یه مدت دپرسم. تو فکرم. حقیقتشو بخوای مات و مبهوتم. همش تو فکر سال ها و زمان های گذشته ام. دارم به خودم می گم آیا هدف من فقط درس خوندن بود ؟ آیا اگه با فرض مثال دکتری رو هم از یه یونی معتبر گرفتم به هدفم رسیدم ؟ اصلا واقعا گرفتنه دکتری منو ارضاء می کنه و کار تمومه ؟
اما واقعا قانع نشدم. اصلا نمی تونم فکر کنم که درس یه هدف باشه؟ یعنی نمی تونم موفقیت رو تویه درس خوندن ببینم ؟ یه مدت پیش زندگی نامه استیو جابز رو می خوندم و داشتم زندگی اونو با خودم مقایسه می کردم، اصلا کاری به هوش و شرایط زندگی اونو و خودم نداشتم و خودمم تو اون حد نمی بینم و توقع ندارم اونطوری هم باشم فقط می خواستم طرز فکر و منطق زندگی اونو با زندگی خودم مقایسه کنم. اون به خاطر خواسته و علایقش از رفتن به دانشگاهی مثل برکلی و استنفورد گذشت ، واقعا چرا ؟ احساس کردم داره با آرزوها و هدف های بزرگتری زندگی می کنه . یعنی هدفش خیلی فراتر از امثال من بوده. یعنی احساس کردم که دارم بیهوده زندگی می کنم ، به اون خواسته و علاقه های خودم نرسیدم . واقعا همه چی درس نیست. نتونستم دنبال علایق خودم برم و این خیلی بده.
مقتضیات جامعه داره مارو به سمت تحصیلی می کشه که از روی علاقه نیست و یا ما هنوز نمی دونیم به چه چیزی علاقه داریم و اصلا تو چه زمینه ای استعداد داریم.
مشکل از اینجاست که ما باید تو دوران کودکی و دبیرستان طوری آموزش می دیدم که بتونیم با رشته مختلف آشنایی پیدا کنیم و ببینیم تو چه زمینه ای استعداد داریم تا تویه دانشگاه با عشق و علاق خستگی ناپذیر ادامه تحصیل بدیم. شرایط باید طوری می بود که ما دغدغه ای جز تحصیل نداشته باشیم تا بتونیم بیشترین استفاده رو از فکرمون داشته باشیم. اما متاسفانه همه اینها شده برامون فقط یه آرزو ، همین و بس.
ما به علت مشکلات عدیده ای که داریم احساس می کنیم فقط از طریق آکادمیک می تونیم به خواسته هامون برسیم. همش دغدغه و فکر کار و شغل آینده مارو از باز بودن ذهنمون و تفکر آزادانه که حاصلش خلاقیت و ایده نوین می شه باز میداره. تقصیری هم نداریم چون واقعا آینده تضمین شده ای نداریم که بتونیم با خیال راحت و ذهن آرام بریم دنبال علایقمون.
اینا تصورات و برآورد ذهن یه ایرانی ۲۴ ساله که نمی دونه درست فکر کرده یا نه ، راه درست رو رفته یا نه ، چرا تو این سن تویه شک و تردید افتاده و دنبال یه سواله که نمی دونه چیه ، یه گمشده داره اما نمی دونه چیه فقط می دونه دنبال یه چیزی که باید پیداش کنه و به سوالاتش جواب بده.
ریچارد استالمن حاضر میشه از MIT بیاد بیرون برای اینکه بنیاد نرم افزار های آزاد رو راه بندازه چون فکر میکرد اگه تو MIT بمونه ممکنه که MIT یه جورایی صاحب ایده اش بشه.
وقتی من میدونم که اگه یه محصول خلاقانه بدم و دنبال علاقه ام برم هیج تضمینی ندارم که زندگیم بچرخه(پولدار شدن پیشکش!)ترجیح میدم اونو در نطفه خفه کنم و برم دنبال چیزایی که بهشون علاقه ای ندارم(البته منظورم شخص خودم نبود بلکه "من" نوعی منظور بود). اگه جابز تو ایران زندگی میکرد به هیچی نمیرسید چون دنبال کردن علاقه اش براش پولی نمی آورد در نتیجه مجبور میشد در نهایت بیخیال علاقه اش بشه!
