاری واسه جنبه های مختلف، ۵۰درصد نزدیکی مهمه و ۴۰ درصد رشته و ۱۰ درصد رنکینگ دانشگاه ... من اگه کارشناسی رو شهر خودم میزدم (البته علوم پایه قبول میشدم) الآن خیلی خیلی خیلی خوشحال تر بودم ... خیلی خیلی خیلی موفق تر بودم ... یه تصمیم اشتباه باعث شد کل زندگی م رو خراب کنم ... نه تنها اون ۴ سال رو عذاب کشیدم ....عواقب ش تا آخر عمرتون گریبان گیرم خواهد بود ... تو این ۲سال تازه میفهمم دانشگاه یعنی چی ... زندگی یعنی چی ...
منم کاردانیمو تو شهری بودم که ۱ ساعت با خونمون فاصله داشته... یعنی هم میشد رفت امد کنی هم خونه یا خوابگاه داشته باشی.. مونده بودم تو دو راهی... واقعا نه معنی خوابگاه و دوری رو چشیدم نه معنی رفت و امدو...هر آخر هفته خونه بودم. دوستای راه دور کاردانیم همیشه تقویم داشتند و تعطیلاتو هی نگاه مینداختند که کی هست کی نیست... براشون مهم بود..من اصلا دقت نمیکردم به رفتاراشون....
تا اینکه کارشناسی هم اولین جای دولتی که نزدیک به خونمون بود تقریبا ۱۳ ساعتی راه بود... اونجا معنی غروب پنج شنبه ها...غروب غربت ...به همراه ی تقویم و علامت گذاری روزایی که اومدم و باید برمو فهمیدم...
اما از جفتش راضیم...راه دور خیلی چیزایی داشت که راه نزدیک نداشته البته ی ایراداتی هم داره... اما در کل خدایی خوابگاه رو تا عمر دارم فراموش نمیکنم....چقدر شاد و خندون با خاطرات قشنگ بوده ب همراه اون دلتنگیا و اون گریه ها..... برا بابا مامانم انققققققققققدر عزیزتر شدم........ بعضی وقتا دلم واس داد زدن کلمه مامااااااااااااااااااااااان تنگ میشد ماه ها
من هم دانشجوی مازندران بودم و خیلی دیر به دیر میومدم تهران واقعا دلم واسه تهران و مامان و بابام وخانواده تنگ میشد
شب های یلدا تنها بودم غروب ۵شنبه که نگو.........
سرما می خوردم یکی نبود یه سوپ بهم بده
توی بارون توی سرما بعد از کلاس ساعت ۷ شب باید تک و تنها میومدم خونه
ولی خداییش من یه بچه ی آب پرتقالی بودم که این سختی ها منو تبدیل به یه شیر زن کرده :دی
ولی اصلا پشیمون نیستم چون خیلی چیزا رو یاد گرفتم خیلی از نظر فکری بزرگ شدم و پخته تر
الان خیلی دلم واسه شمال تنگ شده خیلی
وای که دلم خونه. از شنبه باید هر روز ۸۰ کیلومتر برم تا دانشگاه.آخه از ترم ۱ تا حالا که ترم ۸ ام هفته ۵روز بایدبرم کاش این ۳ ماهم زود تموم بشه.
راسی شماهام امتحاناتون جلو افتاد به خاطر انتخابات؟؟؟؟
از کرمانشاه تا ملایر ۳ ساعتی راه میشه البته با سواری اگه بری ۲ ساعت. هر ۴ سال توی خوابگاه بودم ( البته هنوز ۱ ماهش مونده !) . زندگی توی خوابگاه هم خوبی ها و بدی هایی داره . اما فکر میکنم خوبی هاش بیشتره . یاد میگیری که کم کم باید مستقل بودن رو تمرین کنی . میفهمی که تا اخر عمر پدر و مادر نیستن که هی مواظبت باشن . با همه جور ادم اشنا میشی و میفهمی قراره بعد از این بری توی جامعه ای کار کنی که همه جور ادم توشون هست . میفهمی چطور باید حق خودت رو بگیری و حق کسی رو نخوری .
دلتنگی هاشم قشنگه . بهت نشون میده که باید همیشه قدر نعمت رو بدونی . اون جای راحت توی خونه. اون غذاهای لذیذ مادر . اون محبت های توی خانواده ، شاید تا قبل از اون برات روشن نبود و حسشون نمیکردی . اما زندگی دانشجویی همه این نعمت ها رو بهت یاد اور میشه . دیگه وقتی مادرت صدات میکنه و قربون صدقت میره انقدر کیف میکنی که حد نداره .
