از وقتی هوش مصنوعی پاس کردم دنیا را یه جور دیگه می بینم به نظرم آدم ها به ۴ دسته ی سیستم واکنشی ساده و مدلگرا و هدفگرا و ماشین یادگیرنده تقسیم می شند.
بیشتر کارهای خودمان را طبق الگوریتم ها ی هوشمند و غیر هوشمند می شه دنبال کرد.شاید بگید خب هوش مصنوعی یه تقلید از انسان در حد ماشین است اما من دارم برعکس اش رو می گم .
مثلا" مدتهاست که موقع انجام کارا یه الگوریتم به طور ناخودآگاه در من دنبال عواید ی که ان کار برام می اره می گرده نشد یه کاری رو برا رضای خدا جونم انجام بدم.
تو این فکرم چرا تو این عمر محدود ی که از خدا گرفتم مدام از این اپتیموم محلی می افتم تو یه اپتیموم محلی دیگه هرچند همین قله های محلی رو با هدف رضا و تقرب الهی فتح می کنم اما نمی دونم چرا ته دلم حس پوچی دارم.
جالب این جاست که قبل از رسیدن به هدف ات قبل از فتح هر کدوم از این قله ها ی پیش روت می گی این دیگه آخریشه (خدا کنکور قبول شم)
اگه به هدفت برسی سر بلند می کنی می ببینی قله بعدی بلند تر از قبلی جلو ی رو ت قد علم کرده و تو هم حریصانه می ری که فتح اش کنی . یه حلقه ی بی نهایته تا آخر عمرت .