صفحه‌ها: ۱ ۲
سلام به همه دوستان عزیز
برایم عجیبه که چرا تا به امروز بحثی در این مورد در سایت شکل نگرفته! اما به هرحال خوشحال میشم یک بحث جامع در این مورد شکل بگیره و همه دوستان نظرات و شنیده ها یا دیده ها و تحربیاتشون رو بیان کنند.
فکر میکنم الان خیلی از بچه های سایت هم یا ارشد رو تموم کردند یا سال بعد تموم میکنن و بخث به دردشون میخوره
من با چندتا پرسش مقدماتی شروع میکنم :
۱- اختمال پذیرفته شدن دکتری در داخل بیشتر است یا خارج ؟ (کشورهای تاپ مثل آمریکا - کانادا - استرالیا و اروپا منظور هست)
۲- هزینه دکتری در داخل و خارج ( از دانشگاه آزاد تا دولتی ... با انواع بورس ها .... همچنین هزینه های دکتری در خارج با وضع دلار حدید و البته انواع بورس های خارجی)
۳- حداقل و جداکثر مدت زمان تعریف شده برای دوره دکتری مهندسی چه در خارج و چه در داخل چقدر است؟
۴- تعهد خدمت بورسیه های داخلی به چه صورت است؟
۵- وضعیت درآمدی دکتری های داخلی (حذب هیئت علمی یا ..... ) به چه صورت است؟
۶- هزینه آزاد کردن مدارک کارشناسی و ارشد چقدره؟!
۷- مبلغ وثیقه خروح هنوز ۱۵ میلیون تومنه؟
و سوالات دیگری که در خلال بحث پیش خواهد آمد
پیشاپیش از شرکت دوستان در بحث کمال تشکر رو دارم
راستی یک سوال دیگه :
جایگاه زبان انگلیسی در پذیرش دکتری داخلی کجاست و چقدره؟ (آیا صرفا همون سوالات کنکور دکتری هست یا در مصاحبه و ... باز مورد تاکید قرار میگیره؟)
یک سوال مهم دیگه یادم اومد :
جزیان این فرصت مطالعاتی دوره دکتری چی هستش و مثلا فردی که تو ایران شروع میکنه دکتری بخونه میتونه بره تعدادی از واحد هاشو توی دانشگاه دیگه ای در خارج کشور برداره ؟ هزینه شخصیه یا مثلا اگر بورس باشه هزینه اش تقبل میشه؟ اصلا ضوابطش چیه؟
خب من فقط جواب سوال زبان رو میدم البته طبق شنیده های خودم. مسلما داشتن مدرک زبان در مصاحبه تاثیر گار خواهد بود.
د رمودر زمان دکتری داخل هم تا اونجا که شندیم جدیدا حداکثر ۵ سال شده (قبلا این طور نبود) و حداقل هم که فکر کنم هر زمان که تزتون کامل شد و تعداد مقالاتی که می خواستن رو تونستید بدید و استادتون راضی شد می تونید دفاع کنید.
من یادمه قبلا از مادر و پدرم یا از آشناهای دیگه شنیده بودم دکتری هم مثل فوق لیسانس ۲ سال هست اما یه بار با یک دانشجوی دکتری حرف میزدم اینو ازش پرسیدم شاخ درآورد بنده خدا
اما فکر کنم اون دکتری ۲ ساله که میگن مربوط به رشته های علوم انسانی باشه ... نمیدونم! (چون آخه هنوزم از بعضیا میپرسی میگن ۲ سال!)
من توی سرفصل دکتری کامپیوتر رو که دیدم زده ۲۴ واحد نظریه ۲۴ واحدم پژوهش!
نوشته واحد های پژوهش ماکزیمم ۶ واحد برای هر ترم هست ...یعنی حداقل ۲ سال! (البته نمیدونم دکتری هم ترم تابستونی داره یا نه
)اما من ندیدم جایی به اون ۲۴ واحد نظری و اینکه هر ترم چند واحد میشه از اونها گرفت اشاره ای کرده باشه!
