وقتی با پیشنهاد تابناک [ذکر نکات لازم التوجه در سال جدید از سوی اساتید دانشگاه ها] روبه‌رو شدم، با شش دوست مشورت کردم و دو ساعت فکر. تصمیم گرفتم به جای چندین نکته، یک نکته را مطرح کنم که همه ما در سال ۱۳۹۲ کمتر حرف بزنیم و کمتر قضاوت کنیم. چرا این نکته؟ به نظر می‌رسد میانگین ایرانی‌ها تقریبا در مورد هم چیز و هم کس اظهار نظر می‌کنند؛ بعضا با قاطعیت.
عبارات من نمی‌دانم، من اطلاع ندارم، من به اندازه کافی اطلاع ندارم، من مطمئن نیستم، من باید سئوال کنم، من باید فکر کنم، من شک دارم، من در این باره مطالعه نکرده‌ام، من این شخص را فقط یک بار دیده‌ام و نمی‌توانم در مورد او قضاوت کنم، من در مورد این فرد اطلاعات کافی ندارم، اجازه دهید من در این رابطه سکوت کنم، فردا پس از مطمئن شدن به به شما خبر می‌دهم، هنوز این مساله برای من پخته و سنجیده نیست و مشابه این عبارات در ادبیات عمومی ما، بسیار ضعیف است. تصور کنید اگر بسیاری از ما این گونه با هم تعامل کنیم، چقدر کار قوه قضائیه کم می‌شود. چقدر زندگی ما اخلاقی‌تر می‌شود و از منظر توسعه یافتگی چقدر جامعه تخصصی‌تر می‌شود.
در چنین شرایطی، خبرنگار تلویزیون در مورد برنامه هسته‌ای، نظر راننده تاکسی را نخواهد پرسید. اقتصاد‌دانی که یک مقاله پزشکی را خوانده، خود‌درمانی نخواهد کرد و شیمی‌دانی که هر روز روزنامه‌ها را می‌خواند در مورد آینده اقتصاد ایران و وضعیت سیاسی چین اظهار نظر نخواهد کرد؛ چه سکوتی برقرار می‌شود! و همه به خود و مثبت و منفی برنامه‌های خود می‌پردازند و کمتر سراغ سر در‌آوردن از کارهای دیگران می‌روند؛ غیبت کم می‌شود و تهمت و توهین به حداقل می‌رسد.
حضرت علی (ع) می‌فرمایند: مومن کسی است که با مردم تعامل کند تا دانا شود، سکوت کند تا سالم بماند و بپرسد تا بفهمد. یک دلیل این که تولید ناخالص داخلی آلمان بیش از دو برابر جمع تولید ناخالص داخلی ۵۵ کشور مسلمان است به خاطر تمرکز مردم به کار و فعالیت و کوشش‌های فردی است.
اتفاقا چون بسیاری از ما برای خود کم وقت می‌گذاریم و خود را کشف نمی‌کنیم، به بیرون از خودمان و توجه دیگران نیازمند می‌شویم. به همین دلیل، نمایش دادن در میان ما بسیار جاری و قدرتمند است، چون در مورد خود نمی‌توانیم پنجاه صفحه بنویسیم، از انتقاد حتی انتقادی ملایم، خشمگین می‌شویم، چون احساسی بار می‌آییم و بنابر‌این ضعیف هستیم، اعتماد به نفسمان کم است. عموما ظاهر خود را می‌آراییم و در مخزن باطن ما، سه قفله باقی می‌ماند. افراد ضعیف جامعه ضعیف را به ارمغان می‌آورد.
در برابر کم حرف زدن و کم قضاوت کردن، فکر و دقت قرار می‌گیرد. ارزش هر انسان مساوی با مقدار زمانی است که برای فکر، کشف خود و خلاقیت اختصاص می‌دهد. سکوت فراوان بهترین فرآورده کم قضاوت کردن است. در این مسیر، محتاج کتاب خواندن، گفت‌و‌گو و مناظره هستیم. با آگاهی و دانش می‌توان انسان بهتری بود و به همین دلیل، نیازمند آموزش هستیم. به امید روزی که تلویزیون کشور برای ارائه دیدگاه در ۲۵ موضوع مختلف از یک نفر استفاده نکند.
دکتر محمود سریع القلم، استاد دانشگاه شهید بهشتی؛
منبع: تابناک
چقدر نوشته به جایی بود. و البته مهم تر اینکه اکثر ما فکر می کنیم ما خودمون این طور نیستیم و بقیه هستند. بیایم در سال جدید آگاهانه رفتارهای خودمون رو زیر نظر بگیریم و ببینیم آیا رفتارهای ما در مقابل دیگران به حدی شایسته هست که دوست داشته باشیم بقیه هم اون رفتارها را در قبال ما انجام بدن.
آیا به نظر شما این کاره درستی است که ما پشت سر هم حرف بزنیم و سکوت نکنیم؟
آیا به نظر شما...
(۱۴ فروردین ۱۳۹۲ ۰۲:۱۸ ب.ظ)Avicenna نوشته شده توسط: اتفاقا چون بسیاری از ما برای خود کم وقت می‌گذاریم و خود را کشف نمی‌کنیم، به بیرون از خودمان و توجه دیگران نیازمند می‌شویم. به همین دلیل، نمایش دادن در میان ما بسیار جاری و قدرتمند است ...
خیلی مختصرو مفید مطالبشون رو بیان کردن، و تو این جملات اصل مطلب رو ادا کردن
واقعا اینطوری میشه که هرکس جای دیگری رو میخواد و در انتها این میشه که هیچی جای خودش نیست
در ادامه صحبت خانم luna در خصوص اینکه از خودمون شروع کنیم ، یک تجربه شخصی : روزی از دست یک نفر کلافه شده بودم و فکر اینکه چطور می تونم کاری کنم که رفتارش رو اصلاح کنه ذهنم رو مشغول کرده بود. خجالت می کشم بگم اما انگار دچار توهم شده بودم که من همون کسی هستم که باید او رو تغییر بدم و داشتم تمام عزمم رو جزم می کردم تا پا در این میدان بگذارم و با تمام قوا برنامه تربیتی برای او بچینم . در همین فکر بودم که تلویزیون رو روشن کردم، داشت صحبتهای حاج آقا مجتبی تهرانی که سال پیش به ملکوت اعلی پیوست رو پخش می کرد . جمله ای که با روشن شدن تلویزیون پخش شد این بود : (نقل به مضمون) ما برای اینکه دیگران رو اصلاح کنیم باید اول خودمون رو اصلاح کنیم . تا ما خودمون رو اصلاح نکنیم نمی تونیم کسی رو اصلاح کنیم ...
از بالای قله افکارم پرت شدم پایین و تمام توهمم از هم پاشید و چه خوب شد که از هم پاشید .
یه روز یک دوستی بهم گفت هر وقت رفتار و کرداری از کسی دیدی که احساس کردی اشتباهه یا ازش بدت میاد اول به خودت نگاه کن ببین آیا تو خودت مبتلا به اون صفت بد نیستی ؟ می گفت ما از صفاتی بدمون میاد که در خودمون هم هست و چون نمی تونیم در خودمون اون رو ریشه کن و با خودمون مقابله کنیم وقتی در شخص دیگه ای اون رو می بینیم به مقابله باهاش می پردازیم . من در خودم که دقت کردم دیدم همینطوره .
موفق باشید