سلام
وضعیت نجات این کوهنوردان ایرانی در پاکستان در هاله ای از ابهام قرار دارد و آنان با تلفن هایشان با گروه های نجات تماس گرفتند. آیدین بزرگی، مجتبی جراحی و پویا کیوان، سه کوهنورد جوان ایرانی که پس از دو بار تلاش ناکام در سال‌های ۸۹ و ۹۰، بالاخره موفق شدند در سال ۹۲ با گشایش مسیر «ایران» در قله ۸۰۴۷ متری برودپیک افتخاری جدید در کوهنوردی کشورمان خلق و نام خود را در تاریخ ثبت کنند در مسیر بازگشت با توفانی که ۲۴ساعت زودتر از موعد هیمالیا را درنوردیده بود مواجه شدند و در اثر انحراف چند متری از مسیر و زمینگیر شدن در شرایط بحرانی قرار گرفتند.
بیایید همه موقع افطار امروز یه کوچولو هم برای پیدا شدن این سه جوون دعا کنیم امروز فک کنم هشتمین روزه که این ها گم شدن
به گزارش خبرگزاری مهر، سه کوهنورد ایرانی در خوشبینانه ترین برآوردها در حالی شرایط بسیار سختی را در نزدیکی قله ۸۰۴۷ متری برودپیک یا همان K۳ سپری می‌کنند که جامعه ورزش برای بازگشت ایشان دعا می‌کند اما ظاهراً تنها فشار هوا، سرمای استخوان‌سوز و شرایط جوی در وقوع چنین وضعی نقش نداشته است.
در کنار وضعیت مبهم این کوهنوردان، انتشار متن یک نامه بسیار تکان دهنده بود؛ متنی که شاید نشان دهد کوهنوردان ایرانی را با تنگ نظری‌هایمان و با عدم همراهی کافی در ارائه اطلاعات و تجربیات صعودهای پیشین و حتی شاید سنگ اندازی‌هایی، خودمان در هیمالیا دفن کرده‌ایم.
پرستو ابریشمی کوهنورد زن ایرانی در وبلاگ خاک خوب با بیان اینکه، «آیدین بزرگی» یکی از سه کوهنورد صعودکننده به قله از او خواسته تا پس از صعود آنها، نامه اش را منتشر کند، متن این نامه را روز سفراین گروه از ایران به پاکستان منتشر کرده است. آیدین بزرگی که حالا وضعیت نامعلومی در ارتفاعات سرد و استخوان سوز هیمالیا دارد، در نامه‌اش، چنین آورده است:
«به نام برودپیک، به امید تغییر
من و تو یکی دهانیم
که با همه آوازش، به زیباتر سرودی خواناست.
من و تو یکی دیدگانیم
که دنیا را هر دم، در منظر خویش تازه‌تر می‌سازد.
نفرتی
از هر آنچه بازمان دارد، از هر آنچه محصورمان کند، از هر آنچه واداردمان، که به دنبال بنگریم.
دستی
که خطی گستاخ به باطل می‌کشد.
من و تو یکی شوریم
از هر شعله ای برتر، که هیچ گاه شکست را بر ما چیرگی نیست
چرا که از عشق رویینه تنیم.
و پرستوئی که در سرپناه ما آشیان کرده است
با آمد شدنی شتابناک
خانه را از خدائی گمشده لبریز می‌کند.
شاملو
این ماییم، دوباره اینجاییم. با هم هستیم ولی تنهاییم. اینجاییم نه از برای خودخواهی، نه از برای خودنمایی، اینجاییم از سر عشق، اینجاییم از سر شور، از سر غرور. اینجاییم از برای رشد، از برای اوج، از سر جنون، اینجاییم برای پایان، پایان یک آغاز، پایانی که آغازی بلند پروازانه تر را نوید دهد.
