سلام

خود مقیاس پذیری :اولا در P2P سرور مرکزی نداریم.
مثال در مورد خود مقیاس پذیری :
شما یه فایل رو به یه کاربری میدید.این کاربر بنا به درخواستش از سایر کاربر ها یه باری بر روی این سیستم هست که با این رویکرد به یکدیگر متصل شده اند چون این درخواست به همه ی کاربران بنا بر توپولوژی شبکه داده میشود.
فرض کنید ۶ کاربر به صورت حلقوی یا ستاره یا هر توپولوژی دیگر به یک دیگر متصل هستند :
کاربر یک از کل مجموعه یعنی ۵ تای دیگر درخواست میکند که فایلی را به او بدهند.

این فایل در کاربر شماره ۳ موجود است و ارسال میشود. اکنون دو کاربر یعنی کاربر ۱ و کاربر ۳ هر دو صاحب این فایل هستن. و اگر کاربر دیگری درخواست این فایل را بدهد به دو کاربر دیگر دسترسی دارد و در زمان کمتری میتوان به درخواستش پاسخ داد.(ظرفیت کل سرویس در مجموع برای پاسخ گویی به درخواست ها افزایش یافته)
-----
در مورد سوکت هم حالت خیلی ساده ش میشه این : (با حذف کامل جزئیات توضیح)

سوکت یه درگاهی هست که میتونیم برنامه نویسی روش انجام بدیم.یه طرفش دست لایه انتقال که پروتکل رو انتخاب میکنه مثلا(TCP\UDP). یه طرفش دست لایه کاربرد هست که مثلا یه سری قواعد رو برنامه نویسی کنه(مثل اینکه مثلا با چه رویکردی من بیام یه فرایندی که از سرویس دهنده رسیده رو به فرآیند دیگه ای بدم چه تغییراتی روش بدم و غیره . . .) مثلا یه مثالی اینه که از IPV6 من یه چیزی بفرستم به یه کسی ، رفتار سوکت باهاش چجوره؟! اینا رو برید آخر فصل برنامه نویسی سوکت هاست. اما تاکید میکنم که روشون وقت نذارید. رد کنید سریع. فقط کلیتش دستتون بیاد بسه
------
این قسمتا رو رد کنید سریع، برید تا آخر فصل دستتون میاد