پست خودم رو پاک کردم چون بعضی از پاسخ هام پاک شدن توسط ادمین
من اطلاعات دقیقی از جو دانشگاههای مهندسی در حال حاضر ندارم به اون صورت، ولی میدونم که دلم میخواد تو یه دانشگاهی ادامه تحصیل بدم که همه سرشون تو کتاب باشه و درس،
دانشگاه تهران رو تجربه کردم و جوش خوب بوده، منتهی مشکل من اینه که همیشه از همکلاسیهام بزرگترم و همین اختلاف سن باعث میشده که من یه کم احساس غربت بکنم. البته این اوایلش بوده و بعد کاملا جا افتادم.
الانم بزرگترین دغدغه ی من اینه که جایی باشم که برا خودم باشم و راحت باشم و بتونم درس بخونم و تحقیق کنم و روی پروژه کار کنم. منتهی مسئله ای که هست من هنوز خودمو در اون سطح نمیبینم که برم بشینم دانشگاه شریف مثلا و ارشد مهندسی بخونم. اعتماد به نفسم هم کم نیست، مسئله اینه که احساس میکنم با ظرفیت علمی و سواد بالاتری باید وارد اون محیط بشم. بنابراین بین امسال امتحان دادن و سال آینده مردد موندم. واسه اینکه به خدا بعضی از این درسها رو من بار اولمه میخونم، با تحصیل در رشته ی هنر کمی از مهندسی دور هستم و لازم دارم که وارد فضا بشم. حتی دانشگاه فاران نتونست این کارو با من بکنه. در ضمن دانشگاه شریف رویای بچگی های من بوده، ما خونمون دیوار به دیوار دانشگاه شریف بود و همیشه دوسش داشتم. منتهی یه موقع به خاطر تلقینهای معلمها باور کردم که نمیتونم به رویاهام برسم و چاره ای نیست! در حالیکه الان بعد از بیست و اندی سال و در آستانه ی چهل و یک سالگی متوجه شدم که آدمیزاد باید آرزوهاشو دنبال کنه، مسیر زندگی یه آدم رو آرزوهاش میسازن و برای رسیدن به آرزو فقط اراده لازمه، چون آرزوها چیزهایی هستن که ما از درون بهشون انرژی میفرستیم پس اگه در موردشون مثبت فکر کنیم حتما بهشون میرسیم.
من دیر متوجه شدم و این تجربه رو دیر بدست آوردم در سن چهل سالگی، ولی میگم الان شماها هم رویاهاتونو دنبال کنین.
مثلا در مورد این تاپیک به نظرم هر کسی هر چی رو که دوست داره باید دنبال کنه، حتی اگه دانشگاه، حتی اگه رشته، و تنها چیزی که میتونه یه مرده رو به زندگی برگردونه یادتون باشه که عشقه، عشق به هدف، عشق به مادر، عشق به فرزند .... یه عشق حقیقی و درونی.