پایانی که پایان نیست، که شالوده ی آغاز است، که پشتوانه ی آغاز است، که تیر خلاصی است بر نتوانستن ها، بر خود کم بینی ها، بر در حصار ماندن ها، بر گرفتار تکرار شدن ها. آری تیر خلاصی است بر ماندن ها، نرفتن ها، نرسیدن ها، غروبی است برای این فرسایش ها و طلوعی است برای ریشه زدن ها، برای شکوفه دادن ها. بوی خوش تغییر است و مهر ابطال است بر راکد بودن ها.
می خواهیم مال خودمان باشد، راه خودمان باشد، مسیر خودمان باشد، طناب خودمان باشد، از نفس و عرق خودمان باشد. می خواهیم توانستن را معنی کنیم، می خواهیم تغییر را زندگی کنیم، می خواهیم خواستن را بفهمیم، خواستن را بخواهیم. می خواهیم روی آن بزرگ مردی را سفید کنیم که مویش در این راه سفید شد، که قلبش در این راه شکست، که روحش در این راه درد کشید. می خواهیم پیرمردی را شاد کنیم که بغض به گلو نشسته اش فریاد شد، و فریادش به دادگاه برده شد. می خواهیم راهی را برویم که درست است، که رو به اعتلاست. می خواهیم طعنه بشنویم، مسخره شویم، مضحکه شویم، پول هایمان را هدر بدهیم، بدویم، گریه کنیم، خطر کنیم.
می خواهیم کوهنورد باشیم، می خواهیم میراث بران شایسته ای باشیم، نمی خواهیم زیر چتر زور باشیم، نمی خواهیم کور باشیم.
آری، ما اینجاییم، تا یادی از کوهنوردی اینک مرده ی کشورمان کنیم، تا کوهنوردی مان را دوباره ورق بزنیم، تا یادگاری از خودمان به جا بگذاریم، توشه ای برای کوهنوردان آینده ی کشورمان. اینجاییم تا بر تن یک کوه هشت هزار متری یادگاری خودمان را بنویسیم، نام ایران مان را حک کنیم، اینجاییم تا دوباره زنده شدن را زمزمه کنیم.
چه کسی است که بتواند جلوی عزم ما بایستد؟ عزم ما از ذره ذره ی وجود کوهنوردان ایران است. عزم ما بی پولی را نمی شناسد، عزم ما خطر را می هراساند، عزم ما نیازی به اجازه‌ی پشت میز نشینانی ندارد که خود را رئیس و سرپرست می دانند، که خود را تافته ی جدا بافته می دانند، که خود را نخبه می پندارند، که خود را کوهنورد می دانند، که آنان اند که محتاج عزم مایند، که آنان اند که زیر چتر مایند. عزم ما نامه و گواهی و مجوز شورا نمی خواهد.
عزم ما ریشه در ذات ما دارد، ریشه در پیشکسوتان ما دارد، ریشه در عمق وجود آنانی دارد که زندگی شان را وقف کوهنوردی این کشور کرده اند. عزم ما عزم جوانی است، عزم پرواز است. عزم ما عاشق است، شکست را نمی شناسد، کارشکنی را نمی فهمد، استهزا را عار نمی داند، طعنه را ننگ نمی شمارد، عزم ما فقط آنجا را می بیند، راس آن ستیغ بلند را.
گفتم ما تنهاییم. ولی نه، ما تنها نیستیم. هزاران چشم به راه ماست، هزاران دست دعاگوی ماست. چشمان مادرم، دستان پدرم، نگاه دوستانم، همه پشتوانه ی ماست. ما تنها نیستیم، چند دهه کوهنوردی پر افتخار پشت ماست، این همه کوهنورد نو جو و نو طلب پشت ماست. پشتوانه‌ی ما ارز دولتی نیست، حکم قهرمانی نیست، مقام نخبگی نیست. پشتوانه ی ما های و هوی نیست، جنجال نیست، مصاحبه نیست، تلویزیون نیست. پشتوانه ی ما باربر بیچاره نیست، کپسول اکسیژن نیست، طناب ثابت نیست.
