(۱۸ تیر ۱۳۹۷ ۰۳:۴۳ ب.ظ)خانه سبز نوشته شده توسط: کاش اصلا دنیا نمی اومدیم...
کاش اصلا وجودی نبود..
-------------------------------------------------------------------------------------------------
توی زندگی به پوچی رسیدن خیلی هم بد نیست ... اگه منطقی فکر کنیم و بگیم هر روز از خواب پاشم صبحانه بخورم ، کار کنم ( یا درس بخونم اگه دانشجوییم) نهار بخورم کار کنم ( یا دوباره درس بخونم ) بعد شام بخورم و آخر شب هم بخوابم . و باز فردا همین کارها و پس فردا هم همین ...
ولی اگه خوب بشینیم و فکر کنیم که الان هدف از این زندگی چیه ؟ امروز چه فرقی با دیروز کردیم ؟
اگه این کار کردن ها و صبحانه و شام خوردن ها برای رسیدن به یک هدف بزرگ تر باشه ، نه تنها احساس خستگی نمی کنیم ، بلکه خستگی راه رو با خوشحالی به جون می خریم .
به نظرم خیلی خوبه که به این مرحله برسیم که از زندگیه بی هدف خسته بشیم .
میشه هدف در چند سطح داشته باشیم .
یک هدف اصلی : مثلا گرفتن مدرک تحصیلی (ارشد یا دکترا )
دوم : هدف های میانی . یعنی مثلا تموم کردن یکی از کتاب های اون مقطع
سوم : هدف های ریز شده : مثلا تا یک ساعت دیگه ۱۵ صفحه از کتاب رو بخونیم .
یا هدف های اخلاقی . مثلا من از چند ساله پیش تصمیم گرفتم که "انسانی " زندگی کنم . یعنی در هر مرحله از تصمیمات زندگی سعی می کنم که
بهترین تصمیم رو و بهترین عمل رو انتخاب کنم. هر چند اگه به نفع ام نباشه .
کاشتن یک گیاه ، ورزش ، موسیقی ، معنویات ، ... همه ی این ها حال آدم رو خوب میکنه .
"بابا لنگ دراز" شدن ...
یعنی مثله فیلمه جودی ابوت ، یک بچه ای رو به سرپرستی قبول کنیم . بهزیستی لیستی از کودکان بی سرپرست رو داره .که میشه هزینه های تحصیل شون رو قبول کرد . از ماهی ۱۰ هزار تومن هم شروع میشه .