ولی در عوض چند جای محتلف تاکید کرده که حداقل تعدادی پیش نیاز و درس جبرانی خواهید خورد ! (مگر اینکه از دوره لیسانس واسه دکتری نقشه کشیده باشید و همه دروس لازم رو قبلا پاس کرده باشید!!)
اگر کسی اشکالاتی در نوشته های این پست میبینه و یا نکات تکمیلی داره اضافه کنه (مثلا ماکزیمم واحد نظری برای هر ترم چقدره؟پیش نیازها که جزو واحد ها محاسبه نمیشه؟!)
در مورد هزینه های این دوره و بورس های تحصیلی و تعهداتی که در ازاش میگیرند هم کسی اطلاعی داره بگه؟
مهم ترین نکته پول است فقط همین بغیه اش حل میشه
(۰۶ دى ۱۳۹۱ ۰۹:۵۹ ب.ظ)inteligentium نوشته شده توسط: کلی دلیل دیگه هم دارم ولی همینا کافی نیست؟به شدت موافقم باهات!
فقط باید تو دوران ارشد کمی زحمت کشید دو سه تا مقاله داد و نمره زبان و معدل خوب کسب کرد. بقیش حله.
درضمن دانشگاهی که ارشد گرفتی هم تاثیر چندانی نداره.
استاد تزم (البته از نوع مشاورش!!! ) که خودش فوق دکترای شبکه داره این چیزا رو نمگفت.
در یه جمله خلاصش کرد برا من.
اونجا مزیت هایی داره مشکلاتی هم داره. اینجا هم همینطور.
یعنی سبک و سنگین کنید هرچی به صلاحتونه همونارو انجام بدین.
من هنوز ارشد باید بخونم ..
اما همه ی سعیم دکترا برای خارج از کشوره
چنتا سوال دارم ..
از دانشگاه آزاد میشه راحت رفت ؟
کدوم دانشگاه ها کدوم کشورها باید از الان مد نظرم باشه ؟
مقاله بخام بدم باید حتما از ترم اول دنبال اینا باشم ؟
بگین از کجا شروع کنم ممنون میشم
ممنون از همه دوستانی که در بحث شرکت کردند
اما کاش یکمی وسیعتر به موضوع نگاه کنیم . مثلا درسته آمریکا خیلی از شرایط خوبی که گفتین رو داره اما آیا همه دانشگاهاش اینطوریه؟ چند درصد احتمال فول فاند شدن وجود داره؟ ۴ سال که فقط باید به تحصیل پرداخته بشه و دانشجویی که از اینجا با ارشد میره خدود ۲۵ -۲۶ سال حداقل داره و اتمام تحصیلاتش میشه ۳۰ سالش و تازه نقطه صفر زندگیش (بیشتر از نظر مالی میگم) ایستاده و تازه میخواد شروع کنه که زندگیش رو بسازه
بعدش باید کلی بدو بدو کنه و احتمال زیاد بیگاری بده و با کلی استرس و اضطراب که هر روزه داره یه شغلی تو آمریکا پیدا کنه تا بتونه اونجا بمونه و بیرونش نکنند! و با اون وضغ شغلی و درآمدی چقدر طول میکشه به یه حداقل هایی برای زندگی و تشکیل خانواده برسه نمیدونم؟!
اگرم بخواد برگرده که اگر سربازی نرفته باشه ۲ سال باید تشریف ببره خدمت (نمیدونم واقعا کسی از دانشگاه ام-آی-تی برمیگرده ایران بره خدمت یا نه؟!!!!!!!!! ) و اگر خدمت رفته باشه میشه گفت یک برگ برنده (مدرک امریکایی) دستشه که احتمالا همه جا میتونه باهاش کار پیدا کنه و اگر زرنگ باشه میتونه پول هم پارو کنه!
من خودم اصلا نظری در مورد رفتن یا موندن ندارم ، فقط میخوام بحث از همه نظر صورت بگیره و خوبی و بدی رو با هم بحث کنیم تا فقط خوبی ها گفته نشه و بعد کلی هزینه(از هر نظر) بریم اونجا و پشیمون بشیم!