ببین اگر بخوای فکر کنی که phd بگیری، یعنی دیگه تمومه، اینطور نیست... بخوای لقب و اینجور چیزا رو درنظر بگیری، اون موقع به نظر میرسه راهی که داری میری یه پایانی داره! در صورتی که مهندس، دکتر، پروفسور و ... گفتن به فرد، فقط برای دلخوشی اطرافیانه! آخه مگه علم و یادگیری تمومی داره؟
اگر منظورت اینه که راهی که داری میری علاقه ای بهش نداری اون یه بحث جداست... باید خودت ریسک پذیر باشی. بر فرض اگر به رشته ی تئاتر علاقه داری، ریسک کن، همه چیز رو بزن کنار و برو دنبال بازیگری... اینکه من مثلا پسرم، فردا، پس فردا باید خرجی زن و بچه ام رو بدم، همه اش فرار از تغییره! اگر خودت بخوای، میتونی... مطمئن باش موفق تر هم خواهی بود، چون علاقه هم اومده وسط! اصلا چرا فقط درس و دانشگاه؟... دوست نداری؟! بزن تو کار آزاد! مثلا اگر نقاشی دوست داری، یه کارگاه بزن! ورزش دوست داری؟ باشگاه بزن یا مغازه لوازم ورزشی بزن...
بابا، زندگی کن!...
یه راه:
اولویت بندی کن چیزایی که دوست داری در آینده بهش برسی و چیزایی که دوست نداری! (منظورم پول و اینا نیست) براساس اولویت هایی که تعیین کردی، نتیجه ی نهاییت رو بگیر.
هر سال (یا هر ماه - یا هر فصل) با خودت عهد کن که مثلا اینقدر پله باید اولویت فلانم رو بالا برم... هدفمند جلو برو. برای تغییرهای محیطی هم برنامه بریز. مثلا اگر دانشگاه قبول نشدم: چه بهتر! توی یکسال بعد - که اگر بخوام دوباره درس بخونم برای دانشگاه - فلان کار رو بکنم و اگر تصمیم گرفتم که دیگه ارشد رو بی خیال، فلان کار رو بکنم!
منظور من این نیست که به رشتم علاقه دارم یا نه ؟
دارم میگم اوضاع جامعه ما طوری شده که ما یعنی حدس میزن خیلی ها امثال من اصلا نتونستن بدونن که تو چه زمینه ای استعداد دارن و علاقه دارن ادامه تحصیل بدن. معیار ادامه تحصی تویه یه رشته خاص علاقه و تمایل شخصه نه اینکه چه رتبه ای آورده!!! ؟؟؟ و اینجا رتبه علاقه فرد رو تعیین می کنه!!!!؟؟؟
من یه مدت واقعا دارم حس می کنم که نمی دونم به چی علاقه دارم یعنی فضایی نبوده که بدون دغدغه کار و آینده و درآمد باشه که من توش قرار بگیرم و بتونم دنبال زمینه های مختلف برم و ببینم واقعا تو چی استعداد دارم و همین استعداد، علاقه منه که باعث شده دیگران ببینن که تو اون زمینه استعداد دارم.
من فعلا دنبال راه چاره هستم و مدام دارم به این در و اون در میزنم تا تکلیفمو با خودم مشخص کنم. باید از همین الان به یه برنامه درست و با هدف پیش بریم، امیدوارم که بتونم جواب قانع کننده و راه درست رو پیدا کنم. کار سختیه. خدا خودش کمک کنه.
بزرگترین کاری که یه نظام آموزشی میتونه انجام بده استداد یابیه!
برخی اوقات دستیابی به برخی چیزهایی که یه جورایی آرزو محسوب میشه خیلی هم ارضا کننده نیست. مثلاً شما ممکنه آرزوی داشتن یه ماشین رو داشته باشید، بعد که یه ماشین تهیه می‌کنید می‌بینید که خیلی لذتی براتون نداشته، آدم‌ها بیشتر از اینکه از داشته‌های خودشون لذت ببرن از تلاش برای رسیدن به اون چیزهایی که ندارن و براشون ایده‌آل هست لذت می‌برن. این قضیه رو تقریباً همه قبول دارن. به عنوان نمونه لذت بخش‌ترین قسمت قبولی تو ارشد زمان بین اعلام نتایج دانشگاه تا رفتن (و احتمالاً ترم اول ارشد) هست و بعدش خیلی خیلی براتون عادی میشه. انگار نه انگار که یه زمانی آرزوی رسیدن به این جایگاه رو داشتین. خیلی اوقات نوشتن شرح حال و آرزوهایی که در هر مقطع داشتیم میتونه از روزمرگی ما رو نجات بده.
