صفحه‌ها: ۱ ۲
(۰۷ دى ۱۳۹۱ ۰۶:۰۸ ب.ظ)blackhalo1989 نوشته شده توسط: شما دچار نوعی از american dream شدید.
اگر منظورتون من هستم بیشتر توضیح بدید؟
یعنی میگید چیزایی که نوشتم وجود خارجی ندارند و تصور ما از آمریکا و نظام حاکم بر اون هستش؟
چند وقت پیش یه ایمیل بهم رسید، شاید توی مانشت هم منتشر شده باشه نمی دونم؟! ولی خوب حداقل یه بار دیگه باهم بازخونیش می کنیم اینجا:
مقایسه یک دانشجوی دکتری سال چهارم داخل کشور و یک دانشجوی سال سوم دکتری خارج از کشور
تمام اطلاعات مربوط به دنیای واقعی هستند و از روی موارد واقعی و به روز تهیه شده اند. تاکید می کنم که تمام آیتم ها از موارد حقیقی برگرفته شده اند.
زندگی دانشجوی دکتری سال سوم خارج از کشور:
ساعت ۷:۰۰ بیدار شدن از خواب
ساعت ۷:۳۰ در حال رفتن به اتاق شخصی خود در دانشکده اش (از همان روز اول به او در دانشکده یک اتاق اختصاص داده اند که آرام است و دسترسی به اینترنت پرسرعت رایگان دارد)
ساعت ۸:۰۰ شروع به تحقیق و انجام تز (روزانه ۵ ساعت تحقیق مفید و بدون اینترآپت برای مدت یک سال یک تز عالی را در پی خواهد داشت)
ساعت ۱۱:۰۰ دیدار روزانه با استاد راهنما و مشاور (حسب مورد)
(ایشان لازم نیست که برای دیدار استادشان با منت از او وقت بگیرد و دیدار با استاد کاری نرمال و روتین است)
ساعت ۱۳:۰۰ پایان کارها و ارسال ایمیل کارهای روزانه و نتایج تحقیقات تا کنون برای استاد راهنما
ساعت ۱۳ الی ۱۴ نهار و استراحت
ساعت ۱۴:۳۰ بازگشت به خانه و گرفتن یک دوش
ساعت ۱۴:۳۰ تا ۱۹:۳۰ دیدار و گشت زدن با دوستان
۱۹:۳۰ الی ۲۰ بازگشت به خانه.
۲۰:۰۰ الی ۲۱:۰۰ تلویزیون و سریال محبوب اش.
۲۱:۰۰ آماده شدن برای خواب و استراحت در خوابگاه با منزلی که با پول اسکالرشیپ فراهم شده است.
حالا مقایسه کنید با زندگی یک دانشجوی دکتری داخل ایران
ساعت ۷:۰۰ بیدار شدن از خواب
ساعت ۷:۳۰ تا ۸:۳۰ در ترافیک رسالت- حکمت- چمران
ساعت ۸:۳۰ منتظر ماندن برای تشکیل جلسه گروه برای تصویب پروپوزال دکتری، که بعد از ششمین بار پیاپی کنسل شد.
ساعت ۹:۳۰ مراجعه به سایت برای جستجو در بانک مقالات که بعد از نیم ساعت جستجو و به روز نبودن بانک مقالات و وصل نشدن درست زمانی که به مقالات مورد نظر دسترسی پیدا می کند ساعت ۱۰ می شود کارگاه اموزش در سایت برگزار می شود و باید بلند شود و برود بیرون. قبل از رفتن می خواهد فایل های دانلود شده را روی فلشش بریزد که می بیند کامپیوتر مورد نظر پورت فلش اش خراب است.
(توضیح اینکه دانشکده مورد نظر با اینکه ایشان دانشجوی سال آخر دکتری است هنوز به ایشان نه یک اتاق داده است و نه حتی یک کمد)
ساعت ۱۰:۳۰ مراجعه به بخش معاونت دانشجویی و پژوهشی برای پرسیدن در مورد خبری که در روزنامه ها زده اند: اعطای پژوهانه به دانشجویان دکتری! جواب این است: لبخند استهزاء بر لبان مسوولین.
