دستورات نوع ۱ چهار بیت برای قسمت Opcode (عملگر) دارن و ۲ تا قسمت چهار بیتی هم برای عملوندهاشون. اون چهار بیت Opcode هست که تعیین میکنه که با این دوتا عملوند باید چکار کرد. چهار بیت برای Opcode یعنی دستورات نوع ۱ حداکثر ۱۶ دستور می تونن داشته باشن. از طرف دیگه دستورات نوع ۲ هم چهار بیت برای قسمت دستور دارن که دوباره حداکثر ۱۶ دستور میشه باهاشون ساخت.
اما این دو قسمت (Opcode) چهار بیتی برای هر دو نوع دستور سمت چپ فرمت دستور هستند. که در سوال هم در شکلی نشون داده شده.
طبق شکل چهار بیت سمت چپ هر دستور برای هر سه نوع دستور مشترک. مثلا اگر در دستور نوع ۱ بیت های ۰۰۰۰ به معنی ADD باشه. دیگه ما نمی تونیم دستوری با بیت های ۰۰۰۰ به عنوان دستور نوع ۲ تعریف کنیم. چون محل این چهار بیت برای هر دو نوع دستور یکجاست. (مثلا از بیت های ۰ تا ۳ دستورات)
از طرف دیگه ما دستورات نوع ۳ رو داریم که تمام ۱۲ بیتشون رو میشه برای Opcode استفاده کرد. اما از اونجایی که چهار بیت سمت چپ برای هر سه دستور مشترک هست، تعداد دستورات نوع ۳ نمی تونن [tex]2^1^2[/tex] باشن و ما تعدادی از حالات چهار بیت اول رو باید برای تعریف دستورات نوع ۱ و نوع ۲ استفاده کنیم. تعداد حالات استفاده نشده از چهار بیت اول ضرب در [tex]2^8[/tex]، تعداد دستورات نوع ۳ رو تعیین خواهند کرد. که بهترین حالت وقتی که ما فقط دو حالت رو مصرف کرده باشیم و ۱۴ حالت دیگه رو برای دستورات نوع ۳ آزاد گذاشته باشیم.