پشتوانه ی ما عرق جبین ماست، صدای نفس نفس زدن های ماست، بغض در گلوی ماست، اشک حلقه شده در چشم ماست. پشتوانه ی ما سکوت ماست، صبر ماست. پشتوانه ی ما تویی، تو که چند سال تلاش ما را شکست ندانستی. پشتوانه ی ما تویی، نه آن حسودی که از ضعف خودش ما را مسخره می کرد، نه آن ضعیفی که خودش جسارت پیمایش صد متر را در طناب خودش ندارد، نه آن کسی که هیمالیانوردی اش در یومارش خلاصه است، نه آن کسی که قهرمان دروغین است.
پشتوانه ی ما تویی، تو که با نگاهت، تو که با صدایت، تو که با امیدت، با امیدت به آینده ای روشن برای کوهنوردی این مملکت، ما را راهی می کنی. پشتوانه ی ما تویی که صد متر راه از مسیر اعتلا را بر هزاران متر راه از مسیر تکرار ترجیح می دهی.
می گویند نمی توانید، می گویند کشته می شوید، می گویند شما را چه به این کارها! نخبگان ما نتوانستند، شما که اصلا نخواهید توانست. می گویند راهتان را می بندیم، پایتان را می گیریم. می گویند هیمالیا مال ماست، صعودش هم مال ماست، افتخارش هم فقط مال ماست، کیف و کوکش هم مال ماست، عشق و حالش هم مال ماست. می گویند بروید چند ماه دیگر جواب نامه تان را می دهیم، می گویند مگر بچه بازیست، مگر به این آسانی است! می گویند آنجا هییییییییییمااااااااااالیییییییییاسسسسسسسسست، توچال نیست!
می گوییم بترسید، دیر یا زود سردمداریتان به پایان می رسد، می گوییم این صعود برای شما کابوس است و این کابوس رویای ماست. می گوییم نتوانستن برای ما ننگ نیست، قله برای ما هدف نیست. می گوییم جرات نداشتن ننگ است، هراسیدن ننگ است، درجا زدن ننگ است. می گوییم آری هدف قله نیست، هدف اعتلا است، هدف تجربه کردن است، هدف دیدن است، لمس کردن است، هدف آموختن است، از شکست درس گرفتن است.
می گوییم به شکست های ما بخندید، از ته دل، از سر کیف، نوبت ما نیز می رسد، آن زمانی که شکست های قبلی مان مانند نردبانی ما را به بالای بالا می رساند. می گوییم اینک بخندید، خنده ی شما هرچه بلند هم باشد در آن پایین ها مانده است.
می گوییم ما از آن بالا به شما می خندیم، از آن بالا همه صدای مارا خواهند شنید، همه پیام ما را خواهند گرفت. می گوییم این پاداش ماست، این نتیجه ی صبر ماست، نتیجه ی پایمردی ماست، نتیجه ی جرات کردن ماست، نتیجه ی اشکهای ماست، نتیجه ی چند دهه کوهنوردی ماست که شما پایتان را بر گلویش گذاشتید، نمی گذارید بلند شود، نمی گذارید نفس بکشد. ولی ما از آن بالا پا بر گلوی شما خواهیم گذاشت، ما از آن بالا شما را پایین خواهیم کشید، ما از آن بالا ترانه ی زندگی را برای کوهنوردی مان خواهیم خواند، دست در دست هم، غرق شادی، غرق غرور، غرق افتخار.
نه ما تنها نیستیم، این کوه با ماست، هنوز هم در عکس هایمان کنارمان ایستاده، هنوز هم نگاهش که می کنیم صدایش را می شنویم. ما را می خواند، به مکتب خانه ی عشقش، به مدرسه ی زندگی اش، مدرسه ی کوهنوردی اش. مشتاق آموختن است، آموختن جسارت، آموختن خود باوری، آموختن پیشرفت. ما را می خواند به بهشت گم شده اش، ما را می خواند با همه ی بادهای سهمگینش، با همه ی بهمن های مهیبش، با صدای خرد شدن یخهایش. با آن که بر همه ی دنیای اطرافش محیط است، با آنکه همه را از بالا می بیند، اما ما را می خواند تا محاط ما شود، ما را می خواند تا خودش را خاک پای ما کند. نه به این خاطر که ما کسی باشیم، نه به این خاطر که ما در مقابلش عددی باشیم، که خود می دانیم در دریایش مثل حبابی هستیم و در آسمانش کمتر از ذره ی کاهی.