ساعت ۱۱:۱۵ بازگشت به سمت دفتر کار استاد راهنما که با ایشان قرار گذاشته است. سه نفر در دفتر کار استاد محترم هستند که دانشجویان لیسانس و فوق لیسانس هستند (وقتی که دانشکده ها بدون توجه به ظرفیت دانشجو می گیرند و استاد جوان هم نمی گیرند، سرانه دانشجو به استاد می شود ۱۰۰ نفر و معلوم است که در این وسط سر دانشجوی دکتری بی کلاه می ماند.
ساعت ۱۲: رفتن به سلف سرویس دانشگاه، خوردن کبابی که بیرونش سوخته است و درونش خام.
ساعت ۱۲:۳۰ رفتن به مسجد دانشگاه، این قسمت شیرین ترین و آرامش بخش ترین قسمت زندگی یک دانشجوی دکتری است. بعد از نماز، دق دلش با لعنت بر برخی از اساتید زورگوی بی سواد پرمدعا نزد خداوند خالی می کند و بعد هم از خداوند صبر می خواهد و تعجیل در فارغ التحصیلی
ساعت ۱۳:۰۰ بازگشت به محل کار (دست از پا درازتر) برای در آوردن یک لقمه نان حلال برای خودش و زندگی آینده اش. چون نه دانشگاه پولی می دهد و نه حمایت خانواده تکاپوی هزینه ها را می کند و نه پول حل تمرینی و دستیار پژوهشی بودن مشکلی را حل می کند.
ساعت ۱۳:۰۰ تا ۱۳:۴۵ ترافیک دانشگاه تا محل کار
ساعت ۱۳:۴۵ تا ۱۴:۱۵ دل درد ناشی از کباب کوبیده امروز
ساعت ۱۴:۱۵ تا ۱۶:۰۰ کار روی یک پروژه با ساعتی ۵ هزار تومان ساعتی، کار روی پروژه ای که می داند در این مملکت انجام نمی شود و می داند که دردی از مملکت دوا نمی شود و فقط آن را انجام می دهد: برای یک مشت دلار.
ساعت ۱۶:۰۰ تلفن زنگ می زند و به او می گویند که فلان استاد فلان درس را ارایه کرده است اما نمی تواند ارایه کند لذا باید بیایی به جای ایشان درس بدهی. اما نه در سوابق دانشگاه نوشته می شود و نه وضعیت درآمدی اش معلوم است و نمره پایان ترم هم دست او نیست. خُب قبول می کند حداقل برای کسب تجربه و رزومه اش بد نیست. قبول می کند که به جای کس دیگری درس بدهد نه حقوق بگیرد و نه به نامش ثبت شود.
ساعت ۱۶:۱۵ بازگشت به کار تا ۱۷:۳۰
ساعت ۱۷:۳۰ بازگشت به خانه ترافیک کردستان، حکیم، رسالت.
ساعت ۱۸:۴۵ رسیدن به خانه
ساعت ۱۹:۰۰ شنیدن اخبار وقایع بعد از انتخابات .
ساعت ۱۹:۳۰: ورق زدن چند صفحه کتاب، چت کردن، ایمیل زدن به تمام رفقایی که اکنون خارج کشور هستند و زنده شدن حسرت اینکه چرا برای ادامه تحصیل به خارج از کشور نرفت
ساعت ۲۰:۳۰ خوردن شام
ساعت ۲۱: نگاه کردن ناامیدانه به سریال تلویزیونی مزخرف کبری ۱۱
ساعت ۲۲: آماده شدن برای خواب
حالا مقایسه کنید:
دانشجوی خارج نشین هم درس اش را می خواند هم دغدغه اساسی ندارد و هم در آرامش در یک مسیر روتین پروپوزالش تصویب می شود و سه یا چهار ساله دکترایش را می گیرد و حتما هم لازم نیست که مقاله آی اس آی داشته باشد.