من از دوستانی که با وضعیت دکتری توی ایران آشنا هستن میخوام که از هزینه های دکتری و بورسیه هاش و تعهداتی که به خاطر بورسیه میگیرند توضیح بدند یکم
یه مورد مهم دیگه هم که میشه در موردش بحث کرد بحث های فرهنگی هستش و اینکه اونجا چه دیدی نسبت به ما خواهند داشت؟!
مثلا توی ایران جدیدا خیلی افغانی ها میاند و درس میخونن و حتی دکتری هم میگیرند و شاید یه کار و بار موفقی هم راه بندازند اما همیشه چه از دید مردم عادی چه از دید مسئولین به چشم یه افعانی بهشون نگاه میکنیم! و اینو نمیتونیم کتمان کنیم
آیا امریکاییها هم همین دید رو به ما خواهند داشت هزچند فوق دکتری باشیم؟ (که به احتمال خیلی بالا جوابش + هست) و آیا میتونیم با آدمهایی که شاید همیشه از بالا به ما نگاه میکنن بقیه عمرمون رو زندگی کنیم یا نه؟ سوالی بوده که همیشه جلو رفتن منو گرفته و ترجیح دادم اینجا بمونم و آقای خودم باشم تا برم خدمتکار بیگانه بشم!
یا مثلا آدم به خودش میگه چرا باید کشور یه سری افراد دیگه رو بسازه که فردا با همون قدرت بزنن تو سر کشور و مردم خودش! و همین باعث میشه وضع کشور خودش عقب افتاده بمونه و رفتن به جاهایی مثل آمریکا واسه نسل های بعدی هم آرزو بشه
اما میتونه اینجا بمونه و یه قدم + برداره تا حداقل نسل های بعدی دیگه دلشون نخواد برند خدمت کنن به بیگانه!
میگن دیگران کاشتند و ما خوردیم ، ما بکاریم تا بچه های خودمون بخورند !
یه قول یکی از دوستان توی یه سایت دیگه ، بالاخره هر پیشرفتی یکسری فداکار میخواد که از خودشون بگذرند برای دیگران
من خودم خیلی دوست دارم برم و توی مدرن ترین کشور و شهرهای دنیا با نخبه های دنیا زندگی کنم و بالاترین سطح زندگی ، سطح تحصیلی و کاری رو داشته باشم اما این فکرا و سوالا همیشه توی ذهنمه و یه جور حس عذاب وجدان ایجاد میکنه!
نظر شما چیه؟!
(۰۷ دى ۱۳۹۱ ۰۱:۳۶ ب.ظ)ainaz68 نوشته شده توسط: من هنوز ارشد باید بخونم ..دوست من لطفا برو به سایت زیر:
اما همه ی سعیم دکترا برای خارج از کشوره
چنتا سوال دارم ..
از دانشگاه آزاد میشه راحت رفت ؟
کدوم دانشگاه ها کدوم کشورها باید از الان مد نظرم باشه ؟
مقاله بخام بدم باید حتما از ترم اول دنبال اینا باشم ؟
بگین از کجا شروع کنم ممنون میشم
applyabroad.org
این انجمن برای همین کار دست شده!
نقل قول: نظر شما چیه؟!به نظر من باید اینا رو از کسایی پرسید که رفتن اونجا و تجربه دارن.
اما چیزی که مشخصه اینه که اگر کسی کار بلد باشه، هرجای دنیا که باشه بیکار نمیمونه. دانشگاههای کانادا و امریکا کم استاد ایرانی نداره.
راجع به عذاب وجدان هم، آدم واسه جایی سرمایه میزاره که دو روز دیگه سودش رو ببینه. اما به نظرم ایران جایی برای موندن نیست. دکترا هم که داشته باشی باز هم خوشبخت نیستی. مشکل از این حرفا رد شده... چون به نظرم مسئله‌ی زندگی توی ایران ربطی به سطح تحصیلات و سوادت نداره و کلا سطحش پایینه. چه سطح زندگی، چه تفریح، چه فرهنگ جامعه و خیلی چیزای دیگه... این چیزاست که باعث میشه خیلیا از ایران برن و دیگه فکر برگشتن رو نکنن.