ما را می خواند چون می داند در فضای ماتم زده و درمانده ی کوهنوردی کشورمان، فقط اوست که می تواند دست ما را بگیرد. ما را می خواند چون می داند به او پناه آورده ایم، ما را می خواند چون می داند که ما فرعیم و اصل صدها یا شاید هزاران کوهنورد جوانی هستند که باید با مرام و مکتبش تربیت شوند. ما را می خواند چون خودش بزرگ است، رو به بالاست و از سر به زیر بودن ها خسته است، ما را می خواند چون جسارت تعرض به حریمش را داشتیم، چون پیام ما پیام ما نیست، پیام کوهنوردان ایران زمین است، پیام تغییر است.
نه این ما نیستیم. تنها هم نیستیم. این شمایید. شما که این راه را ادامه خواهید داد، شما که این تفکر را زنده نگه خواهید داشت، شما که فریب تکرار را نخواهید خورد، در باتلاق عاشقان میز و صندلی فرو نخواهید رفت. این شمایید که غرور مایید، که پیشران مایید، که انگیزه ی مایید. این دستان شماست که دعا گوی ماست، که خیرخواه ماست. این شمایید که همیشه زنده خواهید ماند، که آینده متعلق به شماست، که آینده متکی به شماست. آری این شمایید، فقط کافیست بخواهید، بهترین ها را، رشدکردن ها را، بالاترین ها را، اولین ها را.»
الهی که هرچه زودتر و صحیح و سالم پیداشن و این خبر دل همه مون رو مخصوصا خونواده هاشونو شاد کنه ....
این دعا رو هم میزارم هر کی که واقعا برای برگشت این عزیزان امیدواره بخونه
حضرت امام رضا علیه السلام فرمودند برای پیدا شدن گم شده بگوید:
وَ عِندَهُ مَفاتِحُ الغَیبِ لایَعلَمُها اِلا هُوَ وَ یَعلَمُ ما فِی البَرِّ وَ البَحرِ وَ ما تُسقُطُ مِن وَرَقَةٍ اِلّا یَعلَمُها وَ لا حَبَّةٍ فی ظُلِماتِ الاَرضِ وَلا رَطبٍ وَلا یابِسٍ اِلّا فی کِتابٍ مُبینٍ ؛ اَللّهُمَّ اِنَّکَ تَهدی مِنَ الضَّلاَلَةِ وَ تُنجی مِنَ العَمی وَ تَرُدُّ الضّالَّةَ صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ و آلِهِ وَاغفِر لی وَ رُدَّ ضّالَّتی وَ صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ.
عاجزانه و با تمام وجود سلامتی این سه عزیز رو در روز ولادت کریم اهل بیت امام حسن(ع) از خدای مهربان میخام
امن یجیب مظطر اذا.......
گروه ورزشی: از نظر تیم های جستجو کننده، زنده ماندن سه کوهنورد ایرانی در پاکستان امکان ندارد.
ستاد پیگیری وضعیت کوهنوردان در بردوپیک. بختیاری مسئول ستاد است. تماس ایشان، حکایت از یک خبر بد دارد؛ از نظر تیمهای جستجو کننده متاسفانه مرگ بچه‌ها تایید شده است. بختیاری در تکمیل حرف‌هایش می‌گوید: «آقای منظور حسین» رییس فدراسیون کوهنوردی پاکستان از دوستان نزدیک من است و خودش هم کوهنورد. شک نکنید ایشان هر کاری که از دستشان بر می‌آمد را انجام داده‌اند. ما علاوه بر این آقای توماس را استخدام کردیم تا با تیم همراهمش به دنبال بچه‌ها باشد. حتی روز سه شنبه هم دوباره هلی کوپتری را به پرواز درآوردیم که متاسفانه این هلی کوپ‌تر تا ارتفاع ۶۳۰۰ متر بیشتر نتوانست پرواز کند. حرف توماس برای من قابل قبول است. او دوشنبه شب گفت که بچه‌ها مرده‌اند و از این به بعد باید دنبال اجساد آنها بود. ما تمام تلاش خودمان را می‌کنیم تا هر طور شده بچه‌ها را پیدا کنیم. هر اتفاقی ممکن است بیفتد، شاید از دید توماس و بقیه مرگ گریبان کوهنوردان ما را گرفته باشد اما ما دست از تلاشمان بر نخواهیم داشت.
