(۱۷ آذر ۱۳۹۳ ۰۵:۲۳ ب.ظ)aminhy68 نوشته شده توسط: منم این مسیبت بزرگ رو به دوست و همکلاسی خوبم محمد فخرایی تسلیت میگم.....مسیبت؟؟؟؟؟!!!!!!!!
مسیبت نه!! مصیبت.
خدا رحمتشون کنه واقعاً نبود اشخاصی همچون ایشان به بار علمی کشور لطمه می زند.[به نظرم]
دوستان یک پیشنهاد دارم
یک تاپیک برای اساتید زحمت کش کشورمون بسازیم و در این تاپیک به معرفی و کارهایی که این اساتید انجام دادند بپردازیم
هدف این تاپیک آشنایی هر چه بیشتر دوستان با اساتید کشور و احترام گذاشتن به علم باشد.
اگر این تاپیک هست بهم بگید.
با درد و اندوه پیکر پاک دکتر فخرایی تشییع شد . برامون همش سوال بود که چرا دکتر در مراحل بیماریشون تو بیمارستان شریعتی بستری شدن. برادرشون امروز گفت که ایشون گفته بودن که چون استاد دانشگاه تهران هستن میخوان تمام مراحل درمانشون تو بیمارستان دانشگاه تهران باشه. گفتن که پروندشونو به دلیل نادر بودن بیماریشون فرستادن کانادا و ایشون گفتن به خاطر تحقیر نکردن پزشکان داخلی و یاد گرفتن اون ها حتما میخوان داخل درمان بشن.
یک دندگی های خاص و مثبت دکتر فخرایی با اون لبخند همیشه رو لبش . تند تند راه رفتنش موقع درس دادن. اعتماد به نفس دادن به دانشجوها. ۱۳ فروردین دانشگاه اومدنش! هیچ دانشجویی رو ندیدیم که تا به حال یک کلمه از ایشون بد بگه. خواهش میکنم بحث های حاشیه ای نکنین. تمام شاگردای دکتر فخرایی داغدارن. هیچ کس نمیفهمه تا شاگردش نبوده باشه ...
(۱۷ آذر ۱۳۹۳ ۱۰:۳۳ ب.ظ)Bache Mosbat نوشته شده توسط: یک دندگی های خاص و مثبت دکتر فخرایی با اون لبخند همیشه رو لبش . تند تند راه رفتنش موقع درس دادن. اعتماد به نفس دادن به دانشجوها. ۱۳ فروردین دانشگاه اومدنش! هیچ دانشجویی رو ندیدیم که تا به حال یک کلمه از ایشون بد بگه.خدا رحمتشون کنه ان شاالله شما دانشجویانشون ادامه دهنده راه ایشون باشید ...
تمام شاگردای دکتر فخرایی داغدارن. هیچ کس نمیفهمه تا شاگردش نبوده باشه ...
لینک:
مهمان عزیز شما قادر به مشاهده پیوندهای انجمن مانشت نمیباشید. جهت مشاهده پیوندها ثبت نام کنید.
خدا رحمتشون کنه. سنشون هم زیاد نبود. ان شا الله دانشجویان پرتلاش ایشون و سایر اساتید بتونن جا پای ایشون بگذارند و خلا بزرگ نبود ایشون رو جبران کنن. جدا نبود ایشون قابل هضم نیست. خدا رحمتشون کنه.
روحشون قرین رحمت پروردگار ...
به شما و دانشجویانشون هم تسلیت عرض میکنم ...
(۱۷ آذر ۱۳۹۳ ۱۰:۳۳ ب.ظ)Bache Mosbat نوشته شده توسط: با درد و اندوه پیکر پاک دکتر فخرایی تشییع شد . برامون همش سوال بود که چرا دکتر در مراحل بیماریشون تو بیمارستان شریعتی بستری شدن. برادرشون امروز گفت که ایشون گفته بودن که چون استاد دانشگاه تهران هستن میخوان تمام مراحل درمانشون تو بیمارستان دانشگاه تهران باشه. گفتن که پروندشونو به دلیل نادر بودن بیماریشون فرستادن کانادا و ایشون گفتن به خاطر تحقیر نکردن پزشکان داخلی و یاد گرفتن اون ها حتما میخوان داخل درمان بشن.
خواهش میکنم بحث های حاشیه ای نکنین. تمام شاگردای دکتر فخرایی داغدارن. هیچ کس نمیفهمه تا شاگردش نبوده باشه ...
آخ آخ
پس ایشون کلاً خودشون رو وقف علم کردن
اینجور آدما خیلی قیمتی هستن !
و داغ مفت از دست دادنشون خیلی گرون تموم میشه !
کم هستن کسانی که هم معلم باشن و هم به معلم بودنشون عشق بورزن !
به قول سعدی :
صبر بسیار بباید پدر پیر فلک را
تا دگر مادر گیتی , چو تو فرزند بزاید ...
«کسی که در راه تحصیل علم از دنیا برود، شهید مرده است»
خدا کنه بعد از ۱ماه و ۱ سال و ۲سال و... این آدما رو یادمون نره ه ه
خدا کنه مثل آدمای معمولی خاکشون سرد نباشه و زود همه فراموششون کنیم...
خدایش بیامرزد...