دانشجوی ایران نشین! بعد از گذراندن دوره آموزشی با عده ای استاد .... یکسال (در برخی موارد پیش از یک سال) باید در پیچ و خم های تصویب پروپوزال رساله دکتری بماند و دوره دکترایش شش ساله شود. هم سه سال را از دست می دهد و هم سی سال پیر و فرسوده و خشمگین می شود.
a.nikfarjam
من واقعا اینا همه رو به چشمم دیدم. حداقل قسمت داخل ایرانش رو!
۹۵% ش رو به شخصه تجربه کردم!
(۰۷ دى ۱۳۹۱ ۰۷:۳۲ ب.ظ)alamdar نوشته شده توسط:یعنی بیش از حد اونجا رو خوب و اینجا رو بد فرض کردید.(07 دى ۱۳۹۱ ۰۶:۰۸ ب.ظ)blackhalo1989 نوشته شده توسط: شما دچار نوعی از american dream شدید.اگر منظورتون من هستم بیشتر توضیح بدید؟
یعنی میگید چیزایی که نوشتم وجود خارجی ندارند و تصور ما از آمریکا و نظام حاکم بر اون هستش؟
اینو ببینید:
مهمان عزیز شما قادر به مشاهده پیوندهای انجمن مانشت نمی‌باشید. جهت مشاهده پیوندها ثبت نام کنید.
(۰۷ دى ۱۳۹۱ ۰۷:۳۶ ب.ظ)a.nikfarjam نوشته شده توسط: تمام اطلاعات مربوط به دنیای واقعی هستند و از روی موارد واقعی و به روز تهیه شده اند. تاکید می کنم که تمام آیتم ها از موارد حقیقی برگرفته شده اند.من نمیخوام جایی رو خوب یا بد جلوه بدم ولی چیزی که مسلمه قرار نیست به شما پول الکی بدن. این چیزی که شما گفتید طرف روزی ۵ ساعت کار میکنه فقط در حالی که من شنیدم افرادی که بالای ۱۲ ساعت کار میکردن. قسمت خارجش به نظر غیر واقعی میاد.
آقای blackhalo1989 خودمم تعجب کردم از اینکه چرا واژه dream رو به کار بردید!
نه ، اگر پست های من رو بخونید میبینید نظر من به لینکی که قرار دادید بسیار نزدیکه (خودمم متعجب شدم که چقدر با چیزایی که اینجا نوشتم تطابق داره!!!)
من با تحقیقاتی که چندساله تو این زمینه داشتم (من از دوره لیسانس دنبالش بودم) ، به این نایجه رسیدم :
۱- اگر با سربازی مشکلی ندارید و میخواید برید یا به هر صورتی کارت معافیت میتونید بگیرید ، حتما اینکارو بکنید ، بعد برای تحصیل به بهترین دانشگاه های دنیا برید و حتی میتونید چند سالی هم اونجا کار کنید و سیستم کاری و خود کار رو یاد بگیرید، اما بعدش به ایران برگردید و کار مستقل خودتون رو در ایران شروع کنید (مثلا تاسیس یک شرکت در حد و اندازه های جهانی با بهره گیری از استعداد و هوش اینهمه جوان ایرانی )
هیچکس فکر نکنم با این حرف مخالف باشه که اگر نگم ۱۰۰% ، ۹۰% مشکل کشور ما مدیریتی هستش و ما از مدیریت یه شرکت کوچیک شروع کنیم و بتونیم بزرگش کنیم ، خیلی دور از ذهن نیست که یه روزی ازمون درخواست بشه تو پست های مدیریتی کلان مملکت هم قرار بگیریم (یا حداقل نظارت یا مشاوره داشته باشیم)
۲- اگر کسی سربازی برو نیست ، ولی واقعا دنبال تحصیل و علم روز جهان و زندگی کردن با علم میگرده (چون عملا خانواده شو در ایران باید فراموش کنه) ، و دیگه چیز دیگه ای واسش مهم نیست (مثل من شعارهای وطن دوستی نمیده) ،میتونه بره و اونحا تحصیل و بعدشم زندگی کنه و البته هرچقدر که بیشتر تلاش کنه به سطح زندگی بالاتری هم میرسه ، اما در عوض باید خیلی چیزا رو هم تحمل کنه (کمترینش نگاه متفاوت دیگرانه بهش ، که من اینو از خیلیا که آمریکا رفتن پرسیدم و تایید کردن... همونطور که تو ایران یه ایرانی واسه ما اولویته ، توی هر کشوری هم همینطوره )
۳- اما اگر کسی فقط میخواد از مشکلات فرار کنه و همیشه دنبال راه های تازه(اکثرا غیر واقعی و تخیلی) میگرده ، به نظرم با رفتنش گره زندگیش رو کور تر میکنه و خودش رو بیشتر از زندگی عقب میندازه و مسلما پشیمون میشه از کارش و شاید تا آخر عمر باید تاوان این اشتباهشو بده!