او این را گفت و با اشاره به آخرین عکسی که از منطقه گرفته شده است ادامه داد: «آخرین باری که آیدین با ما تماس داشته را پیدا کرده‌ایم اما باز هم این نقطه، محل دقیق اقامت آنها نیست. ممکن است آیدین بی‌هوش شده باشد یا بی‌سیم از دستش پرت شده باشد. آنها در ارتفاع ۷۰۰۰ هزار متری بوده‌اند تقریبا نزدیک ماه! شرایط در آنجا واقعا سخت است. ما احتمال داده‌ایم که بچه‌ها آنجا باشند. باز هم می‌گویم که تمام تلاش خودمان را برای پیدا کردن کوهنوردان ایران انجام خواهیم داد.»
منبع: خبر آنلاین
خبر جدید!!!!!!!!!!!!!!!؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟/
متاسفانه هر سه نفر این عزیزان فوت کردن
سخنگوی سازمان آتش نشانی گفت: عملیات گسترده جستجو و تلاش برای یافتن سه کوهنورد ایرانی که برای فتح قله برود پیک در بخش هیمالیای پاکستان به این منطقه رفته بودند همچنان ادامه دارد.
جلال ملکی در گفتگو با باشگاه خبرنگاران؛ اظهار داشت: این کوهنوردان ایرانی در راه بازگشت از قله ۸۰۴۷ متری برودپیک با خارج شدن ازمسیر مقرر، گم شده‌اند.آیدین بزرگی، پویا کیوانی و مجتبی جراحی(آتش نشان تهرانی) سه کوهنورد مفقود شده هستند که روز سه شنبه ۲۵ تیر موفق شدند قله برودپیک را فتح کنند. رامین شجاعی، سرپرست تیم پنج نفره "آرش" و افشین سعیدی، دو عضو دیگر این تیم هستند که موفق شدند تا حدود ارتفاع ۷۳۰۰ متری صعود کنند.
وی افزود: در حال حاضر رامین شجاعی و افشین سعیدی در کمپ اصلی مستقرند و آقای شجاعی پیگیری کننده اصلی جستجو و امداد برای ۳ عضو گم شده در منطقه است. به گفته پرویز روحانی از ستاد پیگیری وضعیت تیم برودپیک ،آخرین تماس با آیدین بزرگی در ساعت ۱۵:۳۰ روز شنبه ۲۹ تیرانجام شده که به علت کیفیت بد تماس صحبت‌های این کوهنورد مفهوم نبوده است.
وی با اشاره به اینکه ردیابی کوهنوردان از طریق دستگاه ردیاب ماهواره ای، جی پی اس، ممکن نبوده ادامه داد که گروه‌های امداد در تلاش هستند تا از طریق دیگر وسایل ارتباطی کوهنوردان را پیدا کنند. در حال حاضر یک تیم از کوهنوردان سوئیسی تا کمپ دو برای جستجوی کوهنوردان ایرانی رفته‌اند و مسئولان باشگاه آرش در تلاشندتا از دیگر تیمهای مستقر در محل برای عملیات امداد کمک بگیرند. از آنجا که کوهنوردان دو شب را در ارتفاع ۸۰۰۰ متری خوابیده‌اند، خستگی و پایین آمدن توان جسمی، میتواند دلیل دیگر گم کردن راه باشد.