خود من هم الان خیلی درگیر این ماجرا هستم که دکتری شدی، که چی؟ و خیلی دنبال این هستم که افقی بعد از دکتری رو برای خودم ترسیم کنم. آدم با تلاش در راه آرزوها و خواسته‌ها لذت می‌بره. باید همیشه اهداف بزرگتری برای خودش ترسیم کنه و برای رسیدن بهش تلاش کنه. ارشد و دکتری تنها یه مقطع خیلی زودگذر ۲ و ۴ ساله هست که خودشون به هیچ وجه نمی‌تونن هدف باشند.
(۲۵ اردیبهشت ۱۳۹۱ ۱۱:۵۶ ب.ظ)admin نوشته شده توسط: به عنوان نمونه لذت بخش‌ترین قسمت قبولی تو ارشد زمان بین اعلام نتایج دانشگاه تا رفتن (و احتمالاً ترم اول ارشد) هست و بعدش خیلی خیلی براتون عادی میشه.من خیلی وقت ها از تلاش هایی که میبینم واسه ارشد تعجب میکنم. پیش خودم میگم مگه ارشد چیه؟!
(۲۵ اردیبهشت ۱۳۹۱ ۰۵:۰۴ ب.ظ)esi نوشته شده توسط: ...
من فعلا دنبال راه چاره هستم و مدام دارم به این در و اون در میزنم تا تکلیفمو با خودم مشخص کنم. باید از همین الان به یه برنامه درست و با هدف پیش بریم، امیدوارم که بتونم جواب قانع کننده و راه درست رو پیدا کنم. کار سختیه. خدا خودش کمک کنه.
...
موافقم. امروز دیر نیست برای تعیین هدف.
(۲۵ اردیبهشت ۱۳۹۱ ۱۱:۵۶ ب.ظ)admin نوشته شده توسط: ...
آدم‌ها بیشتر از اینکه از داشته‌های خودشون لذت ببرن از تلاش برای رسیدن به اون چیزهایی که ندارن و براشون ایده‌آل هست لذت می‌برن. این قضیه رو تقریباً همه قبول دارن.
...
بله دقیقا همینطوره
البته یه چیز دیگه هم ذهن رو مشغول می کنه
فرض کنید چند تا بچه هدفشون کشیدن یه نقاشی قشنگ روی شن های ساحل هست
برای رسیدن به هدفشون زحمت میکشن و از این تلاش لذت می برند
اما این "لذت بردن" کافی نیست
نگران این هستیم که مثل این بچه ها از تلاش کردن برای یه هدف "به درد نخور" لذت ببریم
نقاشی ای که خیلی زود پاک می شه
(۲۴ اردیبهشت ۱۳۹۱ ۱۰:۰۶ ب.ظ)esi نوشته شده توسط: ...
دارم به خودم می گم آیا هدف من فقط درس خوندن بود ؟ آیا اگه با فرض مثال دکتری رو هم از یه یونی معتبر گرفتم به هدفم رسیدم ؟
...
درسته
همیشه میگیم: پول در بیاریم تا زندگی کنیم، نه زندگی کنیم که پول در بیاریم
خوب درس خوندن هم همین طور
خود پول هدف نیست، بلکه پول میتونه کمک کنه به هدفمون برسیم
درس و دانشگاه هم هدف نیست، باید بدونیم هدفمون چی هست و بعد ببینیم درس و دانشگاه کمک میکنه یا نه
دقیقا منم مدتیه دارم به این موضوع فکر میکنم که واقعا به چی علاقه دارم تو یه کتابی خونده بودم که برای درک علایق باید اینطوری فکر کنیم که فرض کنیم پول - انرژی - زمان - استعداد و ... همه ی امکانات لازم رو در اختیار داریم حالا از خودمون بپرسیم تو این شرایط چه کاری رو دنبال میکردم؟؟؟
این سوال خوبیه یکم وقت بزارین و روی یه برگه کاغذ بنویسین هر چیزی که به ذهنتون اومد.
(۲۶ اردیبهشت ۱۳۹۱ ۰۱:۵۵ ب.ظ)Fardad-A نوشته شده توسط: نتیجه اینکه تو ایران کمتر کسی در موقعیت خودش قرار میگیره پس بهتره یه هدف واسه گذران زندگی پیدا کنیددقیقا همینه تو ایران از همون سال اول دبیرستان که قرار انتخاب رشته بکنیم اولین چیزی که به ذهنمون می اد اینه که ببینیم اونایی که دور و برومون هستن و از لحاظ کاری و مالی موفق شدن چه رشته ای خوندن و اصلا یه ذره هم به اینکه اصلا خودمون چی دوست داریم فکر نمی کنیم یا بهتر بگیم اصلا نمی دونیم چی دوست داریم واقعا نمی دونیم و این خیلی بده. من کسانی رو می شناسم که تا مقطع لیسانس یه رشته ای رو تموم کردن بعدش فهمیدن که یه چیز دیگه ای رو دوست دارن
به نظرم علایق حرف اول در پیشرفت داره حالا تو هر سنی شد.
تو دانشگاهی درس میخونم که همش ۵ نفر به نرم افزار علاقه دارن
و شب و روزشون کامپیوتره و بقیه الکی میان و الکی میرنبارها از خودم پرسیدم چرا اینا با اینکه رشته نرم افزار هستن هیچ علاقه ای ندارن
تمام ۵نفری که به نرم افزار علاقه داریم کار و بار رو به راه هست و بقیه همش میگن بعد از فارق التحصیلی چیکار کنیم در صورتی که ما منتظریم کی این مدرکو بگیریم و بریم مقطع بالاتر یا بریم دنبال کاری که بلدیم
در هر صورت این علاقه هست که ما رو میسازه
(۲۶ اردیبهشت ۱۳۹۱ ۰۸:۰۷ ب.ظ)mehrdad66 نوشته شده توسط: به نظرم علایق حرف اول در پیشرفت داره حالا تو هر سنی شد
...
خیلی موافقم با این "حالا تو هر سنی شد"
خیلی ها دوم دبیرستان یا اول دانشگاه علاقه شون رو پیدا نکردن اما ماهی رو هرموقع از آب بگیری تازه ست
(۲۶ اردیبهشت ۱۳۹۱ ۰۹:۳۰ ب.ظ)mjjoon نوشته شده توسط: ...
اگه کار از روی علاقه و عشق باشه درآمد هم به دنبال داره.
...
موافقم
کسی که کار مورد علاقه ش رو انجام میده، هم درآمدش صدبرابره، هم هر ریالی که درمیاره صد ریال براش می ارزه، درکل ۱۰۰۰۰ برابر قشنگ زندگی میکنه نسبت به کسی که فقط دنبال پوله
(۲۵ اردیبهشت ۱۳۹۱ ۰۸:۴۱ ب.ظ)blackhalo1989 نوشته شده توسط: بزرگترین کاری که یه نظام آموزشی میتونه انجام بده استداد یابیه!
واقعا ها.......
من هرچی یادگرفتم از یکی دو استاد بزرگم هست
گاهی فکر میکنم اگه همه استاد ها مثل همون ها بودن چی میشد
کسانی که حرف از علاقه و دوست داشتن صحبت می کنن،انگار نفسشون از جای گرم بلند میشه.
یادمه اول دبیرستان بهمون گفتن که استعداد فقط حرف اول رو در هرزمینه ای میزنه،نه علاقه و....
الان که دیگه بازار کار(بند پ) حرف اولو میزنه
پس جواب سوالتون میشه :هدف، یا چیزدیگه ایه ($$$$)
کسی هست پول اصلا براش مهم نباشه؟(لااقل برای جواب سوال اول در خواستگاری؟)
نتیجه اخلاقی اینکه علاقه فقط برای مجردای مادام العمر هست!
"""همه اینایی که نوشتم از تجربه خیلی کمم بوده،دوستان باتجربه نظرشون رو بگن."""
(۲۹ اردیبهشت ۱۳۹۱ ۰۲:۲۹ ق.ظ)t!r نوشته شده توسط: کسانی که حرف از علاقه و دوست داشتن صحبت می کنن،انگار نفسشون از جای گرم بلند میشه.
یادمه اول دبیرستان بهمون گفتن که استعداد فقط حرف اول رو در هرزمینه ای میزنه،نه علاقه و....
الان که دیگه بازار کار(بند پ) حرف اولو میزنه
پس جواب سوالتون میشه :هدف، یا چیزدیگه ایه ($$$$)
کسی هست پول اصلا براش مهم نباشه؟(لااقل برای جواب سوال اول در خواستگاری؟)
نتیجه اخلاقی اینکه علاقه فقط برای مجردای مادام العمر هست!
"""همه اینایی که نوشتم از تجربه خیلی کمم بوده،دوستان باتجربه نظرشون رو بگن."""
این که استعداد مهم تر از علاقه هست رو قبول ندارم. یادم نیست کجای اول دبیرستان بود؟
این که پول حرف اول رو میزنه: بله در زندگی اکثریت مردم جهان پول حرف اول رو میزنه و زندگی میکنن تا پول دربیارن و یادشون رفته به چی علاقه دارن و برای چی زنده هستن... اگه ما هم مثل این اکثریت بخواهیم باشیم کلاهمون پس معرکه ست...
موضوع این تاپیک هم همین هست که چرا یادمون رفته هدف ما ارشد، دکترا، پول درآوردن و این ها نیست
و اما این که علاقه فقط برای مجردای مادام العمر هست: بله دقیقا انسان ها وقتی در روزمرگی غرق میشن هدف رو فراموش می کنن و آدم باید "مرد" باشه ازدواج کنه و توی روزمرگی غرق نشه... امان از روزمرگی...
البته اگه شما دنبال علاقه برید و اگه دنبال هدف برید پول هم هست و خوشبختی هم هست
(۲۹ اردیبهشت ۱۳۹۱ ۰۲:۴۴ ق.ظ)mohammad_13690 نوشته شده توسط:((((این که استعداد مهم تر از علاقه هست رو قبول ندارم. یادم نیست کجای اول دبیرستان بود؟))))موقع انتخاب رشته به ما میگفتن.(29 اردیبهشت ۱۳۹۱ ۰۲:۲۹ ق.ظ)t!r نوشته شده توسط: کسانی که حرف از علاقه و دوست داشتن صحبت می کنن،انگار نفسشون از جای گرم بلند میشه.
یادمه اول دبیرستان بهمون گفتن که استعداد فقط حرف اول رو در هرزمینه ای میزنه،نه علاقه و....
الان که دیگه بازار کار(بند پ) حرف اولو میزنه
پس جواب سوالتون میشه :هدف، یا چیزدیگه ایه ($$$$)
کسی هست پول اصلا براش مهم نباشه؟(لااقل برای جواب سوال اول در خواستگاری؟)
نتیجه اخلاقی اینکه علاقه فقط برای مجردای مادام العمر هست!
"""همه اینایی که نوشتم از تجربه خیلی کمم بوده،دوستان باتجربه نظرشون رو بگن."""
این که استعداد مهم تر از علاقه هست رو قبول ندارم. یادم نیست کجای اول دبیرستان بود؟
این که پول حرف اول رو میزنه: بله در زندگی اکثریت مردم جهان پول حرف اول رو میزنه و زندگی میکنن تا پول دربیارن و یادشون رفته به چی علاقه دارن و برای چی زنده هستن... اگه ما هم مثل این اکثریت بخواهیم باشیم کلاهمون پس معرکه ست...
موضوع این تاپیک هم همین هست که چرا یادمون رفته هدف ما ارشد، دکترا، پول درآوردن و این ها نیست
و اما این که علاقه فقط برای مجردای مادام العمر هست: بله دقیقا انسان ها وقتی در روزمرگی غرق میشن هدف رو فراموش می کنن و آدم باید "مرد" باشه ازدواج کنه و توی روزمرگی غرق نشه... امان از روزمرگی...
البته اگه شما دنبال علاقه برید و اگه دنبال هدف برید پول هم هست و خوشبختی هم هست
به احتمال زیاد شما در خانواده ای تقریبا مرفه زندگی کردین...
اگه به فرض ، قرار باشه یکسال در بی پولی به سر میبردین ، نظرتون بازم همین بود؟؟
علاقه معنیش چیه؟مبداش چیه؟از کجا پیدا میشه؟هدف از اصرار بر علاقه به چیزی چیه؟و...(من نمیتونم اصلا علاقه رو درک کنم)
در کل جهان(وبیشتر ایران) افراد به دودسته تقسیم میشن:پولدار و غیرپولدار.و حتی بخوان یکی رو با دیگری مقایسه کنند،مبنای مقایسه شون پول هست(درهمه کارا)
اینطور نیست؟؟؟