(۱۷ آذر ۱۳۹۳ ۱۰:۳۳ ب.ظ)Bache Mosbat نوشته شده توسط: برامون همش سوال بود که چرا دکتر در مراحل بیماریشون تو بیمارستان شریعتی بستری شدن. برادرشون امروز گفت که ایشون گفته بودن که چون استاد دانشگاه تهران هستن میخوان تمام مراحل درمانشون تو بیمارستان دانشگاه تهران باشه. گفتن که پروندشونو به دلیل نادر بودن بیماریشون فرستادن کانادا و ایشون گفتن به خاطر تحقیر نکردن پزشکان داخلی و یاد گرفتن اون ها حتما میخوان داخل درمان بشن.
بهترین کامنت این پست....که دوست دارم دوباره تکرار بشه...
ممنون خانم.
روز تشییع جنازهشون غمانگیزترین روز زندگی من بود تو این ۴سال بودن تو این دانشکده...اون جمعیت...دانشجوهای قدیمی که از شهرستان خودشون رو به تشییع جنازه رسوندن...چقدر سخته از دست دادن یه استاد که همهی دانشجوهاشون میگن که پیش از استاد علم بودن استاد اخلاق بودند...
خدا بیشتر از همه به همسر ایشون (که استاد زبان تخصصیمون هستند) و پسرشون و همه دانشجوهای آزمایشگاهشون صبر بده واقعا
اون موقع که برادرشون داشتن تعریف میکردن قضیهی راضی نشدنشون به بستری شدن در بیمارستان خصوصی و بعد هم راضی نشدنشون به رفتن از ایران رو، گریه امان همه ماهایی رو بریده بود که هرگز افتخار شاگردیشون رو هم نداشتیم حتی.
ایشون هم پیوستند به دکتر لوکس...استاد جاودانهای که هنوز وقتی استادامون سر کلاس اسمشون رو به زبون میارن بغض میکنن و اشک تو چشماشون جمع میشه. این آدما نمیمیره یادشون هرگز...
مرد نکونام نمیرد هرگز.
راستش من برای نمونه مغز استخوان همراه دوستام رفتیم بیمارستان شریعتی ولی انقدر معطل شدیم و کارمون انجام نشد که پشیمون شدیم. کاشکی یه راهکار سریع تر ارائه میدادن.
در مورد دکتر فخرایی برادرشون برای مغز استخوان شباهت داشتن و قرار بود پیوند انجام بشه. ما همه منتظر بهبود ایشون بودیم. ولی از اول تابستون هی گفتن که بدتر شدن. کلیه شون از کار افتاده بعدا فهمیدیم بیماریشون خیلی سریع پیشرونده بوده. کلا به ۹ ماه هم نرسید از زمان تشخیص تا فوتشون.
چقدر بی درد شدم من اصلا قدر سلامتی ام رو نمیدونم
چطوری می تونیم بفهمیم سرطان داریم یا نه؟؟؟
با آزمایش خون ساده هم میشه؟؟؟!!!!
(۲۱ آذر ۱۳۹۳ ۱۰:۲۸ ب.ظ)Asemaneabi نوشته شده توسط: چطوری می تونیم بفهمیم سرطان داریم یا نه؟؟؟نمیشه واقعا راه دقیقی برای تشخیص گفت.
با آزمایش خون ساده هم میشه؟؟؟!!!!
مادر من هم به سرطان مبتلا بود. ولی خوشبختانه سرطان خون نبود. چندتا غده ی سرطانی بودند. اوایل تصور میکردیم که غده های چربی هستند (هر چند که مادرم اصلا وزنش زیاد نیست) ولی بعد دیدیم که رشدشون خیلی سریعه! توی یک ماه رشد فوق العاده زیادی داشتند!! مادرم رفت دکتر و بهمون گفتن که همچین بیماری هست... خوشبختانه مادرم درمانش رو تحت نظر پروفسور عطری و پروفسور قوام زاده و توی بیمارستان بهمن تهران انجام داد و الان کاملا درمان شده (البته مجبور به انداختن اون عضو شد).
برادر یکی از دوستان من هم سرطان خون داشت و متاسفانه فوت کرد. اون نحوه ی تشخیص بیماریش اینطور بود که دندون پزشکی رفته بود، دندونش رو کشیدند، ولی خونش بند نمی اومد و متوجه شدن که همچین بیماری هست... یکی دیگه از آشنایان که باز هم به سرطان خون مبتلا بود و متاسفانه اون هم فوت کرد، باز با بند نیومدن خونش بهش شک کردند..
پدر دوستم که الان تهران تحت درمان هست، به سرطان معده مبتلا هست و معده ش رو در آوردند، خوردنش دچار مشکل شده بود.
بطور کلی واقعا نمیشه راه قطعی برای تشخیص زود هنگام این بیماری گفت. متاسفانه این بیماری خیلی خاموش کارش رو انجام میده. البته بگم که افراد زیادی رو دور برم میشناسم و البته میشناختم (چون ۷ نفرشون متاسفانه به دلیل این بیماری فوت کردند)، و تقریبا میشه گفت که علامتهای مشترکی که اکثرشون داشتن این بود که سرگیجه و حالت تهوع داشتن، تنشون درد میکرد، رنگشون تغییر کرده بود و رو به زردی رفته بود. این علائم فقط مختص افرادی نبود که به سرطان خون مبتلا بودن؛ بلکه توی همه نوع سرطانهایی که اطرافم دیدم (سرطان معده، روده، خون و سینه) مشترک بودند.
بهرحال امیدوارم که درمانی برای این بیماری پیدا بشه. حتی اگر افراد دیر اقدام کنن و البته امیدوارم که کسی مبتلا نشه.