سخنگوی سازمان آتش نشانی خاطر نشان کرد؛ از موقعیت این کوهنوردان هیچ ردی پیدا نشده و تلاش گسترده برای یافتن آنان همچنان توسط اکیپ های جستجوی ایرانی و خارجی از طریق هوا و زمین ادامه دارد.
دبیر باشگاه کوهنوردی آرش خبرداد:
خانواده‌کوهنوردان مرگ فرزندانشان را پذیرفتند
کد خبر: ۱۵۷۴۳۲۰۴ مرداد ۱۳۹۲ - ۱۰:۰۵
دبیر باشگاه کوهنوردی آرش گفت: در دیدار با خانواده کوهنوردان جان باخته نحوه امداد و جستجو برای یافتن آنها را تشریح کردیم و آنها نیز با سعه صدر مرگ فرزندانشان را پذیرفتند.
همایون بختیاری در گفت‌وگو با فارس، در مورد جلسه مسئولان باشگاه آرش با کوهنوردان جان باخته در قله برود پیک پاکستان اظهار داشت: روز گذشته با خانواده آیدین بزرگی، مجتبی جراحی و پویا کیوان جلسه داشتیم و اقداماتی که در این مدت برای یافتن این سه عزیز انجام داده بودیم را برای آنها شرح دادیم و آنها کاملا در جریان قرار گرفتند.
وی ادامه داد: در این جلسه به آنها گفتیم با توجه به اظهارات کارشناسان خبره کوهنوردی و امداد و نجات متاسفانه آنها جان خود را از دست داده اند و جایی که حدس می‌زنیم پیکر آنها در آنجا باشد بسیار صعب العبور و غیر قابل دسترسی است. تو ماس لامل آلمانی هم که از او کمک گرفته بودیم به ما گفت که دسترسی به آن نقطه و پایین آوردن اجساد آنها یعنی به خطر افتادن جان افراد دیگر.
دبیر باشگاه کوهنوردی آرش گفت: خانواده‌های این سه عزیز هم با این اتفاق تلخ کنار آمده‌اند و با سعه صدر و قلب بزرگی که داشتند، قبول کردند که آنها جان خود را از دست داده‌اند. ما هم از آنها اجازه گرفتیم که تیم امداد و نجات خود را از منطقه پایین بیاوریم، چون شرایط جوی در آنجا مناسب نیست.
وی با اشاره به کار بزرگ این ۳ کوهنورد در خصوص بازگشایی مسیر جدید برای صعود به قله برود پیک تاکید کرد: در دنیا کمتر کشورهایی می‌توانند این کار را انجام دهند و من خودم که در پاکستان بودم کوهنوردان مشهور به این موضوع اذعان داشتند که کار آنها قابل تحسین و کم نظیر بود. چند نفر از آنها نیز پرچم ایران که این سه کوهنورد برافراشته کردند را دیده بودند.
بختیاری در خصوص اینکه عنوان می‌شود فدراسیون کوهنوردی در این زمینه می‌توانست بهتر عمل کند و همکاری کمی داشته است، گفت: من خودم ۱۳ سال در فدراسیون کوهنوردی حضور داشته ام و نایب رئیس آسیا نیز بوده‌ام و تنها بحثی که پیش آمده بود که اینکه فدراسیون مجوزی صادر نکرده بود و ما هم می‌خواستیم با امکانات خودمان به این موفقیت برسیم و از امکانات دولتی استفاده نکنیم، چون باشگاه آرش آنقدر امکانات دارد که این کار را انجام دهد.
وی ادامه داد: فدراسیون هم پس از این اتفاق تا جایی که توانست کمک کرد و کارهایی را انجام داد و ما از این بابت هیچ ناراحتی نداریم.
دبیر باشگاه کوهنوردی آرش در پایان در مورد اینکه توماس لامل گفته بود آنها کوهنورد هستند و دوست دارند در همان کوه آرام بگیرند، عنوان کرد: خانواده ۲ تن از این کوهنوردان هم همین موضوع را به ما اعلام کردند که ما راضی هستیم آنها در همان کوهستان آرام بگیرند و تنها یکی از خانواده‌ها گفت که اگر در آینده این امکان وجود داشت، جسد فرزندشان به پایین منتقل شود.
به گزارش فارس، تیم کوهنوردی باشگاه آرش پس از ۳ سال تلاش توانست مسیر جدیدی را به نام «ایران» برای صعود به قله برود پیک باز کند، اما ۳ نفر از کوهنوردان این باشگاه هنگام بازگشت به پایین، مسیر را گم کردند و در ارتفاع حدود ۸ هزار متری به دلیل به پایان رسیدن آذوقه و حضور چند روزه در ارتفاعات جان خود را از دست دادند.
پایان جستجو با رضایت خانواده کوهنوردان
کد خبر: ۱۵۷۴۶۳۰۴ مرداد ۱۳۹۲ - ۱۴:۲۳
باشگاه کوهنوردان «آرش» در اطلاعیه‌ای از اعلام رضایت خانواده‌های سه کوهنورد مفقود شده در قله برودپیک مبنی بر پایان عملیات جستجو خبر داد.
به گزارش ایسنا در اطلاعیه نهایی باشگاه آرش آمده است:
" در روز سوم مرداد نشستی با حضور خانواده های بزرگی، جراحی، کیوان و دست اندرکاران برنامه ی برودپیک، هیات مدیره‌ی باشگاه آرش و گروهی از کارشناسان و نمایندگان گروه‌ها و باشگاه های کوهنوردی برگزار شد که در آن ضمن گفتگو در مورد کلیات برنامه و ارزش صعود انجام شده، درباره‌ی ادامه فعالیت جستجو نیز صحبت شد.
در این جلسه، گزارش آخرین عملیات جستجو ارایه شد. پس از گفتگو درباره ی شرایط منطقه و نظرات کوهنوردان و راهنمایان حاضر در منطقه و دیگران، خانواده های محترم بزرگی، کیوان و جراحی با پذیرش نظر کارشناسان، موافقت خود را با پایان یافتن عملیات جستجو اعلام کردند.
هم‌چنین قرار شد مراسم بزرگداشت و معرفی صعود از سوی باشگاه آرش برگزار شود و پس از آماده شدن گزارش برنامه و گردآوری تمامی اطلاعات ممکن، در نشستی تخصصی، مسایل و مشکلات فنی این برنامه نیز بررسی گردد. "
_______________________________________________________________
پرچم ایران رو روی قله نصب کردن و پیدا شده ولی خودشون...
دلم نمیخواد بگم روحشون شاد چون هنوز هم ته دل خیلیا یه امیدی هست .. چون امید به معجزه هست حتی اگه این امید زیادی غیر منطقی باشه
دقیقا آقا فرداد-همین یکی دو سال پیش بود که دکتر بهاءلو هم که پزشک یکی از تیمهای کوهنوردی بود (که درصعود به اورست بود اگر اشتباه نکنم) چنین اتفاقی واسش افتاد که دیگه نتونستن پیداش کنن
یادمه اونموقع خیلی برای جستجو معطل کردن وگرنه میگفتن حتی زنده میتونستن پیداش کنن
سلام
به نظر من این فدراسیون فقط بخاطر توجیه کار خودشه که داره این کارها رو انجام میده با توجه به نامه ای که از این ۳عزیز منتشر شده (عزم ما خطر را می هراساند، عزم ما نیازی به اجازه‌ی پشت میز نشینانی ندارد که خود را رئیس و سرپرست می دانند، که خود را تافته ی جدا بافته می دانند، که خود را نخبه می پندارند، که...، می گویند آنجا هییییییییییمااااااااااالیییییییییاسسسسسسسسست، توچال نیست!و...) کاملا مشخصه که بارها به فدراسیون و مراجع ذیربط مراجعه کرده اند ولی به دلیل عدم حمایت اونها خودشان تنهایی بدون هیچ حمایتی تصمیم به این کار گرفته اند.
متاسفانه کسانی الان در راس کار هستند که بجای کوهنوردی بجای... با مسائل تئوری آن سروکار داشته اند.
واقعا براشون متاسفممممممم.