(۲۷ فروردین ۱۳۹۵ ۰۳:۰۸ ب.ظ)x86 نوشته شده توسط:  از کودکی های دور، آب نبات پنهان پدر بزرگ، دفتر همیشه آماده به مشق، املای شبِ پدر، و ریاضی، آن درد سر همیشگی: " که این به چه دردمان خواهد خرد؟" و مادرانی که کودکان نازپرورده را به شوق دکترها و معلم ها و مهندس ها و خلبان ها راهیِ مدرسه کردند. تا کمی نزدیکتر، امروز، سال ۲۰۱۱ میلادی، همه ی ما دانشجویان، با هزار و یک امید، در دانشگاه، در پیام نور، در الوند، گرد هم جمع شدیم و نگاه معصوم مادرانمان که هنوز آرزوهای خود را نیافته اند. لپ تاپ های جدید، گوشی های موبایل، فرمت ها و تصاویر سه بعدی که تنها دهانمان را باز می کنند و آرزوهایی که در رویاهایمان متولد می شوند و اندکی بعد می میرند.
من به هزار تردید قلم در دست گرفتم، مشتهایم را فشردم، عزم خود را جزم کردم تا بگویم: عزیزان، رفتن، پای رفتن می خواهد. تا بگویم فرشته هم می تواند عبور دیگران را بنگرد و بگوید چه قدم های زیبایی. تا بگویم من برای خودم برای دوستانم برای ایرانم برای دنیایم و کمی خودخواهتر برای آرزوهایم تا لحظه ی آخر تلاش می کنم و تا وقتی به مقصد نرسیدم از پای نخواهم نشست. تا بگویم من تلاش خواهم کرد برای بودن، برای خوب بودن، و برای بیدار کردند هر آنکه خود را انکار می کند. در این میان نیازمند یاری شما هستم، نیازمند تلاش ها و کوشش های شما. اندکی بعد یا کمتر از اندکی بعد من نخواهم بود و خواهم رفت، و این دنیا را با تمام خوب و بدهایش تنها خواهم گذاشت. چه خوب است بعد از رفتن هم باشیم و چه خوب است با هم باشیم.

You can't send a comment to this user because your usergroup can't send comments.