من با توجه به دوستانی که دارم که توی امریکا و کانادا و اروپا هستن و حرفایی که ازشون شنیدم، اگه ارشد قبول شم همینجا، ۹۹% واسه دکترا میرم.
(۰۷ دى ۱۳۹۱ ۰۱:۴۷ ب.ظ)alamdar نوشته شده توسط: آیا امریکاییها هم همین دید رو به ما خواهند داشت هزچند فوق دکتری باشیم؟ (که به احتمال خیلی بالا جوابش + هست) و آیا میتونیم با آدمهایی که شاید همیشه از بالا به ما نگاه میکنن بقیه عمرمون رو زندگی کنیم یا نه؟ سوالی بوده که همیشه جلو رفتن منو گرفته و ترجیح دادم اینجا بمونم و آقای خودم باشم تا برم خدمتکار بیگانه بشم!
یا مثلا آدم به خودش میگه چرا باید کشور یه سری افراد دیگه رو بسازه که فردا با همون قدرت بزنن تو سر کشور و مردم خودش! و همین باعث میشه وضع کشور خودش عقب افتاده بمونه و رفتن به جاهایی مثل آمریکا واسه نسل های بعدی هم آرزو بشه
اما میتونه اینجا بمونه و یه قدم + برداره تا حداقل نسل های بعدی دیگه دلشون نخواد برند خدمت کنن به بیگانه!
میگن دیگران کاشتند و ما خوردیم ، ما بکاریم تا بچه های خودمون بخورند !
یه قول یکی از دوستان توی یه سایت دیگه ، بالاخره هر پیشرفتی یکسری فداکار میخواد که از خودشون بگذرند برای دیگران
من خودم خیلی دوست دارم برم و توی مدرن ترین کشور و شهرهای دنیا با نخبه های دنیا زندگی کنم و بالاترین سطح زندگی ، سطح تحصیلی و کاری رو داشته باشم اما این فکرا و سوالا همیشه توی ذهنمه و یه جور حس عذاب وجدان ایجاد میکنه!
نظر شما چیه؟!
خیلی خوب گفتین ولی باید ب مردمی وافرادی خدمت کنین ک میخوان.
به مردمی وافرادی خدمت کنین ک ب شمااحترام بذارن(چ ب باسواد چ ب بی سواد احترام گذاشته بشه).نه اینکه وظیفتون باشه.
به مردمی وافرادی خدمت کنین ک قدرشناس باشن.
وقتی اون مردمو پیداکردین اونوقت ارزش خدمت کردن رو دارن.همه بنده های خداهستند.چ آمریکایی چ افغانی و چ ایرانی.
حرفاتون کاملا درسته اما بازم به قول یه دوست دیگه که جایی نوشته بود این حرفها و از ایران رفتن ، یکجور فرار از مشکل و به ثول معروف پاک کردن صورت مسئله میشه!
همه جای دنبا هم اگر به جایی رسیدند ، حتما افرادی (و دانشمندانی) بودند که براش جنگیدن و فداکاری کردند و تعدادشون هم کم نبوده ، و الان اون کشورها به خاطر وجود این افراده که به جایی رسیدن
و ما هم میتونیم همچین آدمهایی باشیم برای نسل های آینده خودمون که اونها توی ایرانی که شایسته شونه زندگی کنن
اما خب یه طرز فکر دیگه هم وجود داره که میگه : همه مردم جهان یکسانند و ایرانی و امریکایی و افعانی نداره ، منم ۱۰۰% موافقم
اما به شرطی که ما نریم آمریکا و واسش تجهیزات پیشرفته ای بسازیم که باهاش به کشورهای مختلف جهان حمله کنه و هرجنایتی که دوست داشت انجام بده و کسی جرات نکنه جلوش وایسه!
