اول باید به مفهوم تحلیل توجه کرد و فرقش رو با طراحی مدار فهمید. در تحلیل مدار، ما باید تغییر حالات یک مدار از قبل طراحی شده رو پیدا کنیم. یعنی از روی حالت فعلی حالات بعدی رو تعیین کنیم. حالت فعلی مدار در واقع مقادیر فعلی فلیپ فلاپهاست که بعد از کلاک قبلی در فلیپ فلاپها ذخیره شده و هنوز هم وجود داره، و این مقادیر در آینده قراره همراه با ورودی های مدار که از خارج تامین میشه‌، پس اومدن مجدد کلاک، حالات بعدی رو تعیین کنه.
اول کار باید ورودی فلیپ فلاپهارو به طریقی (مثلا از روی شکل مدار و توجه به ورودی فلیپ فلاپها) بدست بیاریم که معمولا این ورودی ها، ترکیبی هست از ورودهایی که از خارج مدار اومدن و مقادیر فعلی فلیپ فلاپها. دوم باید با استفاده از تابع حالت بعدی، حالاتهای بعدی مدار (یا مقادیر بعدی فلیپ فلاپها) مشخص کنیم. یعنی مقادیر فعلی رو به تابع حالت بعدی بدیم تا حالت بعدی به دست بیاد. وقتی حالت بعدی به دست اومد در واقع تغییر حالات مدار به دست اومده و این یعنی اونچیزی که دنبالش هستیم. مثلا اگر دو فلیپ فلاپ A0 وA1 داشته باشیم، الان می تونیم بگیم که مثلا برای مقادیر فعلی ذخیره شده فلیپ فلاپها (مثلا A0A1=00 )‌، و ورودی های X=0 و Y=1، بعد اومدن کلاک حالت بعدی مثلا میشه A0A1=11.

برای تحلیل خروجی هم روال به همین شکل هست، که البته باید به میلی و یا مور بودن مدار توجه کرد.
ویرایش جدید کتاب آقای یوسفی پوران این مطالب رو خوب بیان کرده.