از این ها گذشته خاطرات خوبیه که واست ساخته میشه . من الان که میبینم یک ماه مونده فقط از دوران کارشناسی واقعا دلم تنگ شده برای این ۴ سال ... برای اون لحظه های شاد . حتی برای لحظه های غمگین... با هم خندیدیم... با هم گریه کردیم ... با هم غذا درست کردیم ... گاهی سوخت ... گاهی ابکی شد ... گاهی بی نمک ... گاهی هم انقدر خوب میشد که خودمونم باورمون نمیشد ما درستش کردیم ... یادش بخیر چقدر زنگ میزدم از مامانم دستور غذا میگرفتم !!
چقدر از خوراکی های همدیگه که تو یخچال بود نصفه شبا بیدار میشدیم و کش میرفتیم و میخوردیم!!
راستی داشت یادم میرفت !! دیدن بازی ال کلاسیکو توی نماز خونه اون هم با جمعیتی حدود ۲۰۰ نفر !!! چه جوی بود ... به جان خودم تو ورزشگاه این جو نبود که ما داشتیم !!
همه این روزها میگذره و خاطره میشه ... درست مثل خاطره اولین روز مدرسه که مادرمون بردمون مدرسه و ... قافله ی عمر چه با شتاب میگذرد ....
چه حسهای قشنگی همگی داشتید ، یکی مسافت زیاد براش سخت بوده یکی دوست داشته ، به هر حال چه خوب چه بد خاطره میشه .
من یکی که خیلی خسته میشدم
آخه چی بود کل فاصله دانشگاه تا خونه همش ۵ دقیقه بود . 
یادش بخیر من یه زمانی فاصله دانشگاهم البته اونم فاصله با تهران با هواپیما ۸ ساعت بود سالی یبار هم با سختی بر میگشتم
(۱۵ فروردین ۱۳۹۲ ۱۱:۱۷ ب.ظ)SaMiRa.e نوشته شده توسط: چه حسهای قشنگی همگی داشتید ، یکی مسافت زیاد براش سخت بوده یکی دوست داشته ، به هر حال چه خوب چه بد خاطره میشه .
من یکی که خیلی خسته میشدم
راستش منم که پست های بچه ها رو خوندم خجالت کشیدم....
آخه منم فاصله خونه و دانشگاهم ۱۰ دقیقه می شد.....
من کارانی که بودم ۲۳۰کیلومتر از خونه مون تا دانشگاه راه بود ولی کارشناسی خوشبختانه ویا متاسفانه تو شهر خودمم حدودا ۴دقیقه از خونه مون تا دانشگاه راهه البته اگه با ماشین شخصی برم. اگه با سرویس دانشگاه برم حدودا۱۵دقیقه ای میشه.
امیدوارم همه نتیجه ی سختی های دوره دانشجوی شون رو ببینن.
منم اولش از اینکه تو شهر خودمون قبول شدم ناراضی بودم !
خیلی دوس داشتم زندگی تو یه شهر دیگه، خوابگاه و زندگی با بچه های هم سن خودم رو تجربه کنم... مخصوصا که بعد از چند ترم از دانشگاهم اصلا راضی نبودم... ولی الان وقتی بهش فکر می کنم می بینم درسته هر ۲تاش مزایایی داره ولی بودن در کنار خانواده یه لذت دیگه داره !
یادش به خیر من کارشناسی حدود ۱۴ ساعت با اتوبوس‌های بنز قدیمی از خونه فاصله داشتم. توی سرمای زمستون با خودمون پتو می‌بردیم که توی مسیر! یخ نزنیم و همیشه هم خرابی اتوبوس رفیقمون بود.
منم کارشناسی ۱۲ ساعت تا خونمون فاصله بود،خیلی کم رفت و آمد میکردم ترمی نهایت ۲ بار، که یبارش آخر ترم بود،ولی یه روزایی داشتیم که اینا که همش میرفتن خونه از دستش میدادن بعدا میگفتن کاش مونده بودیم،کلا هر روز یه ماجرا داشتیم،خوش میگذشت...حیف که تموم شد،بهترین دوران زندگیم بود