.....
دکترا تو هند ۲ ساله میدن.. مدرکشو وزارت علوم ایران قبول داره ایا؟
کسی اطلاع داره؟
اگر میتونی از جای معتبری پذیرش بگیری برو...
به نظرم در این حالت ممکنه یه مدت کوتاهی یه سختی هایی تحمل کنی، اما بعدش چنان آپشن هایی برای انتخاب در مقابلت خواهد بود که اگر تو ایران باشی داشتن اون آپشن ها و اختیارات تقریبا نشدنی هست!
عزیزم حرفو از خودتون نگین. از کسی که رفته بپرسین.
اگه می خوای بری و اونجا بمونی که فرق می کنه اما اگه می خوای برگردی استادم برام تعریف می کرد که وقتی از ETH برگشتم
فکر می کردم الان حلواحلوام می کنن اما اون طوری نبود تازه یه دردسرهایی هم داشت که برای چی برگشتی و هزارتا سوال
خودش می گفت اگه می موندم شاید زودتر هیئت علمی می شدم اما اینو گفت که شما اگه برین دیگه کسی شمارو نمیشناسه و تا برگردین و خودی نشون بدین امکان پرشدن هیئت علمی زیاده. دردسرم که زیاد داره البته
برای خودم جالب بود کسیکه تو بهترین دانشگاه اروپا درس خونده اینطوری بگه!!!!!
(۱۱ اردیبهشت ۱۳۹۲ ۰۶:۰۴ ب.ظ)alirrrrrr نوشته شده توسط: اما دو نفر می شناسم که دکتری کامپیوتر رو اتفاقا فردوسی می خوندن، که می رفتن یکی از شهر های اطراف مشهد ساعتی تدریس می کردن! و هیچ ارزشی شاید توی اون برهه برای ارزشهاشون کسی و سازمانی قائل نبود! گرچه یکی دو پروژه رو با شهرداری مشهد انجام می دادن و در نهایت با ra رفتن به یکی از دانشگاههای کانادا! من میترسم از اینکه وسط کار پشیمونی در کار نباشه!
علی من فکر میکردم TA درسته، اخه خودشون هم یه بار واژه TA رو استفاده کردن. اما الان می بینم که RA یا Research Assistant درسته
یادش بخیر عجب ادمی بود. انشالله که هرجا هست سالم و سلامت باشه.
راسی یه عکس هم از این بزرگوار گذاشتم تو این ادرس :
مهمان عزیز شما قادر به مشاهده پیوندهای انجمن مانشت نمی‌باشید. جهت مشاهده پیوندها ثبت نام کنید.
دانشگاه آلبرتا هستن الان.
----------------------------
درمورد دکترا داخل و خارج صاحب نظر نیستم. اما اگه تصمیم گرفتی که بسلامتی بری، ماروهم در جریان بزار.
اره این استاد منم می گفت اگه بمونین و بعد ra بگیرین بهتره. هردو انتخابم دارین. اگه تو این زمانم رفتین و خودی نشون دادین اون استادم از شما خوشش بیاد همون جا می تونین بمونین. همون طوری که برای بعضیا اتفاق افتاده