بریم اونجا و چیزایی بسازیم که وضع همه مردم جهانو بهتر کنه ، نه قدرت زورگویی آمریکا رو بیشتر کنه
اگر همچین چیزی ممکنه و سیستم حکومتی امریکا همچین اجازه ای به کسی میده ، آمریکا رفتن از ایران موندن بهتره چون سرعت پیشرفت اونجا مسلما بالاتره ! اما اگه قراره زحمات ما وسیله ای بشه واسه زورگویی بیشتر آمریکا ، به نظرم شاید حتی گناه بزرگی هم باشه!
چرا مهندس؟ منم با اکثر حرفات موافقم (البته خوشبینانه شو نوشتی) اما خواستم از همه جنبه ها ماندن یا رفتن رو بررسی کنیم
من دیدم به موضوع اینطوریه که مینویسم ، اگر دیدم اشتباهه خیلی دوست دارم دوستان تصحیح کنندش :
۲ تا دعوتنامه میاد برای یک فرد ، از دو کارخانه متفاوت ایرانی و آمریکایی
توی آمریکایی همه آدمها تحصیلات عالی ، شیک و کروات زده ، خوشرو و مودب ، همه بهتون احترام میذارن و بابت هر طرح یا ایده ای که میدید کلی جایزه و پاداش میگیرید و ازتون تجلیل میشه اونم توسط بالاترین مقام اون کارخانه!
اما تو ایرانی اصلا معلوم نیست کی به کیه؟ از اون رئسای بالا گرفته که سر پست و مقام هر روز با هم دعوا میکنن تا کارگرای پایینش که شاید آدمهای بی ادب و نزاکتی هم توشون پیدا بشن و حتی خواسته یا ناواسته به شما توهین هم بکنن .
اما یه فرق اساسی دارند این ۲ تا با هم . کارخونه اولی رو کسایی اداره میکنن که اعتقاد دارند بهترین هستند و دیگران از اونا کمترن و همیشه باید بهشون خدمت کنن (تفکر امپریالیستی دارن) . کسایی که دوست دارند بقیه جاها عقب مونده بمونن تا نیرو های خوب اونجاها، برای خدمت به اونها همیشه حاضر و آماده باشند. اگر ببینن جایی از دنیا فروششون کم شده حتی شده اونجا جنگ راه بندازن و هزاران آدم بیگناه قتل عام بشند، حتما این کارو میکنند!!
و براشون هیچ چیز جز پول ، قدرت و ریاست بر جهان مطرح نیست!
اما کارخونه دومی حداقل توسط کسایی اداره میشه که هنوز اهداف منسجم و برنامه ریزی شده نداره . و شما میتونی زمانی به ریاست اونجا برسی . و وقتی به ریاستش رسیدی میتونی تعیین کنی که چه جهت گیری در زمینه سود و سرمایه گذاری داشته باشی! البته حتما گروه هایی باهات مخالفت میکنن اما زورشون اینقدری نیست که بتونن جلوت رو بگیرند (اگر حمایت کارکنانت رو بتونی به دست بیاری)
ولی توی کارخونه اول سیستم هست که به تو دیکته میکنه که دقیقا چه کار باید بکنی و اگر یه قدم پاتو بیرون خط و مرز تعریف شده بذاری به راحتی و بدون تامل کنار گذاشته میشی!
اما بالاخره اینجا مملکت خود آدمه و اگر سماجت داشته باشه میتونه حرفشو به کرسی بنشونه ! میتونه خودش تصمیم سازی کنه برای خودش و شاید خیلی اختباراتی داشته باشه که اونور هرگز بهش داده نمیشه!
همه این حرفها نتیجه اش میشه یه جمله :
« اینجا آدم میتونه آدم خودش باشه ، اما اونجا نمیشه »
حالا شما چقدر با این حرف موافقید؟
شما دچار نوعی از american dream شدید.
اینقدر حرص نخوریم
الان شما کمی زیبا حرف بزنی و لباس خوبی بپوشی می شی دکتر کاری نداره
اطرافت رو یه نگا بنداز این دو تا مشخصه برای همه دکتر ها هست