حقوق استادی که دکتراش تمام شده باشد چقدر است ؟

پدر و مادرهای امروز جامعه‌ی ما، نسلی عموماً بیمار و زخم خورده هستند. نسلی که در دوران جنگ زندگی کرده. در روزنامه کیهان آن زمان، هر روز عکس سوسک داخل نوشابه را دیده و فردا برای همان نوشابه در صف ایستاده و بعد هم گفته‌اند که نوشابه بدون ساندویچ داده نمی‌شود. نسلی که جبهه رفته و برای جامعه‌اش جان داده و امروز جامعه‌اش نه‌تنها خود را بدهکار او نمی‌بیند، بلکه طلبکار هم می‌داند! نسلی که فسادهای بزرگ دیده. نسلی که رانت دیده. نسلی که عدم تناسب عرضه و تقاضا در حوزه مهارت و اشتغال دیده. نسلی که پزشکهایش روابط خارجی را مدیریت کرده‌اند و معلم‌های معروفش، به واردکنندگان خودرو تبدیل شده‌اند. نسلی که به جای اینکه بانک‌ها با التماس برایش نامه بفرستند که بیا و وام بگیر، برای وام گرفتن التماس کرده و رشوه داده. نسلی که برای زنده ماندن در یک جنگل بی قانون اجتماعی، جنگیده و هار شده. نسلی که برای برگزاری مهمانی معمولیش، به انواع افراد امتیاز داده. نسلی که در خیابان، داشبورد ماشینش را برای نوار کاست غیر مجاز،‌ گشته‌اند. نسلی که نسبتش را با همسرش، ده‌ها بار به گشت‌های خیابانی توضیح داده. این نسل، اگر فکر کند که عادی است و زندگی عادی دارد و مثل یک انسان عادی غیر بیمار، می‌اندیشد و فکر می‌کند، علاوه بر بیماری روحی، کم هوشی و ضعف قدرت تحلیل را هم باید به صفاتش اضافه کند! نسلی چنین بیمار و زخم خورده، در برنامه‌ریزی زندگی فرزندش هم، التیام خاطرات و کابوس‌های خودش را – ناخواسته – جستجو می‌کند. می‌کوشد هدف‌های فرزندش را،‌ با توجه به ترسهای سالهای گذشته خودش، تعریف